Siostry Pasjonistki ze Zgromadzenia Sióstr Pasjonistek św. Pawła od Krzyża przybyły do Polski w 1990 r. i mają już sześć placówek, w tym aż trzy w naszej diecezji - w Kutnie, Rawie Mazowieckiej i Sochaczewie. Natomiast do Bułgarii pierwsze Pasjonistki św. Pawła od Krzyża przybyły z Włoch. Do Włoszek dołączyła w 2000 r. s. Agnieszka Ozimek, rodem z Rawy Mazowieckiej.
S. Agnieszka odwiedza rodzinne miasto w miarę swoich możliwości i wtedy spotyka się z wiernymi rawskich parafii, opowiadając o pracy swojej i innych pasjonistek w Bułgarii. Ostatnio s. Agnieszka przebywała w Rawie Mazowieckiej w wakacje i wtedy spotkała się z wiernymi parafii św. Pawła od Krzyża. Zgodziła się opowiedzieć o misji pasjonistek również dla Czytelników Niedzieli Łowickiej.
Opowieść s. Agnieszki rozpoczyna się wspomnieniem jeszcze z czasów nowicjatu: „Dziesięć lat temu, gdy jeszcze byłam w nowicjacie i nikomu nie śniło się o misji w Bułgarii, byłam na audiencji u Ojca Świętego z grupą Bułgarów. Bułgarzy byli bardzo smutni, upadał komunizm. Ale gdy Ojciec Święty przybliżył się do nich i powiedział parę słów po bułgarsku, to jakby im te kamienne maski z twarzy spadły. Ojciec Święty myślał, że my też jesteśmy Bułgarkami, więc się przedstawiłyśmy. I zapytał: «A macie już Siostry nowicjat w Bułgarii?». Odpowiedziałam: «Nie, Ojcze Święty». Wtedy on powiedział: «To ja wam błogosławię; otwierajcie nowicjat w Bułgarii». Wtedy ja jeszcze nie wiedziałam, że to było takie wspaniałe proroctwo, wypowiedziane do mnie i s. Barbary. I oto mija dziesięć lat, a ja jestem na tej ziemi i mamy już nowe powołania”.
S. Agnieszka pracuje w parafii Kałojanowo, liczącej około trzy tysiące mieszkańców. Połowa z nich to katolicy, zaś druga połowa - prawosławni. Proboszczem jest bułgarski kapłan, ks. Iwan Topalski, który wraz z Siostrami Pasjonistkami obsługuje także sąsiednią parafię, Dunwanlia.
Pasjonistki zajmują się tutaj głównie katechezą dzieci i młodzieży. Jest to katecheza przy parafii, bo w szkole jest to niemożliwe. Katolicy są tutaj uważani za mniejszość religijną, choć w szkołach jest akurat połowa dzieci katolickich. Siostry pracują w małych grupach, przygotowując dzieci do I Komunii św. i pracując z grupami młodzieżowymi.
„Zajmujemy się także katechezą dorosłych - opowiada dalej s. Agnieszka. - To bardzo ważna grupa. To ludzie, którzy nie mieli możliwości pogłębiać swojej wiary, więc przychodzą pogłębiać ją, posłuchać o Chrystusie, ale też pobyć razem. Na pierwszą katechezę przyszło około 40 osób w wieku od 30 do 50 lat. Kiedy poprosiłam, żeby opowiedzieli o swoich doświadczeniach z czasów komunistycznych, odruchowo obejrzeli się na boki. Oni ciągle się boją. Komunizm był tam silniejszy niż u nas”.
Katecheza w przedszkolu to w Bułgarii nowość. „Ale kiedy przyjechałyśmy - wspomina s. Agnieszka - to jedna z dyrektorek zapytała, czy mogłybyśmy przychodzić i uczyć wiary? To nie była jej inicjatywa, ale rodziców. Oni mówią: «My nie słyszeliśmy o Panu Bogu, ale chcemy, żeby nasze dzieci wzrastały w wierze». Obie dyrektorki są prawosławne. To piękne, gdy małe dzieci zaczynają chłonąć Pana Boga. Rodzice przychodzą, dziękują, cieszą się, że mogą przychodzić i modlić się, słuchać o Panu Bogu w państwie, gdzie już się nie karze, nie bije, że ludzie wierzą w Pana Boga”.
Siostry zajmują się także prowadzeniem zakrystii i prowadzą grupę Rodziny Matki Pięknej Miłości. „Gdy ludzie zaczęli się spotykać i dowiedzieli się, że takie grupy istnieją na całym świecie, mówili, że bardzo się cieszą, bo mają poczucie, że nie są sami. Jeśli ktoś się modli w ich intencji, to coś się może zmienić w ich życiu...” - opowiada Pasjonistka i dodaje, że członkowie wspólnoty są bardzo obowiązkowi, przychodzą w każdy wtorek i tylko powtarzają: „Siostry, my o tym nic nie wiedzieliśmy!”. „Gdyby mogli, siedzieliby do północy - stwierdza s. Agnieszka. - Mają wielki głód Pana Boga, zwłaszcza ludzie z tych krajów, gdzie nie wolno było się modlić. Czasem czujemy się jak Samarytanin z przypowieści...”.
W Bułgarii jest około 8 milionów mieszkańców, z czego 1% to katolicy. Dużo jest Cyganów, za to muzułmanów mało. Istnieją dwie diecezje katolickie. Pracują tam głównie kapłani i siostry przybywający do Bułgarii na misje. „Na naszą diecezję przypada 15 kapłanów Bułgarów - wielu starszych i tylko kilku młodych - mówi s. Agnieszka. - Wszystko się tam zaczyna, budzi do życia. Czasy komunistyczne były bardzo trudne, ludzie byli prześladowani za to, że chodzili do kościoła. Trzeba było chodzić przez dziurę w płocie i wchodzić do kościoła przez zakrystię! Szczególnie dzieci były prześladowane, miały najniższe oceny, karano je i znęcano się nad nimi. Kapłani byli wywożeni do obozów, więzieni. Oskarżano ich o szpiegostwo”.
Ponieważ w Bułgarii jest tylko 1% katolików, więc bardzo trudno, żeby ktoś zdecydował się pójść za Chrystusem, dopuścić do głosu swoje powołanie. „Ludzie młodzi idą do kościoła w chwilach trudności, egzaminów - przyznaje s. Agnieszka. - Do kościoła chodzą tylko pojedynczy ludzie. Ale z powołaniami jest piękna sprawa, mamy wiele radości, że dwa lata temu dwie dziewczyny powiedziały «Tak» Panu Bogu i są w naszym zgromadzeniu. Te dwie nowicjuszki są na formacji w Siedlcach, niedługo złożą pierwsze śluby. To dla nas wielka sprawa, bo w tej parafii nie było powołań od 40 lat! Ludzie codziennie modlą się tam o powołania, żeby mieć swoich kapłanów i swoje siostry, żeby iść do Chrystusa”.
S. Agnieszka wspomina także wizytę Ojca Świętego Jana Pawła II w Bułgarii rok temu: „To było wielkie wydarzenie, ludzie płakali, modlili się. Papież przybył do nas pierwszy raz w dziejach Bułgarii. Tę wizytę poparli nawet prawosławni. Ja nigdy nie widziałam Bułgarów krzyczących i śpiewających, to było niesamowite! Pewien staruszek opowiadał mi, że myślał, że sobie obejrzy Mszę św. w telewizorze. Ale kiedy zobaczył, jak Ojciec Święty przyleciał do Sofii, taki stary i zmęczony, to sam też się zebrał na plac pielgrzymkowy i wytrwał przez całą Mszę św. papieską”.
Na zakończenie swego pobytu w Rawie Mazowieckiej i spotkania z wiernymi z parafii św. Pawła od Krzyża s. Agnieszka poprosiła o modlitwę i pamięć o wszystkich misjonarzach, „bo czasem bardzo trudno mówić o Chrystusie tam, gdzie On był przez lata wykorzeniany z ludzkich serc”.