W pierwszym orędziu Jana Pawła II „Urbi et Orbi”, ogłoszonym 17 października 1978 r. możemy przeczytać: „Nie godzi się Nam na tym miejscu zapominać o Braciach należących do innych Kościołów i do innych wspólnot chrześcijańskich. Sprawa ekumenizmu jest tak ważna i wymaga tak wielkiej roztropności, że w tej chwili nie wolno Nam o niej milczeć. Ileż to razy rozmyślaliśmy wspólnie o ostatniej woli Chrystusa, który prosił Ojca o dar jedności dla swoich uczniów (por. J 17, 21-23)? Któż nie pamięta, z jakim naciskiem św. Paweł mówił o «jedności duchowej», dzięki której uczniowie Chrystusa będą mieli «tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego» (por. Flp 2, 2)? Trudno wprost uwierzyć, że utrzymuje się jeszcze ten godny pożałowania podział chrześcijan, który dla innych stanowi przyczynę wahań, a może i zgorszenia. Toteż chcemy iść dalej przetartą już na szczęście drogą i popierać to, co sprzyja usuwaniu przeszkód, pragnąc, by wspólnym wysiłkiem udało się wreszcie doprowadzić do doskonałej jedności (...)”.
Wskazania te na przestrzeni pontyfikatu Jana Pawła II stały się ważnym drogowskazem, wskazującym ostatecznie na wolę samego Chrystusa. Siła tej ewangelicznej prawdy ożywia wszystko to, co Jan Paweł II robi, jego nauczanie i spotkania, w których uczestniczy - wszystko to ostatecznie podporządkowane jest miłości Boga w Trójcy Jedynego. Praca na rzecz jedności chrześcijan przybiera różne formy, wśród nich odnajdujemy wspólne działania charytatywne, jak np. rozprowadzanie bożonarodzeniowych świec Caritas w kościołach katolickich, prawosławnych i ewangelickich, wspólne spotkania i nabożeństwa. Służą one przede wszystkim zbliżeniu się do siebie, a przez to lepszemu zrozumieniu. Jak podkreśla Ojciec Święty: „sprawa ekumenizmu jest ważna”, ale prawdą też jest, że wymaga ona „roztropności” w działaniu kierowanym mocą Ducha Świętego. Wymiar ten podkreśla także tekst ks. Witolda Benedyktowicza pt. Ekumeniczna służba człowiekowi. Autor podkreśla w nim wartości, na których zbudowane jest życie społeczne człowieka, są nimi między innymi sprawiedliwość i pokój. Mają one swe ostateczne zakorzenienie w Bogu i dlatego też „jedność ekumeniczna i służba pokoju są nierozerwalne: «Zachowajcie jedność Ducha w więzi pokoju» (Ef 4, 3)”. Jeżeli więc pragniemy „iść dalej przetartą już na szczęście drogą i popierać to, co sprzyja usuwaniu przeszkód, pragnąc, by wspólnym wysiłkiem udało się wreszcie doprowadzić do doskonałej jedności”, to włączmy się w zbliżający się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Niech udział w ekumenicznych nabożeństwach stanie się widzialnym znakiem naszego tak dla wezwania Jana Pawła II.

Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan

Lublin 18-25 stycznia 2004 r.
„Mój pokój wam daję” (J 14, 27)

18.01. (niedziela) godz. 18.00
Parafia prawosławna pw. Przemienienia Pańskiego, ul. Ruska 15

19.01. (poniedziałek) godz. 18.00
Parafia starokatolicka Mariawitów pw. Nieustającej Pomocy Najświętszej Maryi Panny, ul. Paganiniego 1

20.01. (wtorek) godz. 18.00
Parafia polskokatolicka pw. Matki Bożej Wniebowziętej, ul. Kunickiego 9

21.01. (środa) godz. 18.00
Zbór Kościoła zielonoświątkowego, ul. Tatarska 5

22.01. (czwartek) godz. 18.00
Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów, ul. Kochanowskiego 38a

23.01. (piątek) godz. 18.00
Parafia ewangelicko-augsburska pw. Świętej Trójcy, ul. Ewangelicka 1

24.01. (sobota) godz. 18.30
Kościół rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, ul. Staszica 16a

25.01. (niedziela) godz. 18.00
Parafia rzymskokatolicka pw. Świętej Rodziny, ul. Al. Jana Pawła II 11.