Kilka tygodni temu ukazał się apel o to, aby cała strona patriotyczna wystawiła w wyborach prezydenckich tylko jednego kandydata. Takie prośby zostały skierowane do lidera PiS Jarosława Kaczyńskiego, oraz Konfederacji: Krzysztofa Bosaka, Sławomira Mentzena i Grzegorza Brauna. Na żaden z tych listów nie nadeszła odpowiedź. Okazuje się, że dziś polskie partie polityczne to z jednej strony zyskowne przedsiębiorstwa finansowe nastawione na interesy swoich ludzi, a z drugiej – firmy promujące tylko własnych ludzi. Postawa liderów pokazuje smutny fakt: jeśli polityk mówi o patriotyzmie, to ma na myśli patriotyzm swojej partii. A gdzie w tym wszystkim jest ojczyzna i jej potrzeby?

Warto przy okazji powiedzieć, jakie interesy promują dziś partie dominujące na scenie polskiej polityki. Platforma Obywatelska to partia cynicznych interesów tych ludzi, którzy swoją fortunę związali z obcymi wpływami w Polsce. Tusk obecnie wyraźnie hamuje wszelkie inwestycje, które mogłyby sprzyjać rozwojowi Polski i być konkurencyjne wobec Niemiec. W PO dominuje przekonanie, że nie można sprzeciwiać się niemieckiej wizji UE, bo nie ma w Polsce takiej siły, która mogłaby się Niemcom przeciwstawić. Tusk nie był nawet specjalnie proputinowski; w czasach, gdy podlizywał się Putinowi, po prostu realizował koncepcje kanclerz Angeli Merkel. Ludzie PO ratunek – oczywiście, wyłącznie dla siebie – widzą w sprzymierzeniu się z najpotężniejszymi siłami na kontynencie. Platfroma chce zwycięstwa Kamali Harris w amerykańskich wyborach i wypchnięcia amerykańskich wpływów z naszego kontynentu. Naturalnym kandydatem tego środowiska na urząd prezydenta jest Donald Tusk (Rafał Trzaskowski pogrzebał swoje szanse, stając do otwartej konfrontacji z polskimi katolikami).

Prawo i Sprawiedliwość długo było uważane za prawdziwą emanację koncepcji polskich patriotów. Tym przekonaniem zachwiały postawa PiS w czasie pandemii oraz polityka wobec napływu Ukraińców do Polski. Okazuje się także, że liderzy PiS są ulegli wobec sugestii płynących z Waszyngtonu oraz wobec żądań diaspory żydowskiej. Partia żywi kompleksy wobec elit światowych i europejskich, co owocuje pozbawioną polskich aspiracji polityką międzynarodową. Postawa: albo kandydat wskazany przez PiS, albo w ogóle nie ma mowy o żadnym kandydacie polskiej strony patriotycznej, artykułowana przez czołowych polityków PiS, wskazuje na to, że większość przywódców tego stronnictwa patriotyzm kojarzy z realizacją interesów tej partii i jej czołówki. Odnoszę wrażenie, że PO i PiS najbardziej zależy na tym, aby tak podzielić polskie sympatie, by dla „stronnictwa polskiej racji stanu” nie starczyło już miejsca.

Kilka surowych słów należy się także Konfederacji. Grupa ta budzi od kilku lat nadzieje na to, że będzie reprezentować przede wszystkim polskie interesy. Daje się jednak spychać przez establishment w kierunku posądzenia o sprzyjanie Rosji i jej interesom. Poważniejszym zarzutem są tarcia wewnątrz tej grupy, które nie budzą zaufania co do spoistości tego stronnictwa w przyszłości. Także dla liderów Konfederacji wybory prezydenckie są bardziej okazją do promowania swoich kandydatów, niż próbą wybicia się na pozapartyjne spojrzenie na sytuację naszego kraju.

Celowo nie poświęcam większej uwagi stronnictwu Szymona Hołowni, mam bowiem nadzieję, że wobec tego tworu polscy patrioci nie mają już żadnych złudzeń. Niesamodzielna i uzależniona od dotacji lewica nie odgrywa roli przedwojennego PPS, więc także nie zasługuje na poważniejsze zastanowienie. Pozostaje PSL, a w tym stronnictwie ciągle bardziej dominuje duch PRL-owskiego wyrywania fruktów niż rzetelna refleksja o Polsce. Słyszałem, co prawda, o koncepcji pewnej grupy w PiS, aby doprowadzić do powstania samodzielnego rządu zbudowanego przez PSL i cieszącego się praktycznym poparciem partii Jarosława Kaczyńskiego, ale nie jestem skłonny poważnie przypatrywać się takiemu projektowi. Polskie Stronnictwo Ludowe nigdy nie wyzwoliło się z formy, którą nadał mu postkomunistyczny ZSL, stąd trudno mieć nadzieję na patriotyczne przebudzenie tej partii.

Nie ma więc w dzisiejszej Polsce stronnictwa, ruchu, partii ani grupy polityków, które mogłyby zasłużyć na miano reprezentacji współczesnych, nowocześnie myślących, ale szanujących tradycję patriotów.