2019-09-03 13:09

Ks. Jarosław Raczak
Edycja sandomierska 36/2019, str. 2

Przez trzy dni grupa młodych mężczyzn rozeznawała swoje powołanie w ośrodku rekolekcyjnym w Nasicznem w Bieszczadach

Pierwszy wakacyjny „Weekend Powołaniowy” odbył się w dniach 23-25 sierpnia. Celem wyjazdu było towarzyszenie uczestnikom w rozeznawaniu ich powołania. – Najważniejsza była po prostu obecność. Bycie na wyciągnięcie ręki, kiedy tylko potrzebowaliby pomocy, szukali odpowiedzi na nurtujące ich pytania – mówił ks. rektor Rafał Kułaga.

– Wyruszyliśmy z Sandomierza, po drodze zatrzymując się w Kalwarii Pacławskiej. Tam, u stóp Matki Bożej Kalwaryjskiej, w czasie wspólnej Eucharystii modliliśmy się za młodzież naszej diecezji. Szczególnie prosiliśmy o nowe powołania kapłańskie, aby młodzi ludzie nie bali się odpowiedzieć na zaproszenie Pana Boga. Naszą bazą był ośrodek Caritasu w Nasicznym. To stąd wychodziliśmy na szlaki, aby zdobywać kolejne górskie szczyty – relacjonuje ks. Jarosław.

W wakacyjnym dniu skupienia wzięło udział pięciu uczestników. Młodzież pochodziła z parafii św. Jadwigi Królowej w Ostrowcu Świętokrzyskim, św. Mikołaja w Łoniowie, św. Michała Archanioła w Łagowie, św. Teresy z Ávili w Stalach i Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Połańcu.

– Nasz wspólnie spędzony weekend w Bieszczadach był wyjątkowy – mówi Jakub Słowiński z Ostrowca Świętokrzyskiego. Każdy z nas miał jasny cel – powołanie. Jedni z nas go szukali inni rozważali, pogłębiali, rozmyślali. Był to wspaniały czas na modlitwę, rozmowy, odpoczynek i górskie wędrówki. Swoją obecnością ubogacali ten wyjazd księża i klerycy. Nie zabrakło również codziennej Mszy św. i wspólnej integracji. W naszym ośrodku panowała przez cały czas miła atmosfera. Wyjazd uznaję za bardzo udany. Warto było, jak to mówią, „zabrać się i ruszyć w Bieszczady” – dodaje Jakub.

Na górskich szlakach, ale także w czasie modlitwy, swoją obecnością wspierali uczestników klerycy i księża, którzy chętnie dzielili się swoim doświadczeniem Pana Boga, a także historią powołania. – Współtowarzyszący nam księża oraz klerycy z chęcią odpowiadali na nurtujące nas pytania. Podczas górskich wędrówek – jak i przy stole – opowiadali swoje historie związane z seminarium. Niesamowita atmosfera i niezapomniani ludzie. Wyjazd jak najbardziej udany – podsumowuje Damian Kołodziejczyk z parafii w Stalach.

Dzięki tym kilku dniom uczestnicy wyjazdu mogli poznać kapłaństwo w codzienności. W trudzie górskich wycieczek, w rozmowach na każdy temat, we wspólnych posiłkach, bo w kapłaństwie ważna jest wspólnota. I tej wspólnoty młodzi doświadczyli.

– Dla chłopaka takiego jak ja, który dopiero rozeznaje swoje powołanie, budująca była obecność księdza rektora naszego seminarium. Klerycy również okazali się bardzo pomocni, szczególnie przy odpowiadaniu na nurtujące nas pytania. Oczywiście, nie zabrakło czasu na modlitwę i zastanowienie się nad sobą, swoim życiem i powołaniem. Bezcennym czasem okazała się adoracja i modlitwy prowadzone przez księży i kleryków. Za rok chciałbym móc wziąć udział w kolejnym tego typu wyjeździe – mówi Krzysztof Kwieciński z Połańca.

2019-09-22 18:51

o. ak, kg (KAI) / Brasilia

W nocy z soboty 21 na niedzielę 22 września został zamordowany polski misjonarz ks. Kazimierz Wojno, znany jako Padre Casemiro. Był on misjonarzem „fidei donum”, tzn. diecezjalnym (nie zakonnym) i pochodził z diecezji łomżyńskiej.

Ks Kazimierz Andrzej Wojno urodził się 3 lutego 1948 w miejscowości Skłody Borowe w diecezji łomżyńskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 27 maja 1973. Był m.in. notariuszem sądu biskupiego. Od wielu lat był proboszczem parafii Matki Bożej od Zdrowia (Paróquia Nossa Senhora da Saúde) w stolicy kraju – Brasilii.

Według policji padł on ofiarą rabunku a następnie morderstwa. Z parafii skradziono wiele przedmiotów kultu religijnego. Duchowny miał związane nogi, ręce i szyję. Pracujący jako dozorca w parafii 39-letni José Gonzaga da Costa też został związany, ale zdołał się uwolnić, po czym wezwał pomoc.

Na Wielkanoc tego roku prowadzona przez ks. Kazimierza parafia została okradziona, m.in. zrabowano wtedy tabernakulum, które po trzech dniach znaleziono na skupie złomu.

2019-09-22 21:21

Agnieszka Bugała

- Przeszliśmy przez Rynek naszego miasta, który symbolizuje współczesny świat – mówił w homilii bp Kiciński. - Niech ta procesja, świadectwo naszej wiary, będzie przypomnieniem, że nie samym chlebem żyje człowiek. Niech ta procesja – nie tak liczna, jak te pierwsze, sprzed 20 lat – pokazuje nam i przypomina jak łatwo jest roztrwonić to wszystko, co naprawdę ważne – nauczał.

Zobacz zdjęcia: Procesja z relikwiami św. Doroty i św. Stanisława

Procesja rozpoczęła się o godz. 16.00 w bazylice św. Elżbiety, przeszła przez Rynek, pl. Solny, ul. Gepperta, Kazimierza Wielkiego, pl. Wolności i od pl. Franciszkańskiego dotarła do kościoła p.w. Świętych Stanisława, Doroty i Wacława. Relikwie świętych niesiono na specjalnych platformach, w procesji szli kapłani, klerycy, siostry zakonne i wierni z różnych wrocławskich parafii.

Organizowana od 22 lat procesja jest tradycją, którą zapoczątkował kard. Henryk Gulbinowicz.

- Kiedy w 1997 r. powódź zaczęła zagrażać Ostrowowi Tumskiemu, s. Sylwina – ówczesna zakrystianka, zakonnica ze zgromadzenia sióstr Notre Dame, nawiązując do średniowiecznych tradycji, wydobyła ze skarbca katedralnego relikwiarz z palcem św. Stanisława Biskupa i umieściła go w jednym z okien zakrystii. Powódź nas ominęła - przypomina historię ks. Paweł Cembrowicz, proboszcz katedralnej parafii tłumacząc początki wrocławskiej procesji świętych. Od powodzi minęły lata, ale tradycja dziękczynienia za ocalenie miasta od całkowitego zalania w 1997 r. i przebłaganie za grzechy, które wciąż popełniamy, jest podtrzymywana.

Do wydarzenia sprzed 22 lat nawiązał też w homilii wygłoszonej w czasie Mszy św. sprawowanej w kościele p.w. Świętych Stanisława, Doroty i Wacława o. bp Jacek Kiciński.

- W 1997 r. życie toczyło się spokojnie i nagle przyszła powódź. Wielu straciło wszystko, cały dobytek. Wielu straciło najwięcej, bo własne życie, ale w tamtych dramatycznych dniach wydarzyło się też coś dobrego – odezwała się ludzka solidarność, w wielu ludziach obudziło się człowieczeństwo. Sąsiad pomagał sąsiadowi, wielu nawróciło się do Boga. Mimo zagrożenia i niebezpieczeństwa, które niósł żywioł, ludzie sobie pomagali. Gdy minął czas od tego tragicznego wydarzenia niektóre ze starych, często złych przyzwyczajeń, wróciły – mówił kaznodzieja nawiązując do fragmentu Ewangelii, w której rządca w obliczu pozbawienia go pełnionej funkcji potrafił wykrzesać z siebie miłosierdzie i litość darując część długów wierzycielom. Bp Kiciński porównał jego sytuację z naszą, gay stajemy w obliczu nagłej straty. – Wtedy, gdy wszystko nam się wymyka potrafimy nagle być dobrymi ludźmi – mówił. Przypomniał też, że wielu z tych, którym powierzono urzędy zapomina, że są tylko zarządcami a nie właścicielami. – W życiu człowieka może pojawić się grzech, który nazywa się zapomnieniem Boga. Człowiek staje się nieczuły dla Boga i wtedy jego życiem zaczynają kierować pożądliwości, które powoli go niszczą. Gdy człowiek staje się nieczuły na Boga stawia siebie na pierwszym miejscu – tak było w czasach Noego – przypominał bp Jacek – i za czasów Sodomy i Gomory, kiedy uratował się jedynie Lot z najbliższymi i tak było w czasach Jezusa. Ciągnęły za Nim tłumy, ale na Golgocie pod krzyżem stała jedynie Maryja, Jan i najbliżsi – mówił. Ze smutkiem konkludował, że szliśmy z relikwiami przez miasto, gdzie dla wielu Bóg stał się kimś niepotrzebnym, kimś zbędnym. – Nasza dzisiejsza procesja miała i ma niezwykłą wymowę, zwłaszcza w dzisiejszym świecie, gdy wydaje się, że człowiek zapomniał o Bogu – mówił bp Kiciński. – Ale niech ta procesja, świadectwo naszej wiary, będzie przypomnieniem, że nie samym chlebem żyje człowiek. Niech ta procesja – nie tak liczna, jak te pierwsze, sprzed 20 lat – pokazuje nam i przypomina jak łatwo jest roztrwonić to wszystko, co naprawdę ważne – nauczał.