Reklama

Kościół

Solidarnie w obronie religii

Obrażanie uczuć religijnych katolików, czy w ogóle ludzi wierzących w Boga, nasila się od lat, nie tylko w Polsce.

Niedziela Ogólnopolska 39/2021, str. 14-16

[ TEMATY ]

profanacja

profanacja kościoła

Jarosław Jakubczak,/ Twitter Max Martin Skalenius,/pkwp.org/newsy, /stopprofanacjom.pl

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zjawisko to, wskazuje na bardzo poważny i głęboki kryzys demokracji, przede wszystkim zaś na kryzys antropologiczny. Człowiek ceniący wartości ogólnoludzkie – prawdę, dobro, piękno – nie będzie obrażał innych ludzi, nie będzie naigrawał się z ich wiary, nie będzie kpił z symboliki religijnej, która jest dla nich święta. Nie będzie miotał bez opamiętania wulgaryzmami, wiedząc, że mogą je słyszeć dzieci oraz niepełnoletnia młodzież. Nie będzie obrażał uczuć religijnych osób wierzących, profanując np. krzyż albo wykorzystując go do celów pozareligijnych czy wręcz antyreligijnych (np. do promocji aborcji czy do prowadzenia sporów politycznych). Nie będzie atakował wolności religijnej, która jest jednym z podstawowych praw człowieka.

Obojętność ochrzczonych

Publiczne naigrawanie się z kultu religijnego, jak również akty wandalizmu – wulgarnego chuligaństwa – skierowane przeciwko obiektom czci religijnej oraz miejscom zgromadzeń sakralnych są wyraźną oznaką totalitaryzmu, który może nosić znamiona demokracji. Przyzwalanie na takie działania może być powodowane lękiem przed ewentualnym zmasowanym atakiem, będącym odwetem na osobach dochodzących swoich praw. Może też stanowić wyraz obojętności niektórych osób ochrzczonych wobec wartości chrześcijańskich w ogóle. Należy pamiętać, że nie w imię wolności słowa i czynu podejmowane są czynności pohańbienia miejsc i przedmiotów świętych, ale w imię nienawiści.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W życiu społecznym, w którym prawo zapewnia swobodę wyznania i praktyk religijnych, pojawiają się tendencje uderzające wprost w godność ludzi wiary religijnej. Taki jest bowiem ostateczny cel profanowania obiektów i przedmiotów kultu. Profanacja świątyń, kościołów, cerkwi, zborów, ale i synagog oraz meczetów ma ostatecznie na celu okazanie pogardy wobec ludzi, dla których miejsca te mają charakter święty. Takie akty są po prostu wyrazem antychrystianizmu, antysemityzmu, islamofobii, na które nie powinno być przyzwolenia w życiu publicznym, społecznym i państwowym.

Reklama

W kręgu kultury chrześcijańskiej używanie np. krzyży czy tzw. świętych obrazów wraz z transparentami nawołującymi do nienawiści wobec dzieci nienarodzonych i domagającymi się powszechnego przyzwolenia na aborcję, a także innymi afiszami z hasłami pisanymi wulgarnymi słowami, uderzającymi w określone grupy ludzi, jest orgią nienawiści, której ofiarami stają się ludzie religijni. Kpina z uczuć religijnych innych ludzi przy równoczesnym twierdzeniu, że nie ma takiego czegoś jak te uczucia, jest wyjątkowym zakłamaniem. Przestępstwo obrazy uczuć religijnych jest karane nie tylko przez polskie prawo.

Przestańmy milczeć

Nie można żadną miarą pozwolić na deptanie, wyśmiewanie, profanowanie symboli religijnych. Sytuacja milczącego przyzwolenia na akty wandalizmu oznacza rezygnację z prawa do obrony, przysługującego każdemu obywatelowi. Wtargnięcie do świątyń w czasie nabożeństw jest rodzajem naruszenia miru domowego – kościoły bowiem, według wiary i teologii, są domami Bożymi. Wypisywanie wulgarnych imperatywów na ścianach budynków kościelnych to nie tylko niszczenie obiektów sztuki, ale wyjątkowo prymitywna praktyka, znana i powszechnie stosowana w systemach totalitarnych. Czynności takie wskazują na osoby to czyniące jako wyjątkowo niebezpieczne, bo kierujące się nieokiełznaną nienawiścią jako drogowskazem życia.

Ludzie wiary religijnej powinni solidarnie stanąć w obronie religii, atak na przedmioty kultu i obiekty czci religijnej jest bowiem niejako zapowiedzią również fizycznych ataków na ludzi. W najnowszej historii świata, w tym w dziejach Europy XX wieku, miały miejsce działania zwolenników niemieckiego narodowego socjalizmu oraz sowieckiego, również socjalizmu, uderzające wprost i metodycznie w religię. Niszczono wówczas świątynie, wybijano w nich szyby, podpalano, burzono, zrywano z wież kościelnych krzyże, deptano i palono obrazy i krucyfiksy, strzelano do nich z broni palnej, na murach świętych miejsc wypisywano wulgaryzmy. Mające dziś miejsce akty pogardy wobec wierzących w Boga bardzo wyraźnie wpisują się w linię ideologiczną powyższego „przemysłu” pogardy, który może przynieść nieprzewidywalne skutki.

Reklama

Warto też pamiętać, że niszczenie obiektów i przedmiotów kultu jest wyrazem pogardy wobec historii Polski, budowanej od początku państwowości w 966 r. „na planie krzyża” i zgodnie z etosem Ewangelii. Najwięksi wrogowie polskości byli jednocześnie największymi wrogami religii katolickiej. Polska przez wieki uchodziła w opinii świata za „państwo bez stosów”. Akty pogardy wobec religii, czynione przez niektórych Polaków wobec ich większości, są ustawianiem „stosów” dla upatrzonych ofiar i przekreśleniem tejże dumnej sentencji, wskazującej na wolność i tolerancję jako znaki rozpoznawcze tego, co polskie w świecie.

Lekarstwo na przemoc

Chrześcijanie jako obywatele państw demokratycznych, a za takowe uchodzą państwa Unii Europejskiej, mają wiele możliwości, które mogą wykorzystać jako antidotum na przemoc i pogardę ze strony ludzi – jednostek, ale i organizacji – o totalitarnych zapędach. Powinni, odwołując się do odpowiednich dokumentów prawnych, odważnie powiedzieć: „nie!” wobec jawnej nienawiści, której symbolem jest profanowanie rzeczy świętych. Należałoby powoływać do istnienia organizacje pozarządowe czy fundacje, których celem byłoby monitorowanie wszelkich przejawów przemocy wobec ludzi wierzących i tego, co jest dla nich święte. I chociaż już są organizacje, które mają taki cel, to jednakże mogłoby ich być w przestrzeni publicznej więcej. Niejedna nowa liga przeciwko zniesławianiu chrześcijan oraz w ogóle ludzi wiary religijnej byłaby prawdziwie skutecznym antidotum na patologię nienawiści i pogardy wobec tych, dla których religia jest znakiem tożsamości.

Reklama

Chowanie głowy w piasek to rodzaj pogrzebania samego siebie – rezygnacji z prawa do obrony i do ścigania winnych. Odwracanie się od miejsc sprofanowanych i mówienie, że „mnie to nie dotyczy”, jest utwierdzaniem wrogów religii w ich patologicznym myśleniu oraz zachęcaniem ich – koniec końców – do podejmowania kolejnych aktów przemocy, do nakręcania spirali nienawiści. Często w różnych okolicznościach, w których ujawniła się taka czy inna patologia, wznoszone są przez pokrzywdzonych lub świadków krzywd hasła typu: „Zero tolerancji!”. Faktycznie, nie należy żadną miarą tolerować zła, przemocy, nienawiści rozsiewanej przez zręcznych manipulatorów, którzy uważają siebie za stojących ponad prawem.

Ci, którzy dopuszczają się wykroczeń i przestępstw wobec miejsc kultu, przedmiotów czci religijnej oraz osób religijnych, gwałcąc ich uczucia religijne, są największymi wrogami demokracji. Nie może być nawet cienia przyzwolenia na takie destrukcyjne działania.

Ewangeliczne słowo: „odwagi!”, które tak często przywoływał i zostawił Polakom w testamencie św. Jan Paweł II, odnosi się również do apologii – obrony Kościoła, chrześcijaństwa, katolicyzmu i w ogóle religii.

Siejący nienawiść panicznie boją się ludzi odważnych. Stąd odwagą opowiadania się za prawem, które bywa łamane publicznie przez wrogów religii, można ich działania nie tylko zneutralizować, ale nade wszystko skutecznie pokonać.

A co na to nauka?

Na fakt obrażania uczuć religijnych drugiego człowieka trzeba spojrzeć przez pryzmat różnych nauk. Psychologia np. interpretuje to jako wyraz bardzo poważnego kryzysu osobowości tych, którzy innych obrażają. Taka osoba czy grupa osób nie rozwiązały jakichś bardzo poważnych wewnętrznych konfliktów i dlatego posługują się przemocą słowną, chwytają za transparenty, podejmują działania, wyruszają na pochód – maszerują, by przede wszystkim obrażać innych. W ten sposób zdobywają, chociażby na chwilę, ukojenie własnego cierpienia. Socjologia z kolei powie o sekularyzacji czy sekularyzmie, który potrzebuje „paliwa” do dalszego pełzania czy też pędu. Obrażanie uczuć religijnych wpisuje się w tenże proces jako metoda działania „pacyfikującego” religię. Konieczna jest refleksja interdyscyplinarna nad zjawiskiem agresji w sferze życia religijnego, by móc skutecznie pomóc spętanym nienawiścią do Boga i człowieka wierzącego, wyzwalając ich ku prawdziwej wolności.

Reklama

Lekarstwo

I na koniec – najskuteczniejszym środkiem obronnym jest bezwarunkowe kierowanie się przykazaniem miłości Boga i bliźniego, w tym przykazaniem miłości nieprzyjaciół, czego wyrazem jest modlitwa za tych, którzy nie wiedzą, co czynią, bądź czynią zło z pełną świadomością i przyzwoleniem, niszcząc przede wszystkim samych siebie. Bóg jest większy od największej nienawiści!

Non possumus! – łacińska sentencja, będąca jedną z dewiz życia bł. kard. Stefana Wyszyńskiego powinna się stać „własnością” każdego wierzącego. Nie mogę – nie możemy przyzwolić na naigrawanie się i niszczenie religii chrześcijańskiej, która jest rdzeniem polskości. Nie ma żadnej możliwości, byśmy zrezygnowali z zasad chrześcijańskich w życiu osobistym i społecznym.

2021-09-22 07:48

Ocena: +16 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Antysztuka na Krzyżu

Współcześni performersi w marzeniach o zaistnieniu gotowi są na wszystko.
A co może im zapewnić pięciominutową popularność?
Profanacja symboli religijnych na pewno ich nie zawiedzie

Powszechne oburzenie wywołała niedawno wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, finansowana przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pod nazwą „British British Polish Polish. Sztuka krańców Europy, długie lata 90. i dziś”. Zaprezentowano tam filmik Jacka Markiewicza pt. „Adoracja Chrystusa”. Można na nim zobaczyć autora, który ociera się nagimi genitaliami o postać Chrystusa ze średniowiecznego krycyfiksu, wypożyczonego w tym celu z Muzeum Narodowego. Oszczędzę czytelnikom obscenicznego dalszego opisu adoracji w wykonaniu Markiewicza. Wystawa jest droga. Pochłonęła ponad 1 mln zł. Minister Bogdan Zdrojewski zapewnił w końcu, że wycofa się z jej finansowania, ale stwierdził również, że na kształt artystyczny prezentowanych „dzieł” nie ma wpływu. Jacek Markiewicz znany jest ze swojej fekalistyczno-seksualnej działalności. Pod egidą swojego mistrza – prof. Grzegorza Kowalskiego w pracy „Kardynał Markiewicz” wystawił czarne prezerwatywy zestawione z cytatem z Pieśni nad Pieśniami, na wystawie w Orońsku wylał własne ekskrementy. „W czystych formalnie pracach zamykał krew, mleko, spermę i krew miesięczną”. Stworzył pracę z ubrań zmarłej matki. „Nasycił je klejem i uformował z nich przestrzenne, regularne moduły”. Na wystawie w 1991 r. pokazywał fotografie przedstawiające własną masturbację i wyeksponował materac posypany mąką. Dla krytyk Doroty Monkiewicz była to „demonstracja samotności ludzkiego ego, dominująca i ostateczna”. Sam autor mówi, że interesują go wydzieliny człowieka. Na co dzień prowadzi hurtownię opakowań jednorazowych w Płocku. Do tej pory, pomimo swoich ekscesów, nie zaistniał jako artysta. Udało mu się tego dokonać dopiero podczas ostatniej wystawy w Centrum Sztuki Współczesnej. Sam Markiewicz tłumaczy powstanie „Adoracji” wynikiem wstrząsu, jakiego doznał, widząc w kościele modlących się ludzi. Ich adoracja odbywała się wobec rzeźby Chrystusa wiszącego na krzyżu. Nie mógł pojąć, jak to możliwe, aby w dzisiejszych czasach oddawać kult martwej rzeźbie. Wyznał swoje credo w „Adoracji”. „Liżąc wielki średniowieczny krucyfiks, dotykając go nagim ciałem, obłapiając go, gdy leży pode mną, modlę się do Prawdziwego Boga”. Trudno zrozumieć, dlaczego zwiedzający wystawę muszą uczestniczyć w jego pokrętnych, chorych doznaniach. To „dzieło” jako praca dyplomowa pochodzi z 1993 r. i dopiero teraz zaistniało w blasku obrazoburczej chwały. Wystawie towarzyszą liczne protesty, do których dołączyła się nawet Liga Muzułmańska RP, domagając się usunięcia pracy profanującej Krzyż. Posłowie złożyli także w tej sprawie wniosek do prokuratury.
Na razie w obronie filmiku Markiewicza głos zabrała etyk prof. Magdalena Środa, twierdząc, że „kołtunie oko cieszy monidło, prosty obraz, najlepiej ikonografia religijna z prowincjonalnych kościołów lub bardzo piękna estetyka częstochowsko-licheńska”. Większość Polaków ma na szczęście kołtuńskie gusty i nie chce zaakceptować bluźnierczych wystąpień performersów. Dyrektor CSW Fabio Cavallucci stwierdził, że nie zamierza usunąć eksponatu z wystawy. Zamieszanie wokół „dzieła” spuentował zdaniem: – Sztuka, która nie porusza do głębi, nie wywołuje dyskusji, nie wzbudza emocji, jest sztuką martwą, reżimową.

CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Adwentowy - W Maryi odnajdźmy samych siebie

2023-12-03 20:40

[ TEMATY ]

#NiezbędnikAdwentowy2023

Fot. Monika Książek

Zastanów się, czy przypadkiem nie powinieneś komuś za coś podziękować.

Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego*. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie*. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie* i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel*, to znaczy: "Bóg z nami". Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

CZYTAJ DALEJ

Kielce: wicemarszałek Renata Janik z medalem za zasługi dla diecezji kieleckiej

2023-12-07 16:38

[ TEMATY ]

Kielce

diecezja kielecka

wicemarszałek

wikipedia/autor: Renata Urszula Janik na licencji Creative Commons

Renata Urszula Janik, wicemarszałek województwa świętokrzyskiego

Renata Urszula Janik, wicemarszałek województwa świętokrzyskiego

Renata Janik - wicemarszałek województwa świętokrzyskiego, szczególnie zaangażowana w pomoc osobom niepełnosprawnym i wspierająca dzieła Caritas, otrzymała z rąk bp. Jana Piotrowskiego medal za zasługi dla diecezji kieleckiej. Uroczystość odbyła się 6 grudnia w Wojewódzkim Domu Kultury.

Była ona połączona ze spotkaniem mikołajkowym podopiecznych Fundacji Gramy z Tobą oraz z podsumowaniem projektu "Aktywni - Samodzielni", zrealizowanego przez Fundację dzięki wsparciu środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, będących w dyspozycji Samorządu Województwa Świętokrzyskiego.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję