Gdy w roku 1000 19-letni cesarz rzymski narodu niemieckiego Otto III udawał się z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie, Bolesław Chrobry przywitał dostojnego gościa w Iławie (dzisiejszej dzielnicy Szprotawy). Pośród bezkresnych borów znajdowały się trzy rozległe polany uprawnej ziemi, które otaczały grody dzisiejszych Żar i Krosna Odrzańskiego oraz Niemczy (dzisiejszych Polanowic) koło Gubina. Wytrzebioną przestrzeń borów wokół żarskiego grodu zasiedliło niewielkie plemię Żarowian.

Najstarsze zabytki architektury tych ziem pochodzą z czasów późniejszych. Kulturowymi pozostałościami z wcześniejszych okresów są jedynie resztki grodów ukazujących się dziś w postaci pagórków oraz w odłamkach ceramicznych naczyń odkopywanych przez archeologów. Gdy osadnictwo wiejskie zaczęło otrzymywać formy zwarte, był to już początek XIII w. Zapoczątkowane ono zostało przez księcia śląskiego Henryka Brodatego (1202-1238), władającego również zachodnimi Łużycami.

W tym to właśnie okresie, zachęcani przez emisariuszy książęcych gwarancją otrzymania ziemi i długoletnim zwolnieniem z podatków, zaczęli przybywać z przeludnionej wówczas Europy Zachodniej chłopi z Flandrii i Frankonii. Stan aktualnych badań nie pozwala ustalić, które wsie w żarskim rejonie zostały założone przez przybyszów za czasów panowania Henryka Brodatego. Wiadomo natomiast, że taką metrykę mają Biedrzychowice Dolne. Rozplanowanie wsi wskazuje na jej genezę związaną z kolonizacją, a zachowany do dziś romański kościół datowany jest przez historyków na początek XIII w.

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Biedrzychowicach Dolnych jest niewątpliwie najstarszym zabytkiem architektonicznym na ziemi żarskiej. Jest jedyną zachowaną do dzisiaj budowlą romańską, jednonawową, zbudowaną na planie prostokąta, z charakterystyczną dla okresu romańskiego półkolistą absydą od strony ołtarza. Zarówno w absydzie, jak i ścianie północnej, zachowane są pierwotne okna szczelinowe, wydłużone i wąskie w prześwicie. Wejście z przedsionka obramowane jest kamiennym portalem dekorowanym płytkami ceramicznymi z motywem romańskich rozetek.

W niemieckim inwentarzu zabytków powiatu Sorau (Żary) z 1939 r., czas budowy kościoła w Biedrzychowicach Dolnych podano na XIV wiek. Wówczas to panował w pełni już rozwinięty gotyk. Natomiast w archiwach pierwsza wzmianka o Biedrzychowicach Dolnych zapisana została dopiero w 1350 r. Nie wiadomo jakimi przesłankami kierowali się niemieccy historycy (był wszakże rok 1939!) tworząc inwentarz. Być może była to zwykła ostrożność niemieckich autorów w datowaniu budowy kościoła, a być może (czego nie można wykluczyć) intencja nacjonalistyczna spowodowana hitlerowską cenzurą. W tamtym okresie założeniem propagandowym było to, że tereny te cywilizowane były dopiero pod niemieckim panowaniem, a nie za panowania piastowskiego księcia.