Czytanie z Drugiej Księgi Kronik nawiązuje do przyczyn i okoliczności kary Bożej, którą na początku VI wieku przed Chrystusem było zburzenie świątyni jerozolimskiej i wygnanie babilońskie. Grzechy, których dopuszczał się lud Bożego wybrania, były skutkiem pogardy i niewierności wobec przymierza zawartego na Synaju, którego trzonem jest Dziesięć przykazań. Stanowiąc podstawę i wyznaczając najważniejsze kierunki życia, zapewniają one trwanie i rozwój duchowy. Kiedy jednak przywódcy i mieszkańcy Judy i Jerozolimy upodobnili się do pogańskich sąsiadów, wyśmiewając proroków wzywających do wierności przymierzu, szydząc z nich, Bóg dopuścił karę w postaci niszczycielskiego najazdu Babilończyków. Miała ona wartość oczyszczającą, lecz nie była ostatnim słowem Boga. Po upływie kilkudziesięciu lat Persowie stali się narzędziami wyzwolenia ludu, któremu zostały przebaczone winy. Bóg nie jest ideą ani koncepcją filozoficzną, nie pozostaje też bierny ani nieczuły. Istniejąc i działając jako wszechmocny i miłosierny, jest stale obecny w historii świata, dziejach ludzkości i losach swoich wyznawców.

List św. Pawła do Efezjan ukazuje istotę relacji między Bogiem a ludźmi. Bogactwo Jego miłosierdzia, które jest owocem miłości, sprawiło wyrwanie ludzkości z odmętów grzechu i zepsucia. Dokonało się w Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, w którym najpełniej objawiły się dobroć i łaskawość Boga. Moc Boża widoczna w zmartwychwstaniu Jezusa objawia się w każdym wieku, co potwierdza bezmiar Bożego Miłosierdzia i umożliwia jego przyjęcie przez wiarę. Dzięki temu stajemy się nowym stworzeniem, wezwanym i uzdolnionym do pełnienia dobrych czynów. Szczególne miejsce wylewania darów Bożych stanowi Kościół, stąd wyznanie nawiązujące do zanoszonej przez psalmistę modlitwy wygnańców: „Kościele święty, nie zapomnę ciebie”.

Jednym z najpiękniejszych i najbardziej brzemiennych w treść zdań Ewangelii są słowa, które – zgodnie ze świadectwem Ewangelii według św. Jana – Jezus skierował w nocnej rozmowie do Nikodema: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. Streszczają one całą historię zbawienia i wyjaśniają to, co w niej najważniejsze, a mianowicie tajemnicę Wcielenia Syna Bożego oraz Jego męki i śmierci. Zarazem jednak uwypuklają konieczność podjęcia osobistej decyzji, w której znajduje wyraz odpowiedź na to, czego dokonał Bóg. Krzyż, znak wywyższenia Syna Człowieczego zapowiedziany na stepach Moabu podczas drogi Izraelitów do ziemi obiecanej, miał być ustawiony na Golgocie. Dzięki Krzyżowi Golgota stała się najwyższą górą świata – w sensie nie geograficznym, ale duchowym. Krzyż widoczny w każdym zakątku świata wzywa do odpowiedzialności i takiego sposobu życia, który podczas Sądu Bożego zaowocuje zbawieniem. Czwarta niedziela Wielkiego Postu, nosząc łacińską nazwę „Laetare”, niesie sposobność do uwielbienia Boga, w którym wyraża się radość ze zbawienia, którego On hojnie i niestrudzenie udziela.