Spowiedź św. uważana jest za trudną, traumatyczną, bolesną. Jedni jej unikają – czasem latami, inni się boją. Bywają i tacy, którzy mylą konfesjonał z gabinetem psychoterapeuty.
Pamiętamy to wyrażenie, które oznacza: na pewno, bez wątpliwości, na sto procent, niech tak będzie. Przypomina ono o tym, że ludzie mieli w swoim życiu bardzo ważne odniesienie – do Pana Boga. O tym odniesieniu uświadamia nam codziennie odmawiany pacierz – wspaniale, gdy wypowiadany wspólnie i na klęczkach. Jest to realne oddanie Bogu pod opiekę wszystkich spraw danego dnia, także obaw i pragnień.
Wielu naszych rodaków zdaje sobie sprawę, że najlepszym rodzajem ubezpieczenia jest oddanie Panu Bogu każdego momentu swojego życia. Opowiadał mi niedawno jeden z pracowników „Niedzieli”, że jego zwyczajem od najmłodszych lat jest codzienne odmawianie porannego pacierza. Nie jest to dla niego zdawkowa modlitwa, ale pełne wiary, dogłębne zawierzenie się Panu Bogu. Jakże lżejsze byłoby dla nas życie, gdybyśmy wszyscy umieli czynić to piękne odniesienie każdego dnia, każdego poranka i wieczora.
Tymczasem nasze życie płynie bardzo szybko, każdy dzień jest wypełniony mnóstwem spraw ważnych i ważniejszych, często ludzie nie mają czasu na modlitwę. Nieraz czynią to podczas drogi do pracy, podczas podróży w pociągu, w autobusie, w samochodzie. I dobrze, że tak jest. Bo odniesienie do Pana Boga jest czymś naprawdę najważniejszym. Ono także odpowiednio ustawia człowieka do życia, hamuje niepotrzebny pośpiech, a człowiekowi samotnemu daje poczucie bliskości Boga. Jakże często człowiek znajduje się też w sytuacjach naprawdę trudnych: są chorzy w szpitalach, ranni w wypadkach, niewinnie posądzeni o jakieś przestępstwa, może oczekujący na przesłuchania – wszyscy oni potrzebują wsparcia duchowego i życzliwej dłoni, i tu mogą liczyć na Boga. Wszak Psalmista mówi: „(...) skądże nadejdzie mi pomoc? / Pomoc mi przyjdzie od Pana, / co stworzył niebo i ziemię. (...) / Pan cię uchroni od zła wszelkiego, / czuwa nad twoim życiem” (Ps 121).
Reklama
Modlitwa – ta podstawowa: poranna i wieczorna jest także wyrazem kultury religijnej człowieka. Jej piękne zapisy i dźwięczne echa znajdujemy również w literaturze, sztuce, muzyce. Modlitwa tam też sprawia, że człowiek właściwie kształtuje swoje sumienie, bo choć każdy je ma, to czasami jest ono niejako workiem, w którym zmieści się każda nieprawość. Takiego sumienia trzeba się bać. Wielokrotnie mieliśmy przecież do czynienia z ludźmi, których sumienie usprawiedliwiało bezeceństwa, grzechy i nieprawości.
Tak więc modlitwa kształtuje sumienie człowieka, które ma przełożenie na zwyczajne życie, nie tylko nasze osobiste. Pamiętajmy o tym.
W intencji ofiar niedawnej katastrofy, ich bliskich, a także wszystkich, którzy nieśli i wciąż niosą pomoc modlono się 8 grudnia św. w kościele parafialnym w Szczyrku. Wielu uczestników Mszy św. wspominało zmarłych tragicznie sąsiadów i przyjaciół.
Foto-Rabe/pixabay.com
Proboszcz parafii św. Jakuba Apostoła ks. Andrzej Loranc, który przewodniczył liturgii, wyjaśnił, że jest to modlitwa, w której wierni proszą, „by tych, którzy ucierpieli w katastrofie, objąć modlitwą”, a także „prosić o Boże błogosławieństwo dla tych, którzy żyją, a dla tych, którzy odeszli, o życie wieczne”.
„Przychodzimy pełni bólu, smutku, przygnębienia. Przechodzimy też pełni nadziei, jako ludzie wierzący” – dodał i wskazał na Maryję , która stała pod krzyżem swojego Syna. „Ona umiała zawierzyć Bogu. Prośmy o to, abyśmy i my potrafili” – dodał kapłan.
W kazaniu ks. Andrzej Sander wspomniał o jednej z ofiar tragedii, która miała przystąpić w przyszłym roku do I komunii świętej. „Otrzymujecie dziś medaliki z Matką Bożą, a nasza koleżanka Michalina już ją widzi. Jest razem z nią” – tłumaczył obecnym na modlitwie koleżankom i kolegom nieżyjącej dziewczynki.
W wyniku wybuchu gazu, do którego doszło 4 grudnia, pod gruzami domu, należącego do jednej rodziny, zginęło osiem osób, w tym czworo dzieci.
Caritas bielsko-żywiecka poinformowała, że środki finansowe przeznaczone na pomoc dla najbliższych ofiar katastrofy w Szczyrku należy wpłacać na rachunek bankowy diecezjalnej Caritas: 47 1240 1170 1111 0010 6323 0610 z dopiskiem: Pomoc Szczyrk.
Dobrze znają go ci, którzy poszukują odpowiedzi na kwestie praktyki wiary w życiu codziennym. Ks. Piotr Pawlukiewicz daje teraz swoim życiem odpowiedź na najtrudniejsze pytanie – o sens krzyża i cierpienia
Artur Stelmasiak Ks. Piotr Pawlukiewicz wycofuje się z dotychczasowych form duszpasterzowania
Znany kaznodzieja i rekolekcjonista w rozmowie z Pawłem Kęską ze Stacji 7 swój krzyż nazwał wprost – pan Parkinson. – Zawitał w moim domu po cichu. Kiedy się o nim dowiedziałem, to już się trochę rozgościł. Na razie ta choroba da się jeszcze jakoś zepchnąć na bok, da się pracować – mówił kapłan, który o swojej chorobie dowiedział się w 2007 r. Nie poddaje się jej jednak.
Ks. Pawlukiewicz uważa, że krzyż od Jezusa jest pomocą w osiągnięciu nieba. – Pan Bóg wycenił mnie na Parkinsona i przyjąłem tę wycenę. Robię co mogę, co będzie, zobaczymy. Co tu się martwić jutrzejszym dniem, jeżeli dzisiejszy może się skończyć przed północą – powiedział rekolekcjonista. – Chrystus daje ci krzyż doważony do ciebie, lekarstwo na zamówienie.
Były duszpasterz parlamentarzystów przyznał, że obecnie robi dużo badań medycznych i wycofuje się ze sposobów duszpasterzowania, które prowadził, poszukując innych. – Chciałbym zmienić akcenty homiletyczne. Mówić o rzeczach, których kiedyś się bałem, o tym, kiedy człowiek jest bezradny, bezsilny, kiedy słyszy, że choroba jest nieuleczalna. Dopóki mnie ludzie rozumieją, dopóki rozumieją moje słowa, to w imię Chrystusa będę głosił Ewangelię – podkreśla.
Ks. Pawlukiewicz stara się teraz nie odprawiać Mszy św. publicznie, ponieważ choroba ma różne kaprysy. Eucharystię odprawia sam u siebie.
Choroba Parkinsona należy do najpoważniejszych schorzeń ośrodkowego układu nerwowego. Jej objawy to przede wszystkim ograniczenie ruchu oraz drżenie. Leczenie choroby Parkinsona jest możliwe, jednak nie da się wyleczyć jej całkowicie. Po pewnym czasie doprowadza do inwalidztwa. Zmagał się z nią św. Jan Paweł II.
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny nasze seminarium duchowne przeżywało bardzo podniosłą uroczystość. Tego dnia bp Stefan Regmunt udzielił święceń diakonatu oraz kandydatury i posługi akolitatu klerykom naszego seminarium.
Ks. Adrian Put Nowi diakoni naszej diecezji
- Taki dzień jak ten, kiedy udzielane są święcenia i posługi posiada w kalendarzu seminaryjnym szczególne miejsce. To zapewne dlatego przełożeni seminaryjni wybierają na te obchody taki uroczysty dzień jak dzisiejszy czyli święto Matki Bożej – powiedział bp Stefan Regmunt. Właśnie w tak uroczysty dzień w kościele seminaryjnym święcenia diakonatu otrzymali kl. Łukasz Bajcar ze Szprotawy i kl. Jarosław Marszałek z Głogowa.
Kandydaturę do święceń diakonatu i prezbiteratu otrzymał kl. Konrad Jasiewicz z Kolska, zaś posługę akolitatu przyjęli alumni z IV roku: kl. Tomasz Dragańczuk z Lubska, kl. Paweł Marciniak z Lubiszyna oraz kl. Seweryn Szczotko ze Słońska.
Na ten dzień do seminarium w Paradyżu przyjechała najbliższa rodzina, kapłani, bliscy i przyjaciele nowych diakonów oraz ustanowionych akolitów i kandydatów do święceń.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1575819309.jpg)
_1575381158.jpg)
