Drogą, jaką postępować powinien Kościół "wrażliwy", troszczący się o wymiar doczesny bytowania swych wiernych, ale też nie zapominający, iż jesteśmy "w drodze", jest systematyzacja wzajemnych dążeń i oczekiwań duchowieństwa i laikatu. Oznacza to konieczność wsłuchania się w głosy nieprzeciwstawnych sobie, lecz otwartych i gotowych do spojrzenia w tym samym kierunku stron. Kościół hierarchiczny wraz z laikatem wezwani są do "prostowania ścieżek Pańskich" i widzenia świata w układzie wertykalnym, a nie, co może być dla wielu błędnym wnioskiem, tworzenia wciąż nowych struktur świata horyzontalnego. W świetle tak rozumianego posłannictwa, uzasadnione wydaje się wskazanie następujących obszarów współdziałania duchowieństwa i świeckich, ze szczególnym uwzględnieniem aktywności tych ostatnich:
- budowanie wielokierunkowych systemów pomocy rodzinie wobec problemów zewnętrznych i wewnętrznych, jakie są jej udziałem,
- szczególne, wszechstronne oddziaływanie na rodzinę w perspektywie jej powołania do życia konsekrowanego,
- podkreślanie mnogości punktów stycznych rodziny i Kościoła,
- określenie jasnych i zdecydowanych zasad wykorzystania układu wychowawczego: rodzina, Kościół, szkoła, z zastrzeżeniem niemożności pełnego wpisania dwóch ostatnich elementów w proces wychowawczy dziecka,
- nadanie nowych zasad "otwartości" Kościoła, parafii, osób duchownych wobec osób i faktów z ich otoczenia,
- wypracowywanie nowych zasad, metod i kanałów komunikacji pomiędzy Kościołem i laikatem; pełniejsze otwarcie się na wykorzystanie techniki i nowoczesnych nośników informacji i komunikacji,
- wzmacnianie udziału poszczególnych grup zawodowych, społecznych, regionalnych w kształtowaniu Kościoła lokalnego,
- wskazywanie grup społecznych i jednostek wymagających szczególnego zbliżenia ze strony Kościoła,
- skoncentrowanie się na grupach, takich jak: dzieci specjalnej troski, małżeństwa niesakramentalne, osoby niepełnosprawne i w sile wieku,
- podkreślanie udziału młodzieży w życiu Kościoła i społeczności lokalnej,
- wskazywanie zagrożeń społecznych istotnych dla formacji katolickiej,
- zdefiniowanie na nowo miejsca ruchów i organizacji świeckich we współpracy z Kościołem,
- rozwijanie katechezy skierowanej do różnych grup społecznych; otoczenie szczególną troską katechezy szkolnej,
- nadanie nowego znaczenia przygotowaniom i przeżywaniu sakramentów świętych,
- i wreszcie, co wydaje się najbardziej znaczące i warte szczególnego podkreślenia, dawanie osobistego świadectwa wiary.
W uzupełnieniu dodać można i należy:
- pogłębianie duchowości poprzez słuchanie słowa Bożego, uczestniczenie w sakramentach, modlitwę i poświęcenie; tworzenie grup modlitewnych w tym zachęcanie do różnych form modlitwy oraz ugruntowywanie tradycyjnie polskiej religijności,
- odkrywanie nowych i pogłębianie dotychczasowych a uznanych za pożyteczne form współpracy rodziców ze wspólnotami chrześcijańskimi i szkołą; przygotowanie kapłanów i osób świeckich w parafii, stricte do szeroko rozumianych kontaktów ze szkołą,
- tworzenie atmosfery i wspieranie powstawania katolickich placówek edukacyjnych, umacnianie i pełniejsze wykorzystanie wszelkiego typu stowarzyszeń świeckich, również tych o charakterze politycznym,
- budowanie systemów sprawnego przekazu informacji zarówno o wydarzeniach w kościele lokalnym, jak i pozostałych,
- wspieranie katolików uzyskujących mandat społecznego zaufania w celu pełnego wykorzystania ich potencjału,
- wzbudzanie refleksji nad odczytywaniem treści związanych z patriotyzmem, honorem, historią i cnotami obywatelskimi,
- opracowywanie i wydawanie informatorów, biuletynów, prasy i innych wydawnictw związanych z życiem parafii i archidiecezji,
- przezwyciężanie częstej izolacji parafii wobec życia dzielnicy, osiedla itd., pogłębianie wszelkich form współpracy duszpasterzy z laikatem, podejmowanie wzajemnych zobowiązań, otwarcie się parafii na uznane i sprawdzone metody działania zorganizowanego, poszukiwanie form działania adekwatnych do środowiska, np. miejskiego i wiejskiego,
- angażowanie się katolików w powstawanie domów kultury, burs, świetlic, klubów dla dzieci i młodzieży; tworzenie programów ich działania,
- budowanie schematów samopomocy, w jak najszerszym tego słowa znaczeniu, w obrębie parafii,
- wykorzystywanie w parafii szczególnych predyspozycji niektórych środowisk zawodowych, stanowych i innych.
Cdn.