Co prawda urlopowy szczyt już za nami, ale to nie znaczy, że skończył się czas wycieczek. Przeciwnie! Korzystając ze sprzyjającej wędrówkom pogody, warto wybrać się na turystyczny podbój Małopolski
Jak pogodzić Kraków z Tarnowem? Spotkać się w Bochni! Następnie wsiąść do busa z tabliczką „Rajbrot” i wysiąść w Lipnicy Murowanej. Można też powiedzieć sympatycznemu kierowcy, że chce się pójść na Kamienie Brodzińskiego, a on wysadzi nas tuż przy zajeździe.
Na skołatane nerwy
Kierujemy się na lewo, idziemy przez las pełen borówek. Czytamy tablicę informującą o ścieżce przyrodniczej. Podoba mi się, jak w lakoniczny sposób wyrażono wiele – że pochodzący z pobliskiej Królówki Kazimierz Brodziński (1791 – 1835) poetą epoki sentymentalizmu był (a także historykiem, krytykiem literackim, tłumaczem, publicystą i myślicielem chrześcijańskim), że miał trudne dzieciństwo i tu, w otoczeniu przyrody, przychodził je odreagowywać. Twórcy opisu dodają, że poeta cenił wiejską prostotę i optymizm.
Podziwiając te powstałe miliony lat temu kamienie, faktycznie można zamyślić się nad przemijaniem, ulotnością bieżących chwil. I spojrzeć na drobne problemy z dystansu. Naszą zadumę przerywają dochodzące głosy. Obserwujemy zbliżającą się grupę w... kaskach. Wyglądają na studentów. Przyszli z przewodnikiem, który opowiada im o geologii, tłumaczy, jak tworzyło się tych 9 skalnych cudów w kształcie baszt, grzybów, ambon. Uczula podopiecznych, by nie obstukiwali ostańców swoimi fachowymi młoteczkami, gdyż Kamienie Brodzińskiego to pomnik przyrody. Niestety, nie wszyscy mają taki szacunek do tego obiektu. Na pomniku swe ślady uwiecznili inni „studenci”, zostawiając wątpliwe sentencje i bohomazy. Jak widać, nie każdego obcowanie z przyrodą wycisza i uspokaja...
Zgubny niebieski
Idziemy niebieskim szlakiem, który, jak się później okaże, i nam przysporzy niemało stresu. Najpierw spokojnie wracamy do głównej drogi, przecinamy ją, by dojść do Nowego Wiśnicza. Według naszej mapy to ok. 2 godziny 15 minut. Miejscowi uśmiechają się, że czeka nas daleka wędrówka. Może nie wiedzą, że my na wycieczce i te 2 godziny chętnie spędzimy na świeżym powietrzu? A jednak tutejsi mają rację! Całość trasy zajmuje co najmniej drugie tyle! Ginącego szlaku wciąż trzeba szukać (zwłaszcza przy rozwidleniu dróg). W końcu mijamy zarośnięte łąki i ruszamy bezpiecznie asfaltową, rzadko uczęszczaną przez kierowców drogą (może dlatego, że jest sobota?).
Znajdujemy się w pobliżu zaznaczonego na mapie Kamienia Grzyb. Skoro jesteśmy tak blisko, decydujemy się go zobaczyć i trochę odpocząć. A potem znów, ku naszej zgubie, zaufałyśmy niebieskiemu szlakowi. Jak zwykle znika przy rozwidleniu dróg, a sprawdzanie dwóch, najbardziej prawdopodobnych opcji (wszak Wiśnicz widać już na horyzoncie), kończy się porażką – ścieżki okazują się ślepe. Wracamy do głównej drogi, mijając nieszczęsny Grzyb. Dopiero potem doczytamy w przewodniku miejscową legendę: „Podobno diabeł usiłował zniszczyć kościół i klasztor w Nowym Wiśniczu, rzucając na ziemię wielki kamień, lecz pianie koguta udaremniło ten zamiar. Kamień upadł w pobliskim lesie i tkwi tam do dzisiaj”. I wszystko jasne!
Trampki czy szpilki?
Zmęczone docieramy do Nowego Wiśnicza, świętującego w tym roku 400 lat lokacji. Z XVII-wiecznego kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny dochodzi śpiew, a przed świątynią stoi samochód Młodej Pary.
Siadamy na pobliskim rynku, skusimy się na lody naturalne. Potem ruszamy jeszcze w kierunku okazałego zamku, którego najstarsza część powstała już w XIV wieku. Nie jesteśmy rozczarowane, widok z zewnątrz jest naprawdę piękny! Posiadłość należała kiedyś do Kmitów i Lubomirskich. Nieopodal znajduje się też dworek Jana Matejki, otoczony malowniczym ogrodem. Niestety Koryznówka już zamknięta. Natomiast zamek w Starym Wiśniczu można zwiedzić tylko z przewodnikiem, całość trasy trwa ok. godziny. Po dzisiejszych nadliczbowych kilometrach wiemy, że nie docenimy już uroków tego miejsca (choć pani w kasie uczciwie zaznacza, że sprzęty nie są oryginalne, jak dowiemy się później, warowną siedzibę splądrowali Szwedzi w czasie słynnego „potopu”). Umawiamy się więc, że następnym razem podjedziemy tu mercedesem, z którego wyjdziemy w powłóczystych sukienkach i w szpilkach. Bo, jak zwiedzać zamek, to po królewsku!
Odkrycie archeologiczne w ruinach osady w Maszkowicach (woj. małopolskie).
Podczas prac archeologicznych odnaleziono figury przedstawiające świnie w liczących blisko trzy i pół tysiąca lat ruinach osady w Maszkowicach (woj. małopolskie), 13 bm. To dość rzadkie znalezisko. Osada, gdzie dokonano odkrycia, jest otoczona murem kamiennym, co stanowi unikat w tej części Europy z tego okresu.
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
Prokuratura Okręgowa w Toruniu przedstawiła w środę podejrzanemu Yomeykertowi R.-S., którego ofiarą stała się 24-letnia Klaudia K., zmienione i uzupełnione zarzuty. Uznano m.in., że dokonał on zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem, a nie jak wcześniej - usiłowania zabójstwa.
Rzecznik prokuratury Andrzej Kukawski poinformował, że Yomeykertowi R.-S zarzucono, że 12 czerwca około godz. 1.10 w Toruniu przy Pl. Pokoju Toruńskiego, w parku Glazja, działając ze szczególnym okrucieństwem, z zamiarem bezpośrednim dokonał zabójstwa Klaudii K., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie oraz w celu zaspokojenia popędu płciowego. Miał jej zadać kilkadziesiąt ciosów nożem w głowę, szyję i klatkę piersiową, w wyniku których to obrażeń zmarła w szpitalu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
