Z Bożeną Ciepłuch, jedną z pierwszych podopiecznych Domu Samotnej Matki, obecnie pracownikiem Stacji Opieki Środowiskowej Konwentu Bonifratrów, rozmawia Anna Skopińska
ANNA SKOPIŃSKA: – Pani Bożenko, swoją historią życia mogłaby Pani obdzielić niejednego, i doświadczeniami, tymi przykrymi, ale też dobrymi. Takim dobrym wspomnieniem był czas w prowadzonym przez siostry antonianki Domu Samotnej Matki...
BOŻENA CIEPŁUCH: – Wychowałam się w domu dziecka, potem trafiłam do hotelu robotniczego na Tatrzańskiej i już w dorosłym swoim życiu zaszłam w ciążę. Gdy byłam w czwartym miesiącu, okazało się, że hotel ma zostać zlikwidowany. Gdzie miałam pójść? Rodzina, jak dowiedziała się o ciąży, odsunęła się ode mnie, zostałam sama i musiałam sobie jakoś radzić. Koleżanki podpowiedziały mi, żebym zgłosiła się na Nowe Sady, bo tam jest Dom Samotnej Matki. I tak w szóstym miesiącu ciąży przyszłam do s. Franciszki Kaproń. Krystek urodził się w sierpniu 1994 r., a ja byłam u sióstr przeszło rok.
– Ten dom był ratunkiem wtedy?
– Najpierw poszłam do miejskiego ośrodka dla kobiet, ale okazało się, że przebywają tam same kobiety, które doświadczyły przemocy, a ja nie, więc ratunkiem były siostry antonianki. Z s. Franciszką i s. Cecylią, które wtedy prowadziły dla mnie ten dom, bardzo się zżyłyśmy. One były dla mnie prawie jak matki. Dużo im zawdzięczam, bo mi bardzo pomogły. Nawet gdy dostałam mieszkanie socjalne, to s. Franciszka razem ze mną skręcała meble. I potem, gdy mieszkałam już sama, kiedy zdarzało się, że potrzebowałam pomocy, to przychodziłam do Domu Samotnej Matki na Nowe Sady i pomagałam, czy to w sprzątaniu, czy koszeniu trawników, i zawsze też za to otrzymywałam jakąś pomoc – materialną, finansową. To mi nierzadko pozwalało przetrwać. Odwiedzałam też siostry w ich domu zakonnym i pomagałam przy różnych pracach, a czasem, gdy przychodził kryzys, też nocowałam.
– Nie jest Pani osobą, która się poddaje...
– Nieraz zdarzały się upadki. Bo na początku było bardzo ciężko – bez pracy, a tu mieszkanie, dziecko. Gdy w jakichś pracach prosiłam o pomoc sąsiadów, ci najczęściej wymuszali postawienie połówki. I tak niewiele brakowało, żebym się stoczyła. Dopiero potem s. Jadwiga, taka starsza siostra antonianka, przywiozła mnie do bonifratrów, do o. Franciszka. Od 2001 r. pracuję tu – najpierw w ogrodzie, potem w Stacji Opieki Środowiskowej, i tak do tej pory jestem u bonifratrów. Ale dzięki temu stanęłam na nogi. Jak było ciężko, to zawsze otrzymywałam wsparcie i pomoc od któregoś z przeorów. Gdy upadałam, to oni mnie podnosili, gdy popłynęłam – pomógł mi o. Ambroży. Odzyskać syna z ośrodka, wygrzebać się z nałogu... To zawdzięczam tym ludziom.
– Teraz już jest dobrze?
– Teraz pomagam „swoim”. Do mojego podopiecznego do Kochanówki jeżdżę już osiem tygodni, co niedziela. Ale wiem, że trzeba pomagać.
– Przez to, co Pani sama przeszła, rozumie ich Pani?
– Tak. I tłumaczę, że można, ale trzeba tylko chcieć. Ale oni nie chcą, w większości... Ich dużym problemem jest brak mieszkania, meldunku, nie stać ich na hotele, bo ze zbierania puszek nie zarobią tyle, żeby tam przenocować. Najgorsza jest zima, bo latem dają sobie radę.
– Jest Pani takim ich rzecznikiem...
– Gdyby ktoś kiedyś nie zobaczył we mnie wartościowej osoby, człowieka, może byłabym teraz jak oni. Albo już by mnie nie było, bo zapiłabym się na śmierć...
– Wiadomość o ciąży też była takim trudnym czasem...? Myślała Pani o aborcji?
– Tak. Na początku tak. Ale nie o usunięciu, ale o takiej samoistnej aborcji. Dlatego przez trzy miesiące piłam non stop. Żeby poronić, żeby ta ciąża się skończyła. Bo powiedziałam sobie: nie oddam dziecka nikomu, jeśli, to tylko Bogu. Nie miałam domu, rodziny, hotel kasowali... Ale trzy miesiące intensywnego picia i ciągle nic. Więc chyba tak musiało być. Jeszcze pamiętam jak s. Franciszka, gdy przyjmowała mnie do domu, zapytała, czy nie boję się, że przez to moje picie dziecko może być kalekie? A ja odpowiedziałam: nie, jakie będzie, takie będzie, będę kochać takie, jakie jest. I tak przyszedł na świat mój syn, a teraz czekam na Jaśka, swojego wnuka.
Artur Stelmasiak/Niedziela Anna Gembicka: Chcemy rozwijać szczególnie te miejscowości, które straciły lub tracą swoje funkcje społeczne i gospodarcze
Maciej Laszczyk: – Pani Minister, Janusz Wojciechowski został wybrany Komisarzem ds. rolnictwa w UE. Co to oznacza dla Polski?
Anna Gembicka: – To kolejny po zniesieniu wiz do USA sukces naszego kraju na arenie międzynarodowej. To bardzo dobra i ważna wiadomość dla Polski. Stanowisko Komisarza ds. rolnictwa to ogromna odpowiedzialność, ale i ogromne możliwości. W perspektywie lat 2021-2027 na Wspólną Politykę Rolną ma być przeznaczone 365 mld euro. To ogromna kwota. Dla porównania dochody budżetu Polski w 2019 r. mają wynieść 387,7 mld zł. Janusz Wojciechowski ma ogromne doświadczenie - był prezesem Najwyższej Izby Kontroli, wicemarszałkiem sejmu, zasiadał w Europejskim Trybunale Obrachunkowym. Z pewnością jego kandydatura przysłuży się do zrealizowania przez PiS obietnicy zrównania dopłat dla rolników.
– Rząd PiS mocno inwestuje w Polską wieś.
– Tak. Bo Polska wieś jest dla nas bardzo ważna. Bezpieczeństwo żywnościowe to fundament Polski. Każdy korzysta codziennie z owoców pracy rolnika. My robimy wszystko, aby tę ciężką pracę docenić. W końcu wieś to też ostoja tradycyjnych wartości.
– Jaki są to wartości?
– Rodzina, wiara, patriotyzm. To podstawa społeczeństwa, ale też kręgosłup moralny. Dziś te wymienione przeze mnie wartości są atakowane z różnych stron. Polska wieś w nie wierzy i stoi na ich straży.
– Jednym z obszarów wsparcia wsi są Koła Gospodyń Wiejskich. Co się wydarzyło, że stały się one tak popularne?
– W 2018 roku przyjęta została ustawa o Kołach Gospodyń Wiejskich. Nadała ona nowy impuls do rozwoju tym organizacjom. Koła Gospodyń Wiejskich liczą sobie już blisko w Polsce 150 lat, mają długą tradycję. Postanowiliśmy je uhonorować i zaproponować nowe, szyte na miarę XXI wieku, możliwości.
– Jakie są to możliwości?
– Koła otrzymały osobowość prawną, mogą prowadzić działalność gospodarczą i są zwolnione z podatku dochodowego oraz VAT (do 200 tys. zł). Nie muszą posiadać kasy fiskalnej, a ponadto posługują się uproszczoną ewidencją przychodów i kosztów. To zmiany, które uwolniły drzemiącą w Paniach przedsiębiorczość, dały im nowy impuls do rozwoju.
– Jak pani odnajduje się realizując program wsparcia wsi?
– Sama pochodzę ze wsi, więc bardzo dobrze się odnajduję w tych tematach, są mi bardzo bliskie bo sama miałam okazję ich doświadczyć. Spotykam się z wieloma ludźmi, słucham ich historii i pomagam jak tylko umiem. Przed polską wsią wiele wyzwań, ale jestem przekonana, że teka komisarza ds. rolnictwa na pewno przyczyni się do stworzenia lepszych możliwości rozwoju dla polskich rolników.
Edukacja seksualna po katolicku - znakomity przykład
2019-10-18 08:22
Marcin Przeciszewski / Warszawa (KAI)
Piękno i głęboki sens ludzkiej seksualności: w służbie miłości, a nie w oderwaniu od niej – ukazuje książka: „Powiedz mi, co to jest miłość?”, autorstwa Inès de Franclieu, która wydana została niedawno w polskim tłumaczeniu. Może być ona cenną pomocą rodzicom w edukacji seksualnej dzieci, rekomendowaną przez Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus”. Książka jest przeznaczona dla rodziców i dzieci od 5 do 12 lat.
YouTube.com
"Powiedz mi, co to jest miłość" jest pozycją unikalną – podkreśla znany świecki psychoterapeuta Szymon Grzelak. - Autorka łączy w niej praktyczne podejście mądrej, kochającej matki z profesjonalizmem psychologicznym i medycznym. Łączy głębię z prostotą ujęcia - prostotą konieczną, by dzieci mogły zrozumieć intymne prawdy miłości i seksualności. O seksualności pisze z wrażliwością i delikatnością, ale zarazem wprost - bez uciekania od tematów trudnych - stwierdza.
Swój przewodnik po miłości i seksie, Inès de Franclieu rozpoczyna od prezentacji dzieciom tajemnicy płci człowieka i związanych z tym różnic pomiędzy chłopcem a dziewczynką. Ukazuje jak stopniowo zmieniają się narządy płciowe w okresie dojrzewania. Pomaga dziecku w poznaniu i zaakceptowaniu swego ciała oraz dokonujących się w nim zmian. A powstające nowe życie traktuje jako prawdziwy cud, którego etapy warto jest poznać. Od momentu poczęcia, poprzez poszczególne etapy ciąży, aż do urodzin. Powstawanie życia autorka ukazuje nie tylko jako fakt biologiczny, ale zawsze jako owoc miłości.
Życie płciowe człowieka autorka prezentuje więc w kontekście rozwoju uczuć wyższych. Ludzkie ciało i seks przedstawia jako najpiękniejszy instrument miłości, do której każdy z nas winien jednak dorosnąć. Dorosnąć i chronić po to, aby móc się nim nie tylko cieszyć, ale i obdarowywać drugą osobę. Dlatego ostrzega przed rozpoczynaniem życia seksualnego zbyt wcześnie. Prezentowana przez nią koncepcja życia seksualnego jest wizją głęboko chrześcijańską, choć werbalnie się do niej nie dowołuje.
Autorka książki radzi, aby rozmowy z dziećmi na ten temat rozpoczynać wcześnie, już od 5 roku, kiedy pojawiają się pierwsze ich pytania. W dzisiejszym świecie – tłumaczy - bardzo łatwo się zetknąć z wulgarnym językiem, a nawet pornografią, dlatego warto jest zacząć rozmowę w dzieckiem jak najwcześniej, zanim uzyska dostęp do tej wiedzy od rodzeństwa lub starszych kolegów.
„Rozmowy z dziećmi – podkreśla - zwłaszcza w młodszym wieku, będą krótkie, gdyż szybko zaspokajają one swoją ciekawość. Warto je powtarzać i w kolejnych rozmowach, inicjowanych przez nas lub dziecko, poszerzać zakres naszych odpowiedzi, zgodnie z potrzebami dziecka”.
Przyznaje, że rozmowy te powinny być prowadzone po pierwsze „w sposób rozważny” a po drugie winny być one „zindywidualizowane”, czyli dostosowane do poziomu rozwoju i wrażliwości dziecka.
Zapewnia rodziców, że „takie rozmowy z dzieckiem na tematy miłości i seksualności nie tylko dają mu poczucie bezpieczeństwa, ale również umacniają relację rodzic–dziecko i stanowią bazę do przyszłych rozmów, gdy stanie się ono nastolatkiem”. Najważniejsze jednak – zdaniem autorki – jest to, aby taką rozmowę zacząć już teraz... .
Książka może być cenną pomocą nie tylko dla rodziców, ale również nauczycieli, katechetów i wychowawców.
Książce towarzyszy strona internetowa: powiedzmi.pl, a zamówienia można składać na adres e-mail: kontakt@powiedzmi.pl
„Powiedz mi, co to jest miłość? Ciało-Miłość-Życie-Seksualność”; Inès de Franclieu; Wydawnictwo Inter Global Oświata, Warszawa 2019.
Papież do Indian amazońskich: Ewangelia musi się inkulturować
2019-10-18 19:16
Beata Zajączkowska/vaticannews / Watykan (KAI)
Ewangelia musi się inkulturować, aby „ludy przyjęły nauczanie Jezusa we własnej kulturze”. Papież Franciszek mówił o tym w czasie spotkania z grupą około 40 Indian amazońskich. Część z nich uczestniczy w synodzie, a pozostali biorą udział w innych okołosynodalnych inicjatywach, jakie odbywają się w Rzymie.
Vatican News / AFP Papież do Indian amazońskich
Na początku spotkania dwoje przedstawicieli rdzennych ludów Amazonii podziękowało Papieżowi za zwołanie synodu i poprosiło go o pomoc w zapewnieniu spokojnego i szczęśliwego życia ich ludom, w ochronie ziemi i wody, tak aby mogli z nich korzystać także ich potomkowie.
Franciszek mówił o tym, że Ewangelia jest ziarnem, które pada w ziemię i wzrasta zgodnie z cechami danej ziemi. Mówiąc o regionie amazońskim, wskazał na niebezpieczeństwo nowych form kolonizacji. Odwołując się do początków chrześcijaństwa, które zrodziło się w świecie żydowskim, rozwijało się w świecie grecko-łacińskim, a w końcu dotarło do innych ziem, w tym słowiańskich, wschodnich i amerykańskich, Ojciec Święty podkreślił, że Ewangelia musi się inkulturować, aby „ludy przyjęły nauczanie Jezusa we własnej kulturze”.
W czasie spotkania z Papieżem przedstawicielom Indian towarzyszyli abp Roque Paloschi, metropolita Porto Velho w Brazylii, i kard. Claudio Hummes, relator generalny Synodu Biskupów. Spotkanie miało charakter bardzo spontaniczny. Franciszek otrzymał w prezencie m.in. tradycyjny łuk oraz pióropusz, w którym chętnie pozował do zdjęć.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
