Reklama

Świat

Włochy: muzułmanie utopili uchodźców chrześcijańskich

Policja włoska aresztowała 16 kwietnia w Palermo na Sycylii 15 imigrantów muzułmańskich, którzy wyrzucili na pełnym morzu 12 chrześcijan - współtowarzyszy nielegalnej podróży z Afryki Północnej. Oskarżono ich o wielokrotne zabójstwo, popełnione „z nienawiści religijnej”. O całym zdarzeniu dowiedziano się od tych uchodźców, którym udało się dotrzeć po całodobowym rejsie na Sycylię.

[ TEMATY ]

chrześcijaństwo

prześladowania

Włochy

hirskoff/pixabay.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Według policji aresztowani pochodzą z Wybrzeża Kości Słoniowej, Senegalu, Mali i Gwinei, jeden z nich jest nieletni. Wszyscy płynęli pontonem, który ze 105 uciekinierami na pokładzie wypłynął z jednej z przystani libijskich 14 kwietnia i dobił do Palermo następnego dnia.

Świadkowie opowiedzieli, że w pewnej chwili doszło do kłótni między młodymi muzułmanami a grupą chrześcijan, którym ci pierwsi zaczęli grozić, że ich zabiją i wrzucą do morza „za to, że są chrześcijanami”. Po zranieniu nożem jednego z muzułmanów grupa jego współwyznawców wyrzuciła 12 chrześcijan z Nigerii i Ghany do morza, gdzie, jak się przypuszcza, wszyscy utonęli. Pozostali chrześcijanie, którzy obecnie opowiedzieli o tragedii, w obawie, że spotka ich podobny los, utworzyli „żywy łańcuch”, trzymając się za ręce, aby przeciwstawić się ewentualnej napaści.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

16 kwietnia jednostki włoskiej marynarki wojennej wyłowiły z morza czterech uchodźców, którzy przeżyli – jednego Ghańczyka, dwóch Nigeryjczyków i jednego Nigerczyka; wszyscy oni uratowali się z innego pontonu, płynącego z Libii z 45 osobami, który zatonął na pełnym morzu.

W ostatnich dniach uratowano co najmniej 10 tysięcy uchodźców, którzy próbowali przepłynąć Morze Śródziemne, wypływając na ogół z wybrzeży libijskich i uciekając przed wojną i biedą. Wszyscy starają się dotrzeć do wysp włoskich, które leżą najbliżej. Od początku roku w czasie tych nielegalnych rejsów utonęło przynajmniej 500 uchodźców z Afryki i Bliskiego Wschodu. Na początku tego tygodnia zatonęła przeciążona łódź z 400 osobami na pokładzie. Włochy już od dłuższego czasu proszą Unię Europejską o pomoc w rozwiązaniu tego kryzysu.

2015-04-17 11:55

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Chrzcić czy też nie?

W mediach, życiu społecznym a nawet rodzinnym coraz częściej wraca temat zasadności chrztu świętego.

Potrzebny czy też nie? A może lepiej poczekać, aż dziecko dorośnie i samo wybierze, w co lub w kogo chce wierzyć? Coraz częściej także młode małżeństwa i tak zwane związki partnerskie nie decydują się na ochrzczenie dziecka, próbując pokazać w ten sposób swoje odłączenie się od Kościoła a także bunt względem jego praktyk. Należy to potraktować jako znaki czasu, w których my, jako chrześcijanie, nie do końca potrafimy naszym najbliższym wyjaśnić sens chrztu świętego. To nie jest tylko inicjacja życia chrześcijańskiego. Teoretycznie tak, ale znacznie ważniejsze jest to, czego nie widzimy, a mianowicie samego Chrystusa, który biorąc maleństwo w swoje przebite ręce, obiecuje życie wieczne w szczęśliwości, wieczną opiekę i miłość, które nigdy się nie skończą. A co ważniejsze – On obietnicy dotrzymuje.

CZYTAJ DALEJ

Kryzys powołań czy kryzys powołanych?

Tę wspólną troskę o powołania powinno się zacząć nie tylko od tygodniowego szturmowania nieba, ale od systematycznej modlitwy.

Często wspominam pewną rozmowę o powołaniu. W czasach gdy byłem rektorem seminarium, poprosił o nią młody student. Opowiedział mi trochę o sobie, o dobrze zdanej maturze i przypadkowo wybranym kierunku studiów. Zwierzył się jednak z największego pragnienia swojego serca: że głęboko wierzy w Boga, lubi się modlić, że jego największe pasje dotyczą wiary, a do tego wszystkiego nie umie uciec od przekonania, iż powinien zostać księdzem. „Dlaczego więc nie przyjdziesz do seminarium, żeby choć spróbować wejść na drogę powołania?” – zapytałem go trochę zdziwiony. „Bo się boję. Gdyby ksiądz rektor wiedział, jak się mówi u mnie w domu o księżach, jak wielu moich rówieśników śmieje się z kapłaństwa i opowiada mnóstwo złych rzeczy o Kościele, seminariach, zakonach!” – odpowiedział szczerze. Od tamtej rozmowy zastanawiam się czasem, co dzieje się dziś w duszy młodych ludzi odkrywających w sobie powołanie do kapłaństwa czy życia konsekrowanego; z czym muszą się zmierzyć młodzi chłopcy i młode dziewczyny, których Pan Bóg powołuje, zwłaszcza tam, gdzie ziemia dla rozwoju ich powołania jest szczególnie nieprzyjazna. Kiedy w Niedzielę Dobrego Pasterza rozpoczniemy intensywny czas modlitwy o powołania, warto zacząć nie tylko od analiz dotyczących spadku powołań w Polsce, od mniej lub bardziej prawdziwych diagnoz tłumaczących bolesne zjawisko malejącej liczby kapłanów i osób życia konsekrowanego, ale od pytania o moją własną odpowiedzialność za tworzenie przyjaznego środowiska dla wzrostu powołań. Zapomnieliśmy chyba, że ta troska jest wpisana w naturę Kościoła i nie pojawia się tylko wtedy, gdy tych powołań zaczyna brakować. Kościół ma naturę powołaniową, bo jest wspólnotą ludzi powołanych przez Boga, a jednocześnie jego najważniejszym zadaniem jest, w imieniu Chrystusa, powoływać ludzi do pójścia za Bogiem. Ewangelizacja i troska o powołania są dla siebie czymś nieodłącznym, a odpowiedzialność za powołania dotyczy każdego człowieka wierzącego. Myśląc więc o powołaniach, zacznijmy od siebie, od osobistej odpowiedzi na to, jak ja sam buduję klimat dla rozwoju swojego i cudzego powołania. Indywidualna i wspólna troska o powołania nie może wynikać z negatywnych nastawień. Mamy się troszczyć o powołania nie tylko dlatego, że bez nich nie uda nam się dobrze zorganizować Kościoła, ale przede wszystkim z tego powodu, iż każdy człowiek jest powołany przez Boga i potrzebuje naszej pomocy, aby to powołanie rozeznać, mieć odwagę na nie odpowiedzieć i wiernie je zrealizować w życiu.

CZYTAJ DALEJ

Watykan: papież przyjął abp. Urbańczyka

2024-04-20 13:25

[ TEMATY ]

Franciszek

Episkopat News

Ojciec Święty Franciszek przyjął dziś rano na audiencji Jego Ekscelencję ks. abp. Janusza Urbańczyka, arcybiskupa tytularnego Voli, nuncjusza apostolskiego w Zimbabwe, wraz z członkami jego rodziny - poinformowało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej.

Arcybiskup Janusz Urbańczyk urodził się 19 maja 1967 r. w Kraszewie (Polska). Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1992 r. i jest inkardynowany do diecezji elbląskiej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję