EDYTA HARTMAN: – Jakie miejsce modlitwa różańcowa zajmuje w życiu Księdza jako kapłana?

KS. ROMAN KOWERDZIEJ: – O, Różaniec to jak chleb powszedni. Nie zastępuje on Mszy św. czy modlitwy brewiarzowej, ale z Różańcem się nie rozstaję, to sposób na łączność z Maryją i Jej Synem Jezusem.

– W jaki sposób zachęciłby Ksiądz tych niezdecydowanych, a nawet więcej – obojętnych do indywidualnego odmawiania Różańca czy włączenia się w koła różańcowe?

KS. R. K.: – Zachęcam przy każdej możliwej okazji. Teraz, w związku ze zbliżającą się setną rocznicą objawień fatimskich, zachęcam do odprawiania nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca. Z włączaniem się do kół różańcowych są ciągle trudności, bo ludzie tłumaczą, że odmawiają Różaniec indywidualnie, i dobrze. Ale tu chodzi o modlitwę we wspólnocie, bo wtedy czerpiemy z owoców całej wspólnoty. Każda osoba, która odmawia daną jedną dziesiątkę Różańca, uczestniczy w owocach duchowych całego koła różańcowego.

– Czy wiadomo w liczbach, jak wiele osób w diecezji drohiczyńskiej jest zaangażowanych w koła Żywego Różańca. Czy jest tendencja wzrostowa, tzn. czy powstają nowe grupy, czy raczej nie, w przypadku naturalnego niejako wykruszenia się jakieś konkretnej grupy. Dlaczego o tym pytam. Panuje krzywdzące przekonanie, że Żywy Różaniec zasilają głównie starsze osoby, czy tak jest w istocie?

RENATA PRZEWOŹNIK: – Do kół Żywego Różańca w diecezji należy ponad 16,5 tys. członków. To prawda, że należą głównie starsze osoby, ale są i młodsze. Stan liczebny się utrzymuje, ponieważ dbają o to zelatorki kół i starają się w miejsce zmarłej osoby zaprosić członka rodziny czy sąsiada. Ale ku naszej radości są w diecezji osoby, które bardzo zaangażowały się w zakładanie kół Różańca Rodziców za Dzieci. Jest ich już ok. 70. To piękna inicjatywa i zapewne przyniesie owoce obu stronom. Ponadto istnieją inne wspólnoty różańcowe: Różaniec za Ojczyznę, Apostolat „Złota Róża” itp.

– W związku z pytaniem poprzednim nasuwa się kolejne: w jaki sposób najlepiej docierać z Różańcem do dzieci i młodzieży?

KS. R. K.: – Uważam, że to jest wielka rola rodziców i dziadków, bo to oni najpierw uczą składania rąk, robienia znaku krzyża św. itd. W wielu naszych szkołach księża i katecheci zakładają koła różańcowe, tak na próbę, przez cały rok szkolny czy tylko przez październik. To pozwala zasmakować się w tej modlitwie i nawet po latach chętniej wrócić do niej.

– 7 października przypada wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej. Czy w związku z tym planuje Ksiądz jakieś specjalne uroczystości?

KS. R. K.: – Podczas kongresu członków Żywego Różańca w 2007 r. zaproponowano, aby dzień wspomnienia Najświętszej Maryi Panny Różańcowej był dniem patronalnym tych wspólnot. W wielu parafiach w diecezji odprawiane są Msze św. w ich intencji, w niektórych jest organizowane również spotkanie przy kawie. W bieżącym roku, 445 lat po zwycięstwie pod Lepanto, podczas modlitewnego czuwania 8 października, aby podkreślić to wydarzenie, zaplanowana jest m.in. procesja różańcowa.

– Jak w naszej diecezji wygląda formacja kół Żywego Różańca w ciągu roku, czy jest jakiś cykl rocznej pracy?

R. P.: – Tak. Plan pracy na cały rok opracowywany jest na początku każdego roku. I zwykle wygląda to tak: w styczniu jest spotkanie zelatorek dekanalnych i parafialnych z Księdzem Biskupem, następnie, wiosną i jesienią, organizowane są czuwania modlitewne w różnych miejscach diecezji, po dwa – to dla ułatwienia dotarcia większej liczby osób. W bieżącym roku np. są to kościoły stacyjne związane z Rokiem Miłosierdzia. W listopadzie u Sióstr Karmelitanek w Siemiatyczach odbywają się rekolekcje. Oczywiście, w czerwcu uczestniczymy w pielgrzymce ogólnopolskiej na Jasną Górę.

– Pełni Pani funkcję diecezjalnego moderatora kółek różańcowych i Nieustającego Różańca. Jakie miejsce zajmuje ona w Pani życiu?

R. P.: – Odpowiadając na to Pani pytanie, może wspomnę o moim pierwszym spotkaniu z modlitwą różańcową, a zarazem – za papieżem Franciszkiem – podkreślę rolę babć w wychowywaniu dzieci. W moim rodzinnym domu odbywały się tzw. zmianki, a moja kochana babcia była zelatorką i to ona mnie, małe dziecko, angażowała do czynnego uczestnictwa w tej modlitwie. Kiedy babcia zmarła, to ja wkładałam do jej zimnych rąk różaniec, nie dlatego, żeby było dostojniej czy „bo wszyscy tak robią”, ale ona naprawdę na to zasłużyła. Ona szła przez życie z Eucharystią i Różańcem, przez bardzo trudne życie.
Wracając do pytania, odpowiem – ważne miejsce i pochłania dużo czasu, ale to wielka łaska być służebnicą dla chwały Bożej. Do mnie m.in. należy, w uzgodnieniu z ks. Romanem, opracowywanie planu czuwań modlitewnych i rekolekcji oraz ich organizacja. Dobrze, że ks. Roman zaproponował powołanie zelatorek dekanalnych i parafialnych, to bardzo ułatwia pracę i łatwiej dotrzeć do większej liczby członków Żywego Różańca. Ja również przygotowuję intencje modlitewne na poszczególne miesiące. Te intencje uzgadniam z naszym ordynariuszem bp. Tadeuszem Pikusem. Po zatwierdzeniu, za pośrednictwem zelatorek dekanalnych, przesyłam do parafii i kół Żywego Różańca.

– Co daje Pani Różaniec?

R. P.: – To część mojego życia. Różaniec daje mi siłę i moc duchową, pozwala ciągle odnajdywać prawdy Ewangelii, a wiele trudnych spraw powierzonych Maryi łatwiej i szybciej się rozwiązuje.