8-go stycznia celebrowano pierwszą Czwartkową Mszę Świętą przy grobie św. Jana Pawła II. Eucharystii przewodniczył i homilię wygłosił ks. prał. Sławomir Nasiorowski z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej.

Główny celebrans nawiązał w homilii do Ewangelii o rozmnożeniu chleba oraz do współczesnego paradoksu jakim jest głód w pewnych częściach świata podczas, gdy w innych jest marnotrawstwo pożywienia. Ks. Nasiorowski, odwołując się do nauczania św. Jana Pawła II, powiedział: „Nie można za apostołami beztrosko powtarzać: Panie odpraw ich, niech idą do okolicznych wsi i osiedli, niech kupią sobie coś do jedzenia. Nie wolno ciężaru odpowiedzialności przerzucać z siebie na innych”.

Czwartkową Eucharystię o godz. 7.10 transmituje Radio Watykańskie i Radio Maryja.

Całość homilii

Ks. Prał. Sławomir Nasiorowski
Homilia wygłoszona przy grobie Sługi Bożego Jana Pawła II

„Wy dajcie im jeść”
w dniu 8 stycznia 2015 r.

Bracia i siostry, w październiku ub r., z okazji Światowego Dnia Wyżywienia, Ojciec Święty Franciszek powiedział: „Również w tym roku ten dzień staje się echem krzyku licznych naszych braci i sióstr, którym brakuje chleba powszedniego. Skłania nas do zastanowienia się nad ogromną ilością marnowanej żywności, niszczonych produktów, spekulacją cenową w imię bożka zysku. Jest to jeden z najbardziej dramatycznych paradoksów naszych czasów, któremu przyglądamy się z bezradnością, ale często także z obojętnością, niezdolni do współczucia wobec krzyku, boleści innych, tak, jakby odpowiedzialność za to nas nie dotyczyła”. Na ten paradoks naszych czasów warto spojrzeć przez pryzmat dzisiejszej Liturgii Słowa. Chrystus wpierw nim dokona cudu rozmnożenia chleba – daje polecenie swoim uczniom: „Wy dajcie im jeść”. Możemy sobie wyobrazić ich zaskoczenie. Pytają: „Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, by im dać jeść?”. Pan Jezus ze spokojem i jakby specjalnie każe im się upewnić: „Idźcie, zobaczcie ile macie chlebów? A kiedy wszyscy usiedli odmówił błogosławieństwo, połamał pięć chlebów i dawał zdumionym uczniom, by je kładli przed ludźmi. Także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli do sytości i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatki ryb.

Myśląc o sytuacji ludzi, dzisiaj potrzebujących pomocy, bezdomnych, głodujących, musimy uświadomić sobie, że to samo polecenie Pan Jezus kieruje do nas: „Wy dajcie im jeść”. Święty Jan Paweł II w jednym z kazań na Boże Ciało powiedział: „Sprawa chleba dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich narodowości, rasy, czy wyznania, nie może być nam obojętna... Kościół, który zawsze głosił miłość na rzecz ubogich, nie może nie brać pod uwagę istnienia wielkich rzesz głodujących, żebrzących, bezdomnych, pozbawionych pomocy lekarskiej. Niezauważenie ich oznaczałoby upodobnienie się do ewangelicznego bogacza, który udawał, że nie dostrzega żebraka Łazarza, leżącego u bramy jego pałacu”. To prawda, Pan Jezus nie uczyni ponownie spektakularnego cudu rozmnożenia chleba, ale Jego polecenie nas zobowiązuje! Jak je wypełnić? Św. Jan Apostoł daje nam dzisiaj radę: „Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga”. Jeśli będzie ona w naszych sercach zrobimy wszystko, co możliwe, aby nikt nie umierał na ulicy z głodu, czy z zimna. Nie tylko będziemy pamiętali o potrzebujących w modlitwie, ale będziemy umieli się z nimi podzielić tym, co mamy. Może będziemy biedniejsi, ale bardziej ludzcy, braterscy, bardziej zadowoleni. Jeśli będzie w nas wzajemna miłość – może nieużyteczną stanie się produkcja czołgów, armat – konstrukcja bomb(!), a pieniądze zostaną wykorzystane na produkcję żywności, by zaradzić pladze głodu i ludzkiej biedzie? „Wy dajcie im jeść”! Dlaczego nie potrafimy spełnić tego polecenia?” Może dlatego, że podobnie jak uczniowie najpierw liczymy denary, te w banku i te w naszym portfelu. Może dlatego, że często brak nam miłości, zaufania do Boga, odwagi, by dostrzec problemy ludzi, by oprócz własnych trosk, widzieć potrzeby tych, którzy wyciągają do nas dłoń na ulicach i tych, którzy nie mają już odwagi, by nas prosić.

Św. Jan Paweł II powiedział również: „Nie można za apostołami beztrosko powtarzać: Panie odpraw ich, niech idą do okolicznych wsi i osiedli, niech kupią sobie coś do jedzenia. Nie wolno ciężaru odpowiedzialności przerzucać z siebie na innych. Trzeba go wziąć także na swoje ramiona i nieść, choć będzie on nieraz niemożliwy do uniesienia. Z Chrystusem potrafimy dokonać wszystkiego”. Amen.