Księga Mądrości, z której zaczerpnięte jest dzisiejsze pierwsze czytanie, to jedno z najpóźniejszych pism Starego Testamentu – spisane zostało prawdopodobnie w I wieku przed Chr. Z racji późnego powstania zawiera wiele znaczących z punktu widzenia teologicznego motywów. Pierwsza część księgi (rozdziały 1-5) traktuje o świętości jako realizacji ideału życiowej roztropności. Świętość rozumiana jest tutaj jako wyrzeknięcie się grzechu oraz podążanie drogą sprawiedliwości, a więc posłuszeństwa Bożej mądrości wyrażonej w przykazaniach. Taki sposób postępowania prowadzi do pełni życia, do wiecznej nagrody. Druga część księgi (rozdziały 6-19) poświęcona jest teologii Bożej mądrości. Zostaje ona przedstawiona jako bezcenny skarb, który każdemu, kto go przyjmuje, zapewnia nieśmiertelność. Mądrość ta odcisnęła swoje piętno w dziejach Izraela jako moc prowadząca lud przymierza. Kieruje ona w istocie losami całego świata.

Przekaz Księgi Mądrości jest zatem niezwykle bogaty. Na szczególną uwagę zasługuje idea nieśmiertelności, która po raz pierwszy w Starym Testamencie wybrzmiewa tu w tak jasny sposób. Stanowi ona odpowiedź na pytania, które nurtowały ludzkie umysły od zawsze: jaki sens ma cierpienie? Dlaczego warto czynić dobro? Po co właściwie unikać grzechu? Jak rozumieć kres życia? Doktryna Księgi Mądrości przychodzi nam z pomocą i pozwala rozwiać powyższe wątpliwości. Życie ludzkie nie ogranicza się do wymiaru doczesnego, nie można go zamknąć w tym, co „tu i teraz”. Aby w pełni zrozumieć jego wartość, trzeba przyjąć znacznie szerszą perspektywę – perspektywę nieskończoną. Owa nieskończoność opiera się na życiodajnej mocy samego Stwórcy.

Przyjrzyjmy się bliżej dzisiejszemu fragmentowi. Autor podkreśla, że fundamentalnym darem Boga dla człowieka jest życie. Stwórca jest Bogiem życia i żyjących. Śmierć pojawiła się w świecie jako konsekwencja grzechu, nie stanowi Bożego dzieła. Bóg stworzył wszystko i pragnie, aby to stworzone życie zostało zachowane, ale zachowane w całkowitej pełni – nie tylko w doczesności, ale przede wszystkim w wieczności. Kluczem do nieśmiertelności, którą Stwórca obdarowuje człowieka, jest sprawiedliwość. W darze nieśmiertelności nie chodzi o pewną ideę, o filozoficzną koncepcję odnoszącą się do duszy. Nie ma tu mowy o jakimś wymiarze symbolicznym, ograniczającym się do zachowania pamięci o zmarłym wśród potomnych. Nieśmiertelność jest czystym darem Bożej dobroci, obietnicą wiecznej wspólnoty z Tym, który jako jedyny jest prawdziwie Żyjącym. Obraz ten zostaje skontrastowany z perspektywą śmierci, rozumianej nie tylko w sensie fizycznym, ale przede wszystkim duchowym, jako odseparowanie od Boga. Sprawiedliwość – czyli nieskazitelność, prawość i uczciwość w działaniu, posłuszeństwo woli Stwórcy – wprowadza człowieka w krąg obietnicy niekończącego się życia, gdzie śmierć przestaje być jakimkolwiek zagrożeniem.