Archiwum archikatedry W 1000-lecie Chrztu Polski procesji z fi gurą Matki Bożej przewodził kard. Karol Wojtyła
Poprzez dziewięciomiesięczną nowennę, na której homilie głosili kapłani z różnych miejsc diecezji, poprzez peregrynację przemyskich parafii do Tronu Matki Jackowej parafia archikatedralna przygotowywała się do 250-lecia koronacji tej cudownej Figury i 230-lecia jej obecności w przemyskim grodzie. Nawet jeśli przytoczone w tytule słowa owiane są legendą, to rzeczywistość potwierdziła ich prawdziwość. Maryja przez wiele lat przygarniała do siebie tych, którym było ciężko i powtarzała niezmiennie: – Uwierz Moim słowom. Mój Syn ulży twojej trudnej drodze.
Świętość przestrzeni
Mądry rabin urodzony w Warszawie, Abraham Joshua Heschel mówił o potrójnym rozumieniu świętości: „Najpierw pojawia się świętość czasu, potem świętość człowieka, a na końcu świętość przestrzeni”. Ważne jest miejsce, gdzie się wybieram, ale ważny jest też czas. „Nie ma dwóch takich samych godzin. Każda jest wyjątkowa i tylko raz dana w tej właśnie chwili, jedyna i nieskończenie drogocenna”.
To bardzo mądre słowa i bardzo się wpisują w przestrzeń przemyskiej archikatedry. Często zachodzę do niej po obiedzie na Różaniec. Dostrzegam modlących się ludzi. Mają jakiś święty czas, nieraz trudny. Niosą go zatem w przestrzeń tej starożytnej świątyni. Rok temu niemal o tej samej porze co ja przychodziło starsze małżeństwo. Długo modlili się na różańcu, a potem żona czytała mężowi ich ulubione modlitwy. Pomyślałem, że może on nie widzi. Nie miałem śmiałości podejść i zapytać. Takich obrazów proboszcz ks. prał. Mieczysław Rusin mógłby przytoczyć wiele. Zrobił to zresztą w okolicznościowej „Naszej Arce”, która w całości była poświęcona Matce Bożej Jackowej.
Reklama
Na ramionach Jacka Odrowąża
Puśćmy nieco wodzy fantazji. Jest rok 1240. Kijów. To tam wśród wielu misyjnych dróg trafił św. Jacek Odrowąż. Miasto zalały hordy Złotej Ordy mongolskiej. Pożary, krzyki, stosy trupów. Każdy szuka drogi ucieczki. On właśnie skończył odprawiać Mszę św. Dobrze wie, że to jego ostatnia Eucharystia w tym miejscu. Za chwilę wpadną tu najeźdźcy. Bez wahania zabiera Najświętszy Sakrament i rusza za innymi. Według legendy miał wtedy usłyszeć słowa. „Jacku, Syna zabierasz, a Matkę zostawiasz? Jeżeli weźmiesz mnie ze sobą, to mój Syn ulży Tobie”. Zapewniony słowami Matki, bierze i tę alabastrową figurę. Maryja, jak w ewangelicznym opisie, „z pośpiechem” na ramionach Jacka, a potem innymi sposobami biegła tam, gdzie Jej potrzebowano. Lwów, Przemyśl, Jarosław, Kraków – to tylko niektóre miejsca, o których wiemy. Wszędzie szedł z Nią Jezus, który jakby niefrasobliwie bawi się palcem swojej nogi, ale także uśmiechem zachęca do studiowania Biblii, którą Maryja trzyma na swej lewej ręce.
Cuda i Koronacja
W Przemyślu żywa jest wiara o cudzie wyzwolenia miasta przed zniszczeniem podczas ataku wojsk szwedzkich, a potem w 1657 r. z rąk armii siedmiogrodzkiej i kozackiej pod wodzą Rakoczego. Warto przytoczyć cud, który odnotowano już dawno, a mówi on o wielkiej wierze i zaufaniu do Maryi. W roku 1689 niejaki Czechowski został śmiertelnie ugodzony strzałą, której lekarze nijak nie mogli wyjąć. Widząc, że ludzkie sposoby nie pomagają, kazał się ranny zanieść przed figurę Matki Bożej Jackowej. Modlił się gorliwie i w pewnym momencie bez trudu wyjął strzałę z piersi i o własnych siłach wrócił do domu. Dominikanie skrupulatnie zapisywali te wydarzenia i wobec wielu nadprzyrodzonych zjawisk papież Klemens III w 1762 r. zezwolił na koronację. Samego aktu koronacji papieskimi koronami dokonał 15 sierpnia 1766 r. bp Ignacy Krzyżanowski. Wcześniej, w 1760 r. bp Wacław Sierakowski uroczyście ogłosił figurę jako cudowną i zalecił szerzenie jej kultu.
Wymodlili świętość
Przed figurą Przemyskiej Pani wymodlili sobie świętość bp Józef Sebastian Pelczar, bł. Jan Wojciech Balicki, Bronisław Markiewicz, Władysław Findysz i wielu innych. W roku Jubileuszu 1000-lecia Chrztu Polski procesję z figurą Matki Bożej Jackowej prowadził metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła. Modlił się przed nią jeszcze w roku 1991 już jako Papież. Wypowiedział wtedy takie słowa: „Duchowość bł. Józefa Sebastiana była zrośnięta z nabożeństwem do Matki Bożej. Często z Nią się naradzał, jak dalej żyć i urządzać, a Różaniec uważał za ciągle aktualną modlitwę człowieka”.
Kult Matki Bożej stawał się możliwy dzięki przemyskim biskupom. Każdy dołożył swoją cząstkę do kultu „Panny Najświętszej, w grodzie naszym czczona”. Obecny Ksiądz Arcybiskup Senior niejako uhonorował ich wszystkich poprzez staranie o restaurację katedralnych podziemi. Dzisiaj można tam się modlić, zamyślić i ukłonić tym wszystkim świeckim i duchownym, którzy się wokół krzewienia kultu trudzili.
Sporo się „nacierpiał” z tych pragnień Księdza Arcybiskupa Józefa obecny proboszcz ks. prał. Mieczysław Rusin, ale Maryja mu z pewnością tego nie zapomni.
Warto przywołać pamięć ks. Edwarda Prędkiego i poprzednika Księdza Mieczysława, ks. Stanisława Burczyka. Środy to były jego dni i to on sprawował nabożeństwo. W kazaniu niemal zawsze wspominał słowa Maryi skierowane do Jacka. Kiedyś wychodząc z katedry, usłyszałem rozmowę dwóch starszych kobiet: „Jak jeszcze raz to powie, to przestanę przychodzić”. Zapamiętałem je – przychodziły. Taka wiara biła z tych słów.
Droga do świątyni
13 listopada to będzie święty czas. W obecności Pasterzy wyśpiewamy nasze Te Deum. Warto na różnych drogach naszego życia dostrzec te, które prowadzą do świątyni. Człowiek jest nie tylko turystą, lecz także pielgrzymem. Bo życie jest pielgrzymką. Kościoły to miejsca, gdzie warto się zatrzymać. Przychodzimy tam z tym wszystkim, czym na co dzień żyjemy. Z radościami i kłopotami. Z życiem i ze śmiercią. Jakże często spotykam tam starsze kobiety, które modlą się. I warto się zastanowić, za kogo się modlą? To nasze mamy, babcie, żony i córki. Opowiadają Bogu historie życia, swoje i najbliższych, często opowiadają historie, które Bóg zna. I muszą opowiadać ciekawie, aby Pan Bóg się nie znudził. Ileż takich opowieści wysłuchały te kamienne ściany, konfesjonały, ileż łez, cierpienia, ileż paciorków Różańca, ileż psalmów zostało wyśpiewanych. Ileż świec spłonęło, ileż wotów zostało przyniesionych. My także wpisujemy się w ten ciąg, gdy trochę głębiej, nie tylko jako turyści, wejdziemy w tę przestrzeń uświęconą, w ten czas płynący inaczej, z tym wszystkim, kim jesteśmy, z całym naszym życiem.
* * *
Matko Boża Jackowa, przyjmij nasz hołd uwielbienia, który Ci składamy jako Matce naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przychodzimy z ufnością, wierząc w Twe przemożne orędownictwo u Boga. Przynosimy nasze utrudzenia, strapienia, niepokoje, nasze nadzieje, radości i dziękczynienia. Wstawiaj się za nami, bo potrzeba nam na czasy obecne szczególnego światła roztropności i mocy głosicieli Chrystusowej Prawdy. Potrzebujemy Bożego miłosierdzia, gdyż słabniemy w drodze do świętości, upadamy kuszeni kłamstwem szatana, wołamy o łaskę życia według Bożych przykazań. Fragment Modlitwy Zawierzenia wypowiedzianej przez bp. Mariana Rojka, 2011 r.
* * *
Proboszcz Ks. prał. Mieczysław Rusin
Przemyśl – Archikatedra pw. św. Jana Chrzciciela ul. Zamkowa 3, 37-700 Przemyśl, tel: 16 678-27-66, www: katedra-przemysl.pl e-mail: proboszcz@katedra-przemysl.pl Godziny Mszy świętych w niedziele: 7.00, 8.30, 10.00, 11.30, 15.30, 18.00
Dni powszednie: 6.30, 7.00, 7.30, 18.00
Matka Boża Jagodna w Resku zgromadziła licznych pielgrzymów z różnych stron naszej archidiecezji
Archiwum prywatne Procesja z Najświętszym Sakramentem wokół Ratusza
Drugi dzień lipca to wspomnienie zakończenia nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny – święto znane w ludowej tradycji polskiej jako Matki Bożej Jagodnej. To już drugi raz, gdy w Resku przed słynącym łaskami wizerunkiem pielgrzymi zawierzali swoje codzienne troski i radości Maryi, nazywając Ją Jagodną Panią.
W klasztorze pw. Miłosierdzia Bożego w Częstochowie w uroczystość Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, 16 lipca, Mszy św. przewodniczył oraz homilię wygłosił bp Andrzej Przybylski.
Do licznie zebranych powiedział: – Czas ucieka, a szkaplerz niesie nas ku wieczności. Do nieba prowadzi nas m.in. wielki znak szkaplerza świętego. Razem ze siostrami my, tu zgromadzeni w Karmelu w Częstochowie, chcemy odnowić przywiązanie do szkaplerza, wiarę w ten święty znak i to wszystko, co on oznacza. Ksiądz Biskup przypomniał, że szkaplerz jest świętą szatą, która oznacza przyobleczenie się w Chrystusa, czyli decyzję przemiany życia, by każdego dnia stylem życia naśladować Jezusa i Jego Matkę. Tym, którzy zdecydowali się przyjąć szkaplerz, przedstawił obowiązki (takie jak współpracować z łaską, często spowiadać się, odmawiać znaczoną w dniu przyjęcia modlitwę, czynić dobrze bliźnim), a przede wszystkim obietnice, że znajdują się pod szczególną opieką Matki Bożej w trudach i niebezpieczeństwach życia ziemskiego, zostaną zachowani od wiecznego potępienia, a Matka Jezusa już w pierwszą sobotę po ich śmierci uwolni z czyśćca.
Francja: od 25 lat wspólnotę braci z Taizé wspierają urszulanki z Polski
2019-07-17 19:36
(KAI/VaticanNews) / Taizé
Od ćwierć wieku pracują na wzgórzu w Taizé urszulanki Serca Jezusa Konającego z Polski. Za ich posługę podziękował im przeor wspólnoty, brat Alois. Swoją wdzięczność każdego tygodnia wyraża też młodzież, z którą pracują siostry.
Łukasz Krzysztofka
Pracujący w Taizé od wielu lat polski kapłan brat Marek przypomniał, że przybycie sióstr urszulanek było związane z potrzebą wspierania jego jako jedynego wówczas brata z Polski, by można było przyjąć liczne grupy młodych. Zaprosił je założyciel wspólnoty brat Roger, który bardzo liczył na to, że uda się znaleźć odważne zakonnice, które zechciałyby przyjechać do Taizé. Bardzo je polubił i wspierał, nalegając jednocześnie, by nosiły strój zakonny, żeby było wiadomo, że są to siostry z Polski.
W rozmowie z Radiem Watykańskim siostra Grażyna zaznaczyła, że chociaż początkowo urszulanki służyły głównie Polakom i osobom z Europy Środkowo-Wschodniej, to z czasem objęły swoimi działaniami także mieszkańców innych krajów. "Stopniowo nasza misja się zmieniała, ale cały czas jesteśmy nastawione na służenie młodym i słuchanie ich. Towarzyszymy dziewczętom z różnych krajów, w zależności od tego, jakimi językami mówimy. Zdarza się niekiedy, że dziewczęta, które w Taizé poznały urszulanki, wstępują do tego zgromadzenia" – powiedziała siostra Ania. Dodała, że ona sama właśnie w Taizé poznała urszulanki "i tu rozeznawałam moją drogę i, jak widać, jestem w zgromadzeniu".
W ciągu dwudziestu pięciu lat na wzgórzu w Taizé pracowało kilkanaście urszulanek. Dla życia każdej z nich doświadczenie to było bardzo istotne. Także braciom ze wspólnoty i wielu ludziom młodym nie sposób sobie wyobrazić życia w tym miejscu bez ich obecności.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
