Przez modlitwę o charakterze błagalnym św. Faustyna prowadziła intensywne życie wewnętrzne, wyrażające się otwartością na Miłosierdzie Boże, jak również czynnym zaangażowaniem się w świadczenie miłosierdzia
innym. W tym dziele, ważną rolę w jej życiu spełniła Koronka do Miłosierdzia Bożego. Ta modlitwa pochodzi z okresu pobytu s. Faustyny w Wilnie. We wrześniu 1935 r. miała ona w swej celi wizję
Anioła, który przyszedł ukarać ziemię za grzechy. Gdy próbowała Go powstrzymać, ujrzała Trójcę Przenajświętszą i ogarnięta łaską zaczęła prosić Boga słowami, które usłyszała wewnętrznie (Dz. 474). Były
to słowa koronki. Modlitwa o miłosierdzie dla świata przekonała Apostołkę Bożego Miłosierdzia o skuteczności stosowania tej formuły modlitewnej, jak też pozwoliła na zrozumienie jej posłannictwa w Kościele.
Koronkę do Miłosierdzia Bożego należy odmawiać na zwykłym różańcu, składającym się z pięciu dziesiątek. Omawiając koronkę łączymy się z ofiarą Jezusa złożoną na Krzyżu, jako przebłaganie za grzechy
nasze i całego świata. Oznacza to nie tylko odwołanie się do zadośćuczynienia złożonego przez Chrystusa na Krzyżu, ale i do Jego miłosierdzia, którego pragnie udzielić ludziom. Modlitwa za cały świat
to piękny akt miłości bliźniego. Odmawianie koronki jest drogą otwarcia się człowieka na doświadczenie Bożego Miłosierdzia i stanowi istotny element świadczenia miłosierdzia bliźnim. Z tą modlitwą związane
są obietnice. Obietnica ogólna brzmi: „Przez odmawianie tej koronki podoba mi się dać wszystko, o co mnie prosić będą” (Dz. 1128). Przez tę modlitwę można jednak wyprosić to, co jest zgodne
z wolą Bożą. Mogą być to dobra duchowe - zbawcze, jak i doczesne. Obietnice szczegółowe dotyczą godziny śmierci: „Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinie śmierci…”
(Dz. 687).
Warunkiem jest to, aby odmawiać modlitwę z ufnością w dobroć Boga, z pokorą i z żalem za grzechy. Miłosierdzia, w godzinie śmierci, dostąpi ten człowiek, który sam odmawia koronkę lub odmawiają ją
inni ludzie przy łożu śmierci grzesznika. Powyższa obietnica wskazuje na potrójny wymiar łaski udzielanej umierającym, tj. brak lęku, pokój duszy i spokojna śmierć.
Odmawianie koronki powinno być nie tylko zewnętrznym aktem wewnętrznej ufności, ale także powinno odznaczać się wytrwałością, albowiem ta jest wyrazem wielkiej ufności.
Koronka do Miłosierdzia Bożego ma głęboki sens teologiczny. Jest to komentarz do słów przeistoczenia we Mszy św. Formuła wstępna pokazuje, że modlitwa jest skierowana do Boga - Ojca Miłosierdzia
przez Chrystusa, jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi. Recytacja koronki zawsze powinna być w liczbie mnogiej, ponieważ wyraża ona prośbę o Miłosierdzie Boże „dla nas i całego świata”.
W objawieniach Chrystus zachęcał Apostołkę Bożego Miłosierdzia do nieustannego odmawiania koronki i od rozszerzania znajomości tej formuły modlitewnej wśród jak najliczniejszej rzeszy ludzi. Tekst koronki
znany był już wśród tysięcy ludzi wierzących przed II wojną światową. Dziś odmawia tę modlitwę cały katolicki świat.
Pomóż w rozwoju naszego portalu