„To nadobowiązkowa praktyka zalecana przez Kościół, nastawiona na przeżycie religijne w duchu pokuty i oddania się Bogu oraz Najświętszej Maryi Pannie i Świętym Pańskim, w celu przedłożenia prośby
lub dziękczynienia. Zawsze wynika ona z wiary człowieka” - tak najkrócej można scharakteryzować pielgrzymkę.
Wzorem pielgrzyma jest Abraham. To właśnie w jego postaci widać wyraźnie, iż cała istota pielgrzymki zawiera się w usłyszeniu wezwania Bożego, zaufaniu Jego obietnicy i podjęciu decyzji dokonania
czynu zgodnego z wolą Boga.
Każda pielgrzymka przypominać ma wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej i tworzenie z nich Ludu Bożego; wspólnoty, w której nie ma obcych, a jedynie bracia i siostry (do dziś na każdej pielgrzymce
pątnicy zwracają się do siebie w ten właśnie sposób).
W Nowym Testamencie pierwszym pielgrzymem stała się Maryja, podążająca razem z Chrystusem. Ona wyprzedza nas w pielgrzymce wiary. To Maryja, jako pierwsza, pokazała nam, iż jedyną właściwą drogą jest
podążanie za Chrystusem i Jego krzyżem.
Nie ma pielgrzymki bez krzyża, tego niesionego na czele każdej pątniczej grupy i tego dźwiganego przez każdego pielgrzyma osobno.
„Podnieście swe głowy i zobaczcie cel waszej drogi. Jeśli idziecie z Chrystusem, jeśli przewodzi wam Duch Święty, to nie może być innego celu, jak dom Ojca, który jest w Niebie. Tego celu nie
można stracić z oczu”. Pątniczy trud nie może być samym wędrowaniem, lecz także ukazaniem znaku obecności Boga, który jest pośród swojego ludu szczególnie wtedy, kiedy ten cierpi i niesie krzyż
niewoli. Jak dobry ojciec chce On swoje dzieci wyzwolić z niewoli grzechu. Tak jak wyjście narodu wybranego z niewoli stało się figurą posłuszeństwa Bogu, tak pielgrzymka jest wyobrażeniem przejścia z
niewoli grzechu ku zmartwychwstaniu w Chrystusie, jakie dokonuje się zawsze poprzez cierpienie i krzyż w każdym pątniku. Takie pielgrzymowanie jest znakiem pielgrzymującego Kościoła, podążającego razem
z Maryją za Chrystusem do Niebieskiej Ojczyzny.
Przyjdzie czas, że i ty zostaniesz oderwany od ziemi, by w całej prawdzie swego człowieczeństwa stanąć w obliczu Boga. Przez pielgrzymkę przygotowujesz się do tego momentu. Podczas pątniczej drogi
zrozumiesz, że nic nie jest warte w twoim życiu oprócz miłości, którą chcesz złożyć w ręce Boga u kresu swej drogi. Pielgrzymka jest bowiem wyobrażeniem umierania egoizmu i zmartwychwstawania Miłości
Bożej w twoim sercu.
Do Jezusa nie można dotrzeć inaczej jak przez wiarę, pokonując drogę, której etapy zdaje się wskazywać sama Ewangelia, zawierająca tajemnice pielgrzymowania Chrystusa ze śmierci do życia. Tajemnice
te w szczególny sposób wyrażane są przez Różaniec, dlatego modlitwa różańcowa jest na każdej pielgrzymce najważniejszą formą kontemplacji Jezusowej drogi do Ojca.
Współczesne pielgrzymki mają charakter rekolekcji w drodze, czyli odnowienia i umocnienia wiary w Jezusa i Jego zbawczą Miłość do człowieka. W czasie drogi pątnicy, korzystając z sakramentu pojednania
z Jezusem, wyrażają chęć odnowienia wszystkiego i przylgnięcia na nowo do Niego. Spowiedzi oczyszczające odbywają się praktycznie podczas każdej pielgrzymki. Po sakramencie pokuty następuje całkowite
zjednoczenie się z Jezusem w Eucharystii.
„Modlitewna wędrówka dokonuje przedziwnej transformacji, tworzy rodzinę wędrującego z nami Boga”. (o. Jan Pach Z notatnika pielgrzyma)
Pielgrzymka nie powinna być traktowana jako zwykła religijna manifestacja. Można w niej natomiast odnaleźć element radosnego manifestowania tego, że Jezus jest naszym Królem, że Bóg jest Ojcem, który
kocha nas, jak swoich wolnych i godnych szacunku synów. To On może nas wyprowadzić z niewoli cierpienia, bólu, choroby, niezdolności kochania i usposobić do prawdziwej miłości na wzór Jezusa, do pełni
życia bez końca.
Pomóż w rozwoju naszego portalu