Historia bł. Rodziny Ulmów jest wyjątkowym światłem nadziei, które odważnie przebija się przez gęste mroki zdziczałego świata tamtych czasów wojennych, ale i naszych – mówił bp Jan Piotrowski w Chmielniku.
Słowa te padły w dniu wprowadzenia relikwii bł. Rodziny Ulmów do kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP w Chmielniku. Odbywało się to procesyjnie. Relikwiarz nieśli państwo Ściana wraz z córką. W tym wyjątkowym dla całej wspólnoty parafialnej dniu zebranych powitał proboszcz parafii ks. Waldemar Krochmal. Przypomniał słowa z prośby o przekazanie relikwii, skierowane do metropolity przemyskiego Adama Szala. – W zeszłym roku obchodziliśmy 80. rocznicę śmierci Marii Stradomskiej i jej syna Wacława, u których na skutek donosu znaleziono sześcioro Żydów. Polaków przewieziono do Kielc, gdzie po krótkim dochodzeniu zabito ich i pochowano w nieznanym miejscu. Żydów rozstrzelano. Wierzymy, że obecność relikwii bł. Ulmów w naszej świątyni będzie dla nas zachętą do modlitwy za rodziny w naszej parafii oraz będzie motywować do naśladowania chrześcijańskiej miłości i miłosierdzia. Przyjmując relikwie bł. Ulmów, chcemy jak najlepiej przeżyć zbliżający się Rok Jubileuszowy 2025 – powiedział Proboszcz.
Święci wołają o świętość
Reklama
W homilii bp Piotrowski podkreślił, że wprowadzenie relikwii Rodziny Ulmów jest wydarzeniem wyjątkowym, ponieważ „nigdy dotąd w historii Kościoła nie było relikwii całej rodziny, rodziców i ich siedmiorga dzieci”. Mówił, że święci nie przemijają i nieustannie wołają o świętość oraz o wartości małżeństwa, rodziny; wskazywał, jak wielkim skarbem są dzieci. – Piękno małżeństwa i rodziny urzeczywistnia się przez miłość, która gotowa jest dawać i przyjmować nowe życie. Tak swoje macierzyństwo i rodzicielstwo przeżywają ojcowie i matki, którzy z miłością oczekują narodzin pierwszego czy kolejnego dziecka, nie widząc w nim intruza i nie nazywając nowego życia płodem lub niechcianą ciążą – mówił Biskup.
– Ulmowie Józef i Wiktoria oraz ich dzieci w swoim skromnym domu nie mieli więcej miejsca ani też codziennego chleba niż inni mieszkańcy Markowej, ale oboje wraz z dziećmi pokochali Chrystusa i Jego Kościół i do końca życia pozostali tego niezłomnymi świadkami. Nie mogli więc pogardzić żydowską rodziną, ale przyjęli ją w gościnę – mówił Pasterz diecezji kieleckiej. Jak zauważył, obecny świat „karmi się nienawiścią do Boga, Chrystusa i Kościoła, nieludzko pogardza rodziną, życiem nienarodzonych mówiąc o bezpiecznej aborcji. – Świat – mówił Biskup – zabija prawe ludzkie sumienia, starszych straszy eutanazją, a bezbożnego człowieka chce uczynić panem życia i śmierci.
Po Mszy św. rozstrzygnięto konkurs plastyczny, którego tematem przewodnim była Rodzina Ulmów. Wszystkie prace uczniów miejscowej szkoły zostały zaprezentowane w parafialnym kościele.
8 grudnia Mszy św. z tej okazji, zarazem w dniu odpustu parafialnego w kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Chmielniku, przewodniczył bp Andrzej Kaleta.
Rycerze zjawili się bardzo licznie, w galowych strojach, ze sztandarem.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
XVI Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Słowo i Muzyka u Jezuitów” im. prof. Teresy Żylis – Gara.
Pod patronatem honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Karola Nawrockiego w sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus koncert solistów, chóru i orkiestry Teatru Wielkiego w Łodzi zakończył XVI Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Słowo i Muzyka u Jezuitów” im. prof. Teresy Żylis – Gara.
- Podczas spotkania i rozmowy z o. Józefem Łągwą ustaliliśmy, że wystąpimy na zakończenie festiwalu. Bardzo się cieszymy, że jeżeli chodzi o dzieła sakralne, możemy prezentować je w przestrzeni kościołów w Łodzi poza Teatrem Wielkim – powiedział prof. Marcin Nałęcz – Niesiołowski dyrektor Teatru Wielkiego w Łodzi.
W świątyni wypełnionej do ostatniego miejsca mogliśmy usłyszeć jedno z najwspanialszych dzieł w historii muzyki sakralnej „Requiem d-moll” Wolfganga Amadeusza Mozarta.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
