Europa stała się miejscem konfrontacji cywilizacji. Po zamachu terrorystycznym w Nicei na stronie tzw. Państwa Islamskiego została pokazana płonąca wieża Eiffla. To wyraźna pogróżka. Zamachu w Nicei dokonał imigrant pochodzący z tunezyjskiej rodziny muzułmańskiej. W tej sytuacji nawet nieistotne jest, czy zamachowiec działał jako szaleniec czy żołnierz samozwańczego Państwa Islamskiego. Europa sama zgotowała sobie ten los, wpuszczając terrorystów. A gubi ją ślepa poprawność polityczna, zgodnie z którą niewskazane jest, aby unijni politycy mówili o zagrożeniu islamizacją; pozwala się na budowanie meczetów, gdzie imamowie nawołują do dżihadu, co oznacza również działania zbrojne, podejmowane w celu terytorialnego rozszerzania panowania islamu. Muzułmanie dążą do tego, by ich religia, także w Europie, była religią panującą i decydującą o kształcie obowiązujących regulacji prawnych. A Europa oprócz wiary straciła zmysł samozachowawczy. Brakuje zdecydowanej kontroli różnych ekstremalnych muzułmańskich środowisk. W dodatku zamach w Nicei został przeprowadzony w czasie obowiązującego jeszcze we Francji stanu wyjątkowego, wprowadzonego po poprzednich zamachach, w listopadzie 2015 r. Francuskie służby, nawet podniesione w stan wyjątkowej czujności, okazały się nieskuteczne – na nicejską promenadę udało się wtargnąć ciężarówce taranującej ludzi. Dzisiaj Europa wydaje się bezradna wobec aktów terroru.
W książce „Wywiad z sobą samą. Apokalipsa” słynna włosko-amerykańska dziennikarka Oriana Fallaci przestrzegała przed tym, co dzisiaj przeżywamy. Już dawno twierdziła, że nie ma już Europy, ale jest Euroarabia, a Unia Europejska to narzędzie „ułatwiające najeźdźcom wejście na nasze terytorium, by potem pozwolić im włóczyć się bez przeszkód po naszym domu”. W książce Oriany Fallaci czytamy: „Imperializm islamski zawsze śnił o ujarzmieniu Europy, ponieważ poza tym, że jest bogata i wolna od przesądów, i obfituje w wodę, to Europa jest kolebką chrześcijaństwa”. Przeraża bierność Europy wobec islamskiego zagrożenia. Pamiętamy przecież brak reakcji na głośne ataki po słynnym wykładzie Benedykta XVI na Uniwersytecie w Ratyzbonie 12 września 2006 r., gdy wskazał źródła ekspansji islamu i wyjaśnił, że islam nie może być uważany za religię tolerancyjną. Po wypowiedzeniu tych słów dochodziło nawet do konfrontacji islamu z chrześcijaństwem. Na znak protestu w wielu miejscach na świecie islamiści palili kukły przedstawiające Ojca Świętego. Po stronie świata chrześcijańskiego panowało głuche milczenie, również wtedy, gdy Benedykt XVI nie został wpuszczony z wykładem na rzymski Uniwersytet La Sapienza. Żaden z polityków Zachodu nie wystąpił publicznie w jego obronie.
Niech podsumowaniem będzie cytat z „Trylogii” Henryka Sienkiewicza, w której zamieścił on scenę z pogrzebu płk. Wołodyjowskiego. Przy jego trumnie kapłan wołał: „Kościoły, o Panie, zmienią na meczety i Koran śpiewać będą tam, gdzieśmy dotychczas Ewangelię śpiewali (...). Niezbadane Twoje wyroki, lecz kto, o Panie, teraz opór mu stawi? (...) Ty, dla którego nic nie jest w świecie zakryte. (...) Takichże obrońców się pozbywasz, za których plecami całe chrześcijaństwo mogło wysławiać imię Twoje?”. Tę wizję literacką polskiego noblisty można, niestety, traktować jako trafną wizję historyczną, która właśnie się sprawdza.
