Kościół jest ze swej natury misyjny. Należy do niego m.in. głoszenie Słowa Bożego całemu światu. Doskonale rozumieli to św. Cyryl (+869) i św. Metody (+885), których liturgiczne wspomnienie obchodzimy 14 lutego. Dzieło ewangelizacyjne „apostołów Słowian” odegrało ważną rolę w historii Kościoła. Im też swoją czwartą encyklikę („Slavorum apostoli”) poświęcił sługa Boży – Jan Paweł II i ustanowił ich patronami Europy.
Do sukcesu misji świętych Cyryla i Metodego przyczyniła się głównie ich znajomość kultury i języka słowiańskiego. Opracowali oni na potrzeby misji alfabet słowiański – tzw. głagolicę. Przystąpili do tłumaczenia Pisma Świętego oraz tekstów liturgicznych. Wiele Kościołów lokalnych Wschodu (np.: gruziński czy syryjski) stosowało podczas nabożeństw język własny. Z tej właśnie tradycji czerpali owi święci misjonarze.
W Kościele Zachodnim panował język łaciński. Dlatego postulat wprowadzenia narodowego języka spotkał się z oporem. Jeden język kultu wydawał się gwarantem jedności (nie tylko religijnej) całego społeczeństwa. Argumenty Cyryla i Metodego przemówiły jednak do papieża. Słowiańskie księgi liturgiczne zatwierdził Hadrian II. Nakazał tylko, by w czasie Mszy św. odczytywano również czytanie i Ewangelię w języku łacińskim. Kiedy zmarł św. Cyryl misję kontynuował jego brat – Metody, który przyjął święcenia biskupie i został mianowany metropolitą Moraw i Panonii oraz papieskim legatem dla ludów słowiańskich. Nadal jednak jego misja spotykała się z oporem niemieckiego episkopatu. Przyszły święty został nawet uwięziony.
Ponownie opowiedziała się za nim Stolica Apostolska. Papież Jan VIII uwolnił Metodego od zarzutów o herezję. Potwierdził też przywilej sprawowania liturgii w języku słowiańskim. Po śmierci Metodego jednak ponownie wystąpiły trudności. W ich rezultacie papież Stefan V (VI) cofnął pozwolenie na słowiański obrządek. Zanikł on na Morawach. Przetrwał jednak język starocerkiewno-słowiański. Przez wiele wieków był on językiem urzędowym i literackim. Do dzisiaj jest też używany w bizantyjskiej liturgii wschodnich Kościołów słowiańskich obrządku konstantynopolitańskiego, katolickiego i prawosławnego oraz rzymskiej liturgii chorwackich katolików.
Święci Cyryl i Metody rozumieli wagę liturgii. Historia ich życia uświadamia, jak ważnym jej elementem jest język. Jan Paweł II zauważył, że katolickość, czyli powszechność Kościoła – zdaniem tych świętych – to „harmonijny chór złożony z głosów niezliczonych rzesz ludzi, który tysiącami tonów, odcieni i motywów wznosi się ku chwale Boga”.