Reklama

„Chrystus nie jest perfumowany”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„Świętość - nie jest luksusem dostępnym nielicznym - mawiała Matka Teresa. - To zwykły obowiązek, wasz i mój. Na świecie jest tylu ubogich tylko dlatego, że nie daliśmy z siebie dostatecznie dużo”.
Matka Teresa, uważana już za życia za świętą, spędziła 32 lata w Kalkucie, żyjąc wśród najuboższych z ubogich jako jedna z nich. Miała dar skupiania uwagi na osobie, z którą przebywała. Cechowała ją ogromna serdeczność i promienny uśmiech wobec wszystkich, bo jak zwykła mówić - wszyscy jesteśmy dziećmi Boga. Daleka od sentymentalizmu, posiadała zdolności praktyczne i organizacyjne oraz ogromną bystrość umysłu, połączoną z intuicją - co wcale nie pomniejszało jej duchowości. Przeciwnie - właśnie jej duchowość kształtowała te cechy w określony sposób. Miała też duże poczucie humoru, tak bardzo ważne w obcowaniu z innymi. Była uparta i skromna, obdarzona silną wolą, śmiała, zdecydowana, nie znająca lęku, bo czuła, że Bóg jest u jej boku. Ci, co ją znali, potwierdzali szeroko rozpowszechnioną opinię, że: „Matka dostaje to, czego chce”, bo rozsiewała nie tylko miłość, ale też budziła ją w innych, a jej poświęcenie wzruszało zarówno ubogich, jak i możnych, niezależnie od rasy czy wyznania.
Amerykański senator Edward Kennedy, oglądając w roku 1971 jej pracę, płakał publicznie. W piętnaście lat później lord Runcie, arcybiskup Canterbury, chciał uklęknąć i ucałować jej stopy, wyznając, że w całym swoim życiu nie odbył drugiego „tak bardzo podnoszącego na duchu spotkania z pokorą”. Wszystko dlatego, że dla Matki Teresy każdy był Chrystusem, a ponieważ istnieje tylko jeden Jezus, osoba którą spotykała w danej chwili, była dla niej jedyną osobą na świecie. Nic więc dziwnego, że po spotkaniu z nią każdy odchodził ożywiony przekonaniem, że przynajmniej przez chwilę był kimś najważniejszym na świecie.
Jej wielkie dzieło zapoczątkował „przypadek”: „Zobaczyłam kobietę umierającą na ulicy tuż przed szpitalem Campbella. Podniosłam ją i zabrałam do szpitala, odmówiono jednak jej przyjęcia, bo była biedna. Umarła na ulicy. Zrozumiałam, że muszę mieć dom dla umierających, miejsce odpoczynku dla ludzi, którzy idą do nieba”. To zdarzenie otworzyło jej oczy na sprawę, której oddała całe swoje życie, zakładając Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości, którego macierzysty dom mieści się w archidiecezji kalkuckiej. To z niego siostry zawędrowały już do 105 krajów - co jest zasługą Matki Teresy, jej ogromnego zaufania Bogu do tego stopnia, że nie oparła funkcjonowania domu na żadnych stałych dotacjach. „Bo - mówiła - Bóg przez cały czas dba o jej dzieło, więc nikt nie odchodzi głodny. Nawet wtedy, kiedy wydaje się, że tym razem będzie inaczej, zjawia się nagle ktoś z potrzebną ofiarą, gdyż Bóg wychodzi naprzeciw potrzebom tych, którzy pokładają w Nim pełną ufność”.
Matka Teresa wraz z innymi swoimi siostrami żyła bardzo skromnie. Ten wymóg mieści się w jej regule. Siostry muszą żyć na poziomie tych najbiedniejszych z biednych. Ich szaty mieszczą się w tobołkach lub węzełkach, które służą też do podpierania głów chorych kaszlących w nocy. Mimo to ich sari z niebieskimi paskami jest zawsze czyste, dotyczy to również i pomieszczeń, które zajmują one i ich podopieczni.
Dzień zaczyna się pobudką o godz. 4.40 w ciągu tygodnia (niedziela - godz. 4.15), między godz. 5.10 a 6.45 odbywają się modlitwy, medytacja i Msza św. Następnie śniadanie, by o 7.45 znaleźć się już na ulicach Kalkuty. Tuż po południu następuje powrót do macierzystego domu na modlitwę i obiad, po którym na siostry czekają prace domowe, po czym na stanowcze zalecenie Matki Teresy siostry wypoczywają przez pół godziny. Potem znowu modlitwa, następnie pół godziny czytania duchowego i powrót do obowiązków w mieście, skąd wracają o godz. 18.00 na modlitwę i adorację Najświętszego Sakramentu. W czasie kolacji słuchają czytania duchowego. Wieczór poświęcają na drobne naprawy, a także na rekreację przed wieczorną modlitwą. Kładą się spać o godz. 22.00. Rekreacja jest jedną z niewielu chwil w ciągu dnia, kiedy są dopuszczalne rozmowy nie dotyczące bezpośrednio pracy.
Kiedy przybyło sióstr w Zgromadzeniu, było możliwe otworzenie domów dla trędowatych i niechcianych dzieci, które w oczach Matki Teresy były małym Chrystusem, a uśmiercanie ich wydawało się jej równe ukrzyżowaniu. Postanowiła więc zwalczać aborcję, upowszechniając adopcję przez rozsyłanie do wszystkich klinik, szpitali, posterunków policji wiadomości: „Proszę, nie zabijajcie dzieci. My się nimi zajmiemy”.
W 1969 r. otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla, którą w całości przeznaczyła dla swoich biednych razem z kwotą, którą miano wydać na przyjęcie z tej okazji. Matka Teresa poprosiła, żeby dano ją dla biednych. Kiedy otrzymała w prezencie od papieża Pawła VI ambulans, ułatwiło jej to rozwożenie żywności do ośrodków dla trędowatych, a także darmowych leków. Znaleźli się też lekarze, którzy bezinteresownie leczyli najbiedniejszych z biednych, o których tak dalece dbała, że nie zgodziła się na lepsze wyposażenie tych ośrodków, np. w tak potrzebne wentylatory czy pralki, chcąc, by Misjonarki Miłości korzystały przy pracy tylko z najprostszych, najniezbędniejszych środków. Dzięki temu nie obawiali się przyjść do nich nawet najsłabsi, a one lepiej mogły ich zrozumieć. Przyjmowanie skomplikowanego wyposażenia czy nowoczesnego sprzętu byłoby pierwszym krokiem do zamienienia domów w instytucje, które z natury przyznają pierwszeństwo i najlepszą opiekę pacjentom mającym największą szansę na powrót do zdrowia i w ten sposób umierający zostaliby odtrąceni.
Będąc pod wrażeniem działań Misjonarek Miłości, władze Delhi zwróciły się do Matki Teresy z prośbą, aby przeszkoliła grupę pracowników pomocy społecznej, sądząc, że sekret jej pracy musiał polegać na stosowaniu jakiejś nowej, zaawansowanej techniki, stanowiącej nowy rozdział w podręcznikach socjologii. Matka Teresa odmówiła. „Sukces” według niej zależał całkowicie od tego, że w nędzarzu rozpoznawano Chrystusa, a także od wartości duchowych, w których ludzie zaangażowani w pracę społeczną - skądinąd godną pochwały i pożyteczną - nie pokładali dostatecznej wiary. Będąc wierną córką Kościoła rzymskokatolickiego, wymagała od sióstr dążenia do doskonałości. Prawie przez 10 lat od założenia Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości jego działalność zamykała się w granicach diecezji kalkuckiej (ze względu na prawo kanoniczne), by po upływie tego czasu rozszerzyć się na inne diecezje, a z czasem na cały świat. W 1965 r. wyruszyła w pierwszą zagraniczną podróż, udając się do Rzymu, by osobiście przedłożyć ówczesnemu papieżowi Janowi XXIII prośbę o oficjalne ustanowienie zgromadzenia na prawie papieskim. W kilka miesięcy po tym na prośbę arcybiskupa Wenezueli przybyła z pięcioma siostrami, by tam rozpocząć swoją działalność; następnie przyszło zaproszenie z Rzymu z prośbą o pracę wśród ubogich - chociaż w Rzymie było 22 tys. zakonnic należących do 1200 zgromadzeń. Ponieważ prośba pochodziła od samego Papieża, nie wchodziło w grę uchylenie się od tej służby. Odtąd zaproszenia zaczęły napływać w niebywałym tempie z innych zakątków świata, takich jak Tanzania, Palestyna, Londyn, w którym poruszyło Matkę Teresę ubóstwo środowisk dobrze sytuowanych. Spotkała się tam bowiem z innym rodzajem ubóstwa: ubóstwem duchowym, ubóstwem samotności i ubóstwem wynikającym stąd, że człowiek czuje się nikomu niepotrzebny. Zobaczyła, że świat nęka choroba groźniejsza niż trąd czy rak - uczucie, że jest się niepotrzebnym. Londyn nie okazał się wyjątkiem. Pozorny dobrobyt innych miast Europy i Stanów Zjednoczonych krył podobne przejawy nędzy. Zrozumiała wtedy, że bycie niechcianym to najstraszniejsza ze wszystkich chorób. W maju 1987 r. Watykan wydał oświadczenie, które musiało jej przynieść szczególną satysfakcję. Śmiałe sugestie, kierowane pod adresem wyższych dostojników Kościoła, że chętnie wprowadziłaby swych biedaków do niektórych z ich imponujących budowli, najwyraźniej poskutkowały. Papież Jan Paweł II, dokonując radykalnego kroku o historycznym znaczeniu, podpisał decyzję o budowie schroniska dla ubogich. Nowy budynek zaprojektował czołowy włoski artysta Angelo Malfatta, a miał on stanąć na pustym dziedzińcu w pobliżu watykańskiego Świętego Oficjum. Posługiwać w nim miały Misjonarki Miłości ku wielkiej radości Matki Teresy. W związku z rozszerzającą się coraz bardziej działalnością zaczęły napływać do niej propozycje regularnych wpłat, których konsekwentnie odmawiała, podkreślając z naciskiem, że jest to sprzeczne z jej dziełem. „Nie chcę, żeby nasza działalność wiązała się z jakimiś interesami” - mówiła. „Musi pozostać dziełem miłości. Chcę, byście całkowicie ufały, że Bóg nas nie zawiedzie. Weźcie Go za słowo: szukajcie najpierw Królestwa Niebieskiego, a wszystko inne będzie wam dodane. Radość, pokój i jedność są ważniejsze od pieniędzy”. Na 72. Międzynarodowej Konwencji Rotarian w Brazylii powiedziała do 12 tys. osób: „Nie potrzebujemy waszych pieniędzy, lecz waszego czasu. Chcemy, byście wszyscy ofiarowali ubogim SIEBIE... Sądzę, że wszyscy, i wy i ja, powinniśmy zacząć dzielić się tym, co mamy. Taka postawa przyniesie z pewnością lepsze zrozumienie między narodami”. Była bowiem przekonana, że jeżeli Bóg czegoś od niej zażąda, to zapewni jej też niezbędne środki. I tak też było, dlatego chyba jako jedyna zdobyła tak różnorodną liczbę nagród, łącznie ze złotym medalem Leninowskim, a symbol organizacji FAO w postaci twarzy bogini Ceres nosi rysy jej twarzy. Była też podejmowana nie tylko przez papieży, ale i głowy koronowane, zarówno przez cesarzy, jak i dostojników komunistycznych, bo wszystkich traktowała jednakowo - pamiętając, że wszyscy są dziećmi Bożymi i na wszystkich Bogu zależy. Uczestnicząc w różnych kongresach, zjazdach czy sympozjach, na które była zapraszana, nie dała się nigdy wciągnąć w sprawy polityczne, uważając - czego uczyła też siostry - że przywódcy państw znają swoje obowiązki. Rolą zaś Misjonarek Miłości nie jest dyskutować nad słusznością czy błędami ich posunięć politycznych, lecz modlenie się o to, by wypełniali swoje obowiązki z godnością, kierując się sprawiedliwością. Nie umniejszało to jej zdolności zawierania przyjaźni z ludźmi o wyraźnych poglądach politycznych, ani też - co oczywiste - jej umiejętności wywierania wpływu na rywalizujących ze sobą przywódców światowych.
Jej wyczerpane serce uderzyło ostatni raz 5 września 1997 r. 13 września ciało Matki Teresy przewieziono ulicami Kalkuty na tej samej lawecie, którą wieziono ciała Mahatmy Gandiego i Jawaharlala Nehru. Wieziono ją wśród tłumów ludzi, między którymi nie brakowało też głów koronowanych. Ciało Matki Teresy spoczęło w macierzystym domu pod gładką kamienną płytą w centrum nieustannej modlitwy, blisko tych, którym służyła.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świadectwo: 52 lata spełnionego małżeństwa. Jak to osiągnąć?

2025-07-11 20:56

[ TEMATY ]

małżeństwo

świadectwo

Grupa Proelio

Premierowy odcinek nowej kampanii Grupy Proelio "Małżeństwo jest cudem" - "52 lata spełnionego małżeństwa. Jak to osiągnąć?". Bohaterami filmu są Irena i Jerzy Grzybowscy, założyciele inicjatywy Spotkań Małżeńskich, którzy od blisko 50 lat posługują małżonkom ucząc ich dialogu.

W reportażu dzielą się wieloma cennymi radami. Warto obejrzeć i się zainspirować! Nade wszystko jest to jednak wartościowe świadectwo, pokazujące że piękna i wierna miłość na całe życie jest możliwa. Autorem filmu jest Damian Żurawski.
CZYTAJ DALEJ

Przesłanie, które płynie z dzisiejszej Ewangelii mówi, że nie wystarcza sama chęć pomagania

2025-07-10 21:29

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Adobe Stock

Czytamy następnie, że Samarytanin: „Podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem”. To również ważne przesłanie, które płynie do nas z dzisiejszej Ewangelii. Mówi ono, że nie wystarcza tylko sama chęć pomagania. Ważne jest, aby pomagać mądrze, aby pomoc, którą chcemy nieść, była dostosowana do warunków, sytuacji i potrzeb osoby pokrzywdzonej.

Powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Jezusa na próbę, zapytał: «Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego». Jezus rzekł do niego: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus, nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jeruzalem do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, wędrując, przyszedł również na to miejsce. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał”. Kto z tych trzech okazał się według ciebie bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź i ty czyń podobnie!»
CZYTAJ DALEJ

Prezydent: z Michniowem miała zniknąć nie tylko wieś, lecz także prawda o jej męczeństwie

2025-07-12 15:12

[ TEMATY ]

Dzień Walki i Męczeństwa Wsi Polskiej

Andrzej Duda

pl.wikipedia.org

Niemieccy policjanci w płonącym Michniowie. 12 lipca 1943

Niemieccy policjanci w płonącym Michniowie. 12 lipca 1943

Prezydent Andrzej Duda w liście do uczestników obchodów 82. rocznicy pacyfikacji Michniowa podkreślił, że w zamyśle niemieckiego okupanta miała zniknąć nie tylko wieś, lecz także prawda o jej męczeństwie. Dodał, że pamięć o ofiarach zbrodni to ważny element tożsamości całego narodu.

Jak wskazał prezydent w liście, Michniów chlubił się wielopokoleniową tradycją udziału w walkach o niepodległą Polskę. „Wielu mieszkańców służyło w Wojsku Polskim podczas wojny obronnej 1939 roku. Wieś pomagała też oddziałowi partyzanckiemu Armii Krajowej pod dowództwem porucznika Jana Piwnika ps. Ponury” - napisał.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję