Od pewnego czasu Pan Bóg stawia na mojej drodze życia ludzi ciekawych, mądrych. W dobie głupoty, nieszczerości, kłamstwa i prywaty dobrze jest porozmawiać z kimś, kto chce podzielić się z drugim swoją mądrością życiową. Niewątpliwie do takich ludzi należy dawny członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji - Jan Szafraniec. Rozmawialiśmy o... wiadomo - telewizji, a bliżej - o roli telewizji w życiu człowieka.

Porównał on mózg ludzki do taśmy magnetofonowej, która nagrywa codzienność: wydarzenia w rodzinie, szkole, na podwórku. Nagrywa to, co zobaczy w telewizji. Ów obraz może być albo pozytywny, albo negatywny. Z doświadczenia wiemy, że jest on w 80% negatywny. Pan Szafraniec przypomniał, że w naszym życiu istnieją trzy struktury prezentowania programów telewizyjnych. Pierwszy to tzw. "id" - prezentacja agresji, seksu. Ta struktura preferowana jest obecnie w polskiej telewizji publicznej i komercyjnej. Druga struktura to "ego" - kierowanie się zasadą rzeczywistości. I trzecia - "super ego". W tej strukturze charakterystyczne jest kierowanie się sumieniem, zasadami etycznymi, zasadą powinności. Wspomniał, że ostatnie czasy wytworzyły modę na kolejny filmowy styl. Jest nim tzw. "slasher". Co można o nim powiedzieć? Wystarczy tylko, jeżeli powiemy, że 30 filmach znaleziono 1573 sceny bardzo brutalne i drastyczne. Celem twórców tego gatunku filmowego jest pokazywanie życia w świetle przemocy. Sceny tam prezentowane ukazują z wszelkimi szczegółami proces zabijania człowieka, "wykwintne tortury" etc. Można powiedzieć, że przemoc stała się codziennością życia Amerykanów. Można także powiedzieć, że w dziedzinie zabójstw telewizja stała się pierwszym edukatorem. D. A. Scott obliczył i podał do publicznej wiadomości, że w ciągu roku w samych tylko filmach USA nadawanych w amerykańskiej telewizji występuje 400 miliardów scen przemocy, 20 miliardów scen pornograficznych. Oglądalność? Ponad 50 milionów Amerykanów pochłania codziennie seks i przemoc. Najbardziej jednak tragiczne jest to, że 35 milionów tychże amerykańskich widzów jest absolutnie uzależniona od telewizji, są na jej punkcie chorzy.

Oczywiście, taki stan rzeczy musi odbić się na wspólnocie rodzinnej. Pani Lucyna Winicka podaje w najnowszych opracowaniach, że tylko 5,5 minuty tygodniowo (!) rodzice w Ameryce rozmawiają ze swoimi dziećmi. Dla porównania, przed telewizorem dzieci spędzają tygodniowo 1680 minut. Porównanie zbyteczne. Psycholodzy amerykańscy biją na alarm. Jak podaje Jan Szafraniec, dzieci po skończeniu szkoły mają dokładnie zarejestrowanych w umyśle 8000 scen zabójstw. I na koniec jeszcze jedna statystyka: rocznie amerykańskie dziecko spędza w szkole około 900 godzin, przed telewizorem - bagatela - 1500 godzin. I pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno Amerykanie chcieli nas uczyć, jak oglądać telewizję.

Za tydzień z Janem Szafrańcem przypatrzymy się, jak wygląda sytuacja w Polsce.