Na początku spotkania chór Wydziału Teologicznego UMK „Tibi Domine” pod dyrekcją ks. dr. Mariusza Klimka wykonał następujące utwory: Szczęśliwi, którzy Mikołaja Gomółki, Meum tu gaudium ks. Achlondowskiego oraz Laudate Dominum Knuta Nysteda.
Ks. prof. Jerzy Bagrowicz, dziekan Wydziału Teologicznego, przedstawił dotychczasową działalność i osiągnięcia prof. Eduarda Lohse, który ceniony jest za systematyczne opracowania problematyki Nowego Testamentu. Jego zainteresowania dotyczą w szczególności teologii św. Pawła. W języku polskim ukazała się jedna z jego książek - Objawienie św. Jana.
Prof. Lohse mieszka w Getyndze - partnerskim mieście grodu Kopernika. We wprowadzeniu do wykładu prof. Janusz Małłek, zastępca prezesa Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego w Toruniu, przedstawił losy rozłamu w Kościele chrześcijańskim oraz obecną współpracę bratnich wspólnot w ramach dialogu ekumenicznego.
Prof. Eduard Lohse przedstawił swoją egzegezę Listu do Rzymian. Zwrócił uwagę, że już św. Paweł ukazał uniwersalne znaczenie Ewangelii i jej ekumeniczny charakter. Adresatami Radosnej Nowiny są bowiem wszyscy: Żydzi, Grecy i poganie. Apostołowie zanieśli naukę Chrystusa do całego zamieszkałego świata. Dlatego nikt nie może być dyskryminowany i wykluczony z poznania Zbawiciela i zawierzenia mu. Św. Paweł, mówiąc: „przez Boga umiłowani, powołani święci” zwraca się do wszystkich, który przyjmują Ewangelię i odpowiadają na nią aktem wiary. Sam zaś uważa się za dłużnika Żydów, Greków, pogan i barbarzyńców, bo jeszcze nie przekazał im Dobrej Nowiny.
Św. Paweł poruszył też problem, który jeszcze do niedawna różnił bratnie Kościoły. Chodzi o naukę o usprawiedliwieniu, wyrażoną m.in. słowami „sprawiedliwy z wiary żyć będzie” (por. Ga 3, 11). Dokument o ponownym, wzajemnym uznaniu nauki o usprawiedliwieniu został podpisany 31 października 1999 r. w Augsburgu. Przedstawiciele Związku Luterańskiego i Kościoła rzymskokatolickiego deklarują w nim „reprezentować wspólne zrozumienie nauki o usprawiedliwieniu” (nr 5), wyznając, że „jedynie z łaski i wiarą w świętość Chrystusa, a nie na podstawie naszych zasług zostaniemy przyjęci przez Boga” (nr 15).
Apostoł narodów zaznacza, że bez względu na pochodzenie, dla tego, kto nie wstydzi się Ewangelii, będzie ona „mocą Bożą ku zbawieniu” (Rz 1, 16). Każda wspólnota chrześcijańska ma zasadniczą misję do wypełnienia: objaśnić jedną Ewangelię. Słuchający Dobrej Nowiny uniknie zguby, otrzyma zbawienie, którego nawet śmierć nie pokona.
Ważnym zagadnieniem jest także los narodu wybranego - Izraela. Mieszkańcy Ziemi Świętej ponownie wrócą do chrześcijaństwa, gdy z zazdrością zobaczą wiarę pogan, którzy uwierzyli (por. Rz 11, 11-16). Dobra Nowina dotarła już wszędzie. Cały świat jest miejscem, gdzie chrześcijanie służą Bogu w swym codziennym postępowaniu.
Pełnym potwierdzeniem naśladowania Chrystusa jest wypełnienie przykazania miłości. „Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił Prawo” (Rz 13, 8). Taki sposób życia stanie się także realizacją ekumenicznego przesłania Listu do Rzymian. Kończąc wystąpienie, bp Lohse dodał: „Przez biblijne podstawy nauki (...) partnerzy próbują sobie utorować drogę do pełnej jedności wspólnoty - jedności w różnorodności”.
Po wystąpieniu Prelegenta nastąpiła krótka dyskusja, w czasie której zwrócono uwagę na problem ciągle istniejących różnic: w rozumieniu Eucharystii, w stosunku do narodu żydowskiego oraz w kwestii „sacrum” i „profanum” w dialogu ekumenicznym. Udzielając odpowiedzi, bp Lohse prosił o zachowanie cierpliwości, rozsądku, pewnego respektu względem tych wielowiekowych podziałów. Nadzieję budzą działania komisji ekumenicznych, które poruszają wiele drażliwych kwestii.
Dyskusję podsumował bp Andrzej Suski. Dziękując za wykład, wspomniał o swoim pierwszym spotkaniu z prof. Lohse jeszcze w czasie rzymskich studiów. Przygotowując się do egzaminu z Listu do Kolosan, znalazł najbardziej zrozumiałe opracowanie autorstwa właśnie prof. Lohse. W ten sposób, najpierw za pośrednictwem lektury, rozpoczęła się znajomość obu Księży Biskupów. Do ich poznania doszło w Getyndze podczas spotkania przedstawicieli partnerskich miast: Getyngi i Torunia. Znajomość ta przerodziła się w przyjaźń - przykład i owoc dążenia do jedności przez uczniów Chrystusa.