2016-10-20 08:07

Katarzyna Dobrowolska
Edycja kielecka 43/2016, str. 4-5

– To miejsce dla mieszkańców Słowika jest wyjątkowe. Wielu parafian, którzy tutaj już nie mieszkają, czuje wielki sentyment do kościoła św. Tereski z Lisieux.
Powracają tutaj młodzi, by przeżyć swój ślub – opowiada ks. Jerzy Piwowarczyk

Teresa Martin przyszła na świat w Alençon w 1873 r., zmarła na gruźlicę 30 września 1897 r. w klasztorze karmelitańskim w Lisieux. Jej rodzice Ludwik i Zelia Martin mieli dziesięcioro dzieci, którym przekazali wiarę. Teresa w wieku piętnastu lat wstąpiła do zakonu. Żyła zaledwie 24 lata. Wybrała „małą drogę dziecięctwa Bożego”, wypełniając swoje obowiązki jako karmelitanka, siostra, mistrzyni, z miłością przyjmując trudy, cierpienia fizyczne i duchowe dla pozyskania dusz ludzkich dla Chrystusa. Pius XI beatyfikował ją w 1923 r., a już w dwa lata później – kanonizował. W 1927 r. ogłosił ją, obok św. Franciszka Ksawerego, główną patronką misji katolickich. Jest również patronką Francji i doktorem Kościoła.

Św. Teresa została określona przez papieża Piusa X „największą świętą współczesnych czasów”. Jej autobiografia „Dzieje duszy” została przetłumaczona na 60 języków. Jest popularna nie tylko wśród katolików, ale także protestantów i muzułmanów. Interesują się nią ludzie kultury i sztuki. Patronuje zakonom karmelitanek, teresek, terezjanek i archidiecezji łódzkiej.

Obok kościoła św. Tresy z Lisieux na kieleckim Słowiku rosną rabaty róż, kwiatów, które kochała. Bukiet róż towarzyszy jej także na wizerunku, który możemy zobaczyć w ołtarzu głównym. Podczas odpustu parafialnego 1 października w kościele święci się płatki, które potem zabierają do domu parafianie. Ich woń przypomina o tym, co powiedziała święta, umierając: „Po śmierci spuszczę deszcz róż” – zapewniała. Gdziekolwiek na świecie pojawią się jej relikwie, obsypywane są różami. Tak było również podczas peregrynacji jej relikwii w 2005 r. w kościele na Słowiku. – To miejsce dla mieszkańców Słowika jest wyjątkowe. Wielu parafian, którzy tutaj już nie mieszkają, czuje wielki sentyment do kościoła św. Teresy z Lisieux. Powracają tutaj młodzi, by przeżyć swój ślub – opowiada ks. Jerzy Piwowarczyk.

Kościół powstał w malowniczym miejscu

Inicjatorem wybudowania kaplicy na Słowiku był ks. Antoni Żrałek, kanclerz bp. Augustyna Łosińskiego. Kiedy do Księdza Biskupa przybył Achilles Ratti, późniejszy papież Pius XI, odwiedził również to popularne wówczas miejsce wypoczynku. Był zachwycony tą okolicą i poparł pomysł budowy kaplicy, która służyć miała przybywającym tutaj letnikom i turystom. 3 maja 1935 r. ks. Żrałek poświecił plac pod budowę kaplicy, a w dniu 4 sierpnia bp Sonik poświęcił ukończoną kaplicę, w której latem były sprawowane Msze św. W kaplicy znajdował się obraz Małej Tereski od Dzieciątka Jezus, która stała się patronką tego miejsca za sprawą ks. Antoniego Żrałka. Miał do tej świętej szczególne nabożeństwo. Pracował we Francji jako duszpasterz wśród rodzin górniczych. Kiedy uległ wypadkowi, modlił się za wstawiennictwem Małej Tereski o odzyskanie zdrowia. Kaplica pod wezwaniem św. Tereski z Lisieux była jak jego osobiste wotum. Rozpoczął on również starania o wybudowanie kościoła. Budowę wsparli ofiarnie mieszkańcy Słowika. W 1937 r. udało się wybudować do połowy mury kościelne i pokryć zakrystię, a w następnym roku ukończono już prezbiterium. 3 września 1938 r. w nowej świątyni modlił się Filip Cortesi, nuncjusz apostolski w Polsce, który pobłogosławił dzieło ks. Żrałka. W grudniu 1938 r. kościół był już ukończony. Na szczycie zamontowano żelazny krzyż. Pierwsza Msza św. w świątyni na Słowiku sprawowana była 9 czerwca 1939 r. Nawet w czasie II wojny światowej kontynuowano prace wewnątrz. W 1944 r. położono w kościele marmurową posadzkę, a czterech fundatorów podarowało witraże okienne. Opatrzność czuwała nad kościołem, który mógł ulec zniszczeniu w czasie działań wojennych. Kiedy 5 stycznia 1945 r., podczas walk między Niemcami a armią sowiecką w kościół uderzył pocisk, nie doszło do wybuchu. Pocisk utkwił we frontowej ścianie i jest tam do dziś. Kościół został splądrowany i ograbiony z wyposażenia liturgicznego, ale dzięki hojności mieszkańców Słowika zniszczenia w świątyni naprawiono.

Parafia Tereski

Po wojnie o rozwój duszpasterstwa na Słowiku troszczyli się ks. Jerzy Żmuda, mianowany rektorem w 1959 r., a po nim ks. Tadeusz Michalski, który został również pierwszym proboszczem erygowanej parafii od 28 grudnia 1978 r. Swoją posługę pełnił do 1995 r. Dzięki licznym pracom prowadzonym przez jego następcę pracującego do 2012 r. – ks. Edmunda Tarnówkę, kościół wraz z otoczeniem jest odnowiony i zadbany. Duszpasterskich starań dokładał również ks. Dariusz Gącik, który zastąpił ks. Tarnówkę na stanowisku proboszcza na dwa lata.

W kościele przechowywane są relikwie Patronki, które parafia otrzymała dzięki staraniom ks. Żrałka z Rzymu w czasie II wojny światowej. Niedawno dołączyły nowe relikwie – rodziców św. Tereski: Ludwika i Zeli Martin, kanonizowanych przez papieża Benedykta XVI. Przed odpustem wierni gromadzą się na modlitwie Nowenną do św. Teresy. Na cześć św. Tereski parafianie śpiewają również pieśni, przypominając o jej niezwykłym życiu, przymiotach, małej drodze do świętości. Chórzyści każdą próbę zaczynają od modlitwy do św. Tereski. Chór liczy ponad dwadzieścia osób, w tym siedmiu mężczyzn. W parafii rozwija się kult maryjny, który propagują zwłaszcza grupa Apostolatu Maryjnego i dziesięć róż różańcowych. Mieszkańcy uczestniczą w nabożeństwach fatimskich. Działania o charakterze ewangelizacyjnym prowadzi nowa Wspólnota Oblubieńca. W Jubileuszowym Roku Miłosierdzia wspólnota poszła do rodzin w parafii głosić Ewangelię, by podzielić się Dobrą Nowiną.

Bliska każdemu

To jedyna parafia w diecezji pod wezwaniem św. Tereski od Dzieciątka Jezus i wyjątkowe miejsce, dla nas takie lokalne nieoficjalne sanktuarium, a być może będzie w przyszłości diecezjalne, jak Bóg da – mówi proboszcz. Myśli świętej towarzyszą parafianom na co dzień, choćby za pomocą ekranu, na którym pojawia się z jej portretem zdanie św. Tereski: „Moim powołaniem jest miłość”. Przed kościołem zaś wisi baner z napisem – „Jezus windą do nieba”.

– Myślę, że kult jest głęboko zakorzeniony w sercach ludzi. Widać, że mają do Tereski szczególne nabożeństwo. Kiedy zamawiają Mszę św., często pojawia się w ich prośbach zwrot „za wstawiennictwem św. Tereski”. Zwracają się za jej przyczyną w różnych sprawach, proszą dla siebie i swoich bliskich o błogosławieństwo – opowiada Ksiądz Proboszcz.

Mała Tereska – to święta w sam raz na nasze czasy, która dążącym do sukcesów życiowych, duchowych, materialnych stara się powiedzieć, że prawdziwa wielkość jest w małości, a świętość w prostych, cichych gestach miłosierdzia, najczęściej zakrytych przed światem. Tylko czy wielu chciałoby naśladować jej małą drogę?

Tagi:

parafia