Kiedy w księgarni zobaczyłem "Kazania o Bogu i Ojczyźnie" abp. Józefa Teodorowicza (1864-1938), lwowskiego arcybiskupa obrządku ormiańskiego, wielkiego patrioty polskiego i płomiennego kaznodziei, od razu włożyłem tę książkę do sklepowego koszyka, bez jej oglądania i pytania o cenę. Oto urywek z jego kazania wygłoszonego na zakończenie 1922 r. o tytule, który oddaje odczucia nasze dzisiaj, po 80 latach.
Pozdrawiam
Biskup Roman

Kiedy zło idzie zwarte, w karnych szeregach, świadome celów swojego burzenia i niszczenia, to dobrzy idą w rozsypce, między sobą podzieleni i albo nieświadomi niebezpieczeństwa, albo też opuszczający ręce. Nie mamy prawa tylko ustawicznie narzekać na to, że w Polsce źle się dzieje, skorośmy skutecznej ze złem nie podjęli walki (...)
Zbudźmyż się więc z letargu uśpienia i pocznijmy ze siebie wielkie odrodzenia dzieło (...) Wtedy poznamy, że kąkol na polskiej ziemi tak bujnie porasta nie dlatego, iż siewcy złego są silni, ale dlatego iż myśmy sprawę świętą przespali (...) Cała siła zła tkwi tylko w naszej niekarności, w naszym rozprzężeniu, naszym sobkostwie, w naszym też zepsuciu. Zło słabe jest, bo ideałów narodu nie ma ono za sobą, ale przeciw sobie (...)
Zło walczy terrorem i nienawiścią właśnie dlatego, że żadnej nie ma spójni z narodową duszą i mimo wszystkich pozorów siły jest ono niemocne i mdłe (...) Nienawiści przeciwstawcie miłość, terrorowi - moralne zasady, skażeniu i zepsuciu serca w społeczeństwie przeciwstawcie serca czyste i gorejące, a małym i oszukańczym kramarzom wielkie przeciwstawcie dusze. Wtedy nie będziecie potrzebowali narzekać na to, iż nie takiej Polski wyście się spodziewali. Wasze założenie będzie zupełnie inne, bo sobie powiecie wówczas: Tak! Nie takiej Polski myśmy się spodziewali, nie o takiej Polsce myśmy marzyli i takiej Polski, o duchu zatrutym, my mieć nie chcemy, ale za to sami urobimy taką Polskę, jaką mieć pragniemy i jakiej Bóg od nas chce.
I taką Polskę my, przy Bożej pomocy, utworzymy. Umieliśmy w powstaniach bronić ofiarnie jej ciała; dziś pokażemy, iż i jej ducha bronić i obronić zdołamy. Bóg zaś naszym wysiłkom pobłogosławi, a wielkimi łaskami, do wielkości chwili przystosowanymi, własną Swą mocą wysiłki nasze rozmnoży i spełni w nas i na nas obietnice Swoje, dane wybranemu narodowi: Wyleję na was wodę czystą i będziecie oczyszczeni; oczyszczę was ze wszystkich zmaz waszych i ze wszystkich waszych bożyszcz; dam wam serce nowe i wpuszczę w was ducha nowego; i odbiorę z piersi waszej serce kamienne, a dam wam serce żywe (Ez 36, 25-26).
Ufajcież, siewcy dobrego ziarna, a sami jeszcze dożyjecie tego, iż wasze zwątpienia omylonymi zostaną; że nie na gorsze, ale na lepsze wszystko się obróci, że posterunki waszej pracy staną się jak twierdze w narodzie, o które nawała wroga się rozbije.
Przyjdzie czas, kiedy kąkol dojrzały odstraszy obojętnych i połowicznych i odstręczy od siebie; kiedy czyste ziarno wystrzeli w kłosy i owoce, kiedy zdrowy zmysł, dziś gnębiony i tamowany, podniesie śmiało głowę. Przyjdzie.

Abp Józef Teodorowicz, Kazania o Bogu i Ojczyźnie, Warszawa 1999, Oficyna Wydawnicza VIATOR, Biblioteczka Mistrzów Kaznodziejstwa, s. 387-388.