Początki kultu Madonny z Puszczy sięgają przełomu XVII i XVIII w. Wiadomo, że w 1727 i 1738 r. w świątyni znajdowało się 14 wotów wykonanych ze srebra, 5 sznurów korali oraz „dętek dwie nici z mętalikiem NMP”. Inwentarz sporządzony w 10 lat później (1748) podaje, że w świątyni znajdowało się 18 wotów oraz 6 nici korali. Wiadomo, że w latach 1748-1783 złożono jako wota: czerwonego złotego oraz złocone obrączki wykonane ze srebra. Przed 1727 r. obraz Najświętszej Maryi Panny ozdobiono srebrnymi koronami wysadzanymi czeskimi kamieniami. Korony były częściowo złocone. Inwentarz sporządzony przy okazji wizytacji generalnej w 1738 r. podaje, że znajdowały się one „w ołtarzu wielkim na obrazie Najświętszej Panny”.
Według akt wizytacyjnych z 1738 r. w świątyni znajdowało się pięć sukienek bławatnych „na NMP”. Inwentarz wizytacyjny spisany w dziesięć lat później (1748) wymienia tylko trzy sukienki”.
Kres istnieniu kultu Matki Bożej w Ostrowach Tuszowskich położyło ustawodawstwo józefińskie w 2. poł. XVIII w. Według dekretu nadwornego z 9 II 1784 r. w wielu kościołach rozwijała się ludowa pobożność stanowiąca zgorszenie dla innowierców. Według władz powodem tego zgorszenia było wieszanie na obrazach ozdób w postaci szat, złotych i srebrnych serc, nóg i rąk. Dekret zabronił tych praktyk, zakazał ponadto składania „pisemnych świadectw o prawdziwości bezpodstawnych cudów”. Władze nakazywały, aby ściągnięto te ozdoby w ciągu trzech miesięcy, czego mieli dopilnować biskupi.
W podobnym tonie zredagowano dekret nadworny z 13 XII 1784 r. Ponawiał on nakaz usunięcia zasłon z cudownych obrazów, aby w odbiorze ludu - jak wyrażono się w dekrecie - nie została pomniejszona godność cudownych obrazów oraz by nie doszło do przerostu kultu obrazów nad kultem Najświętszego Sakramentu.
16 V 1794 r. na mocy rozporządzenia Gubernium we Lwowie kosztowności kościelne parafii w Ostrowach Tuszowskich, w tym korony i wota, przejęła monarchia austriacka. Zrabowane przedmioty oszacowano na kwotę 271 florenów i 18 krajcarów. Świadomość tego rabunku była powszechna wśród kapłanów i wiernych, skoro w 1849 r. ówczesny proboszcz ks. Piotr Pankiewicz zapisał w inwentarzu z 1785 r., w rubryce przeznaczonej na adnotacje: „Na rozkaz C. K. austriacki, pozabierano drogie i kosztowne pamiątki Ojców naszych - zrabowano kościoły - Świętości znieważono - Ty, o Boże, stanij w obronie Twojej krzywdy. Signatum in Ostrowy 1849”.

Cdn.