Dzisiejsza liturgia słowa Bożego pokazuje nam, że niewłaściwa postawa religijna była poważnym problemem ludu Bożego Starego Testamentu. Demaskując obłudę faryzejską, Chrystus cytuje proroka Izajasza, który w imieniu Boga mówi: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi” (por. Iz 29, 13). Pan Jezus wykazuje przy tym, że liczne i drobiazgowe żydowskie przepisy religijne są zwyczajem ludzkim, wprowadzonym w miejsce uchylonych Bożych przykazań. Naucza także, że prawdziwa nieczystość to zło moralne, które rodzi się w sercu człowieka oddalonego od Boga.
A jak jest z nami? Kardynał Joseph Ratzinger, jeszcze zanim został papieżem, przestrzegał przed neopogaństwem, które wzrasta bez przerwy w samym sercu Kościoła i grozi zniszczeniem go od wewnątrz. Dziś nie trudno zauważyć, że wielu chrześcijan przejęło poglądy, postawy, wzorce etyczne, wartości i styl życia ludzi kierujących się duchem tego świata. Nawet niektórzy hierarchowie próbują uchylać Boże przykazania i wprowadzać w to miejsce ludzkie zasady. Dotyczy to np. kwestii godności i moralności życia małżeńskiego, warunków sakramentu pokuty czy przyjmowania Komunii św. To właśnie wiara w Eucharystię, właściwe jej celebrowanie i przyjmowanie, a także wynikające z niej życie jest najlepszym sprawdzianem naszej pobożności i religijności.
Niestety, zdaniem emerytowanego papieża Benedykta XVI, sprawdzian ten nie wypada najlepiej. Coraz mniejsza liczba wiernych uczestniczących w niedzielnej Mszy św. pokazuje, jak niewiele katolicy rozumieją z tego wspaniałego daru, którym jest rzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii. Sposób zaś, w jaki ludzie często przyjmują Najświętszy Sakrament pokazuje, że wielu postrzega Komunię św. jako gest czysto ceremonialny. Wielokrotnie tylko z ludzkiej tradycji – zwyczajowo przyjmuje się za oczywistość, by sprawować Mszę św. przy okazji rodzinnych uroczystości, takich jak np. śluby czy pogrzeby.
Dlaczego tak się dzieje? Przyczyną kryzysu katolickiej religijności jest odmowa miłowania Boga. Miłowanie Boga całym sercem, całą duszą i ze wszystkich sił to pierwszy, fundamentalny akt religijny, który w praktyce życia polega na spełnianiu Bożych przykazań. Dlatego powinniśmy słuchać Pana Boga, przyjmować Jego pouczenia oraz strzec i wypełniać Jego nakazy, pamiętając, że zaszczepione w nas słowo Boże ma moc zbawić nasze dusze. Słowo to przypomina nam dzisiaj, że religijność czysta i bez skazy wobec Boga polega na praktykowaniu miłosierdzia i zachowaniu siebie samego nieskażonym wpływami świata (por. Jk 1, 21-22, 27).
