W grudniu mija 40 lat od pamiętnego strajku młodzieży Zespołu Szkół Zawodowych we Włoszczowie, która wystąpiła w obronie krzyży usuniętych bezprawnie przez dyrekcję szkoły z sal lekcyjnych. W proteście w dniach 3-16 grudnia 1984 r. uczestniczyło ok. 700 uczniów oraz księża Marek Łabuda i Andrzej Wilczyński. Na jego czele stanęła przewodnicząca samorządu uczniowskiego Alicja Groszek. Walczących wspierali rodzice, ale nie tylko. Mieszkańcy miasta dostarczali jedzenie i potrzebne środki czystości, a bp Mieczysław Jaworski codziennie przyjeżdżał z Kielc do Włoszczowy i odprawiał Mszę św. Strajk młodzieży odbił się szerokim echem w Polsce i w Europie, a jego uczestników dotknęły represje ze strony władz komunistycznych. /a.d.

Agnieszka Dziarmaga: Była Pani przewodniczącą strajku szkolnego we Włoszczowie w 1984 r., w proteście młodzieży, która nie pozwoliła zdjąć krzyży ze ścian klas Zespołu Szkół Zawodowych. Skąd w Was, tamtych uczniach, skąd u Pani ta odwaga i determinacja? Wiemy wszyscy, jakie to były czasy, czym groził taki bezprecedensowy protest młodzieży, który odbił się szerokim echem w Polsce, w Europie...

Alicja Rydzek: Do zawieszenia krzyży w mojej szkole przygotowywaliśmy się od września 1984 r., bo w czasie wolnym od zajęć krzyże były sukcesywnie usuwane, a przecież to był okres tzw. karnawału Solidarności i mieliśmy pełne prawo do obecności krzyży w szkole. Jako przewodnicząca samorządu szkolnego byłam w kontakcie z dyrekcją szkoły, informowałam ją o naszych działaniach, czyli o ponownym zawieszaniu krzyży w salach lekcyjnych, gdy więc 1 grudnia 1984 r. krzyże te znowu zostały usunięte, uznałam, że było to niezgodne z moimi, z naszymi przekonaniami religijnymi. Podejmując strajk, chcieliśmy zamanifestować naszą – wszystkich uczniów – buntowniczą postawę wobec usunięcia wizerunku Pana Jezusa, który cierpiał i umarł za mnie, za nas. I było to niesprawiedliwe, aby w mojej szkole, gdzie spędzam tak dużo czasu, nie było miejsca dla krzyża, a nieopodal, w sąsiednim liceum, tylko pół kilometra dalej, krzyże zawieszone zarówno w 1981 r., jak i w 1984 r. dalej były na swoim miejscu. Powoływanie się naszej dyrekcji na „świeckość szkoły” było więc bezzasadne. Liceum też było szkołą świecką.

Stanęliśmy zatem w obronie fundamentalnych wartości, broniliśmy swojej godności i protestowaliśmy przeciwko szerzącemu się kłamstwu. Świadomi konsekwencji całą społecznością uczniowską – która była bardzo ważna, bo w jedności siła – stanęliśmy w tamtych dniach w obronie symboli i wartości wiary. Z perspektywy czasu ten strajk miał wymiar nie tylko religijny, ale i polityczny; myślę, że dołożył cegiełkę do dalszych zmian ustrojowych w kraju, a na pewno we Włoszczowie.