2019-04-03 13:02

st (KAI) / Watykan

„Nade wszystko dziękuję Panu, który pozwolił mi podjąć kolejny krok na drodze dialogu i spotkania z muzułmańskimi braćmi i siostrami, aby być - jak mówiło motto podróży – «sługą nadziei» w dzisiejszym świecie” – powiedział Franciszek podsumowując podczas dzisiejszej audiencji ogólnej swoją pielgrzymkę do Maroka. Jego słów na placu św. Piotra wysłuchało dzisiaj około 12,5 tys. wiernych.

Na wstępie Ojciec Święty podziękował królowi Mohammedowi VI oraz władzom Maroka za zaproszenie i gościnę. Zaznaczył, że jego pielgrzymka podążała śladami dwóch świętych: Franciszka z Asyżu i Jana Pawła II.

Następnie papież podkreślił, że służenie nadziei oznacza dzisiaj przede wszystkim budowanie mostów między cywilizacjami. Celowi temu służyło spotkanie z władzami kraju. Podkreślono podczas niego istotną rolę religii w obronie ludzkiej godności i w promowaniu pokoju, sprawiedliwości i troski o środowisko naturalne człowieka. Franciszek i Mohammed VI podpisali także wspólny apel o poszanowanie wyjątkowego charakteru Jerozolimy, aby było zachowane jako dziedzictwo ludzkości i miejsce pokojowego spotkania, zwłaszcza dla wiernych trzech religii monoteistycznych.

Z kolei Ojciec Święty wyjaśnił sens swojego pielgrzymowania do krajów, w których większość ludności wyznaje islam:

"Bóg zechciał na to zezwolić: istnieje wiele religii, niektóre z nich rodzą się z kultury, ale zawsze spoglądają w niebo, ku Bogu. Natomiast to, czego chce Bóg, to braterstwo między nami. A w odniesieniu do tej podróży, w sposób szczególny z naszymi braćmi, podobnie jak my synami Abrahama - muzułmanami. Nie powinniśmy wpadać w przerażenie z powodu różnic. Bóg na to zezwolił. Natomiast rzeczywiście musimy się lękać, jeśli nie podejmujemy dzieł braterstwa, podążania razem przez życie" - powiedział improwizując Franciszek.

Następnie Ojciec Święty przypomniał, że podczas swej pielgrzymki do Maroka zwrócił też uwagę na problem migracji. Spotykając się z imigrantami zaznaczył, że stanowisko Stolicy Apostolskiej wyraża się w czterech czasownikach: przyjęcie, ochrona, promocja i integracja. „Nie chodzi o narzucanie z góry programów pomocy, ale o wspólne podążanie poprzez te cztery działania, aby budować miasta i kraje, które zachowując swoje tożsamości kulturowe i religijne, byłyby otwarte na różnice i umiały je doceniać w imię ludzkiego braterstwa” – powiedział papież.

Z kolei Franciszek zwrócił uwagę na sytuację chrześcijan w Maroku, którzy są powołani w tym kraju solą, światłem i zaczynem, aby byli świadkami Chrystusa, w stylu dialogu i przyjaźni, który należy przeżywać przede wszystkim między mieszkającymi w tym kraju chrześcijanami różnych wyznań. Mówiąc o sprawowanej w niedzielę Eucharystii Ojciec Święty wskazał na znaczenie czytanej tego dnia Ewangelii o Miłosiernym Ojcu i synu marnotrawnym. „Nie przypadkiem tam, gdzie muzułmanie codziennie przyzywają Łaskawego i Miłosiernego, rozbrzmiewała wspaniała przypowieść o miłosierdziu Ojca. Tak to jest: tylko ten, kto się odrodził i żyje w objęciach tego Ojca, tylko ci, którzy czują się braćmi mogą być w świecie sługami nadziei.” – powiedział papież na zakończenie swej katechezy.

Oto tekst papieskiej katechezy w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

W minioną sobotę i niedzielę odbyłem podróż apostolską do Maroka, na zaproszenie Jego Wysokości Króla Mohammeda VI. Ponawiam moją wdzięczność dla niego oraz innych przedstawicieli władz marokańskich za serdeczne przyjęcie i współpracę, a szczególnie królowi – był bardzo braterski, przyjazny, był bardzo bliski.

Nade wszystko dziękuję Panu, który pozwolił mi podjąć kolejny krok na drodze dialogu i spotkania z muzułmańskimi braćmi i siostrami, aby być - jak mówiło motto podróży – „Sługą nadziei” w dzisiejszym świecie. Moja pielgrzymka podążyła śladami dwóch świętych: Franciszka z Asyżu i Jana Pawła II. 800 lat temu św. Franciszek zaniósł orędzie pokoju i braterstwa sułtanowi al-Malikowi al-Kamilowi; w 1985 r. Papież Wojtyła złożył pamiętną wizytę w Maroku, przyjąwszy wcześniej w Watykanie – jako pierwszego z przywódców państw muzułmańskich - króla Hassana II.

Ktoś mógłby zadać pytanie: dlaczego papież jedzie do muzułmanów, a nie wyłącznie do katolików? Dlaczego jest tak wiele religii? Wraz z muzułmanami jesteśmy potomkami tego samego ojca – Abrahama. Dlaczego Bóg pozwala, że jest tak wiele religii? Bóg zechciał na to pozwolić. Teolodzy scholastyczni mawiali: voluntas permissivia Dei [wola Boga dopuszczająca]. Bóg zechciał na to zezwolić: istnieje wiele religii, niektóre z nich rodzą się z kultury, ale zawsze spoglądają w niebo, ku Bogu. Natomiast to, czego chce Bóg, to braterstwo między nami. A w odniesieniu do tej podróży, w sposób szczególny z naszymi braćmi, podobnie jak my synami Abrahama - muzułmanami. Nie powinniśmy wpadać w przerażenie z powodu różnic. Bóg na to zezwolił. Natomiast rzeczywiście musimy się lękać, jeśli nie podejmujemy dzieł braterstwa, podążania razem przez życie.

Służenie nadziei w czasie takim, jak nasz oznacza przede wszystkim budowanie mostów między cywilizacjami. Radością i zaszczytem była dla mnie możliwość uczynienia tego w odniesieniu do szlachetnego Królestwa Maroka, spotykając jego naród i władców. Przypominając kilka ważnych szczytów międzynarodowych, które odbyły się w tym kraju w minionych latach, podkreśliliśmy wraz z królem Mohammedem VI istotną rolę religii w obronie ludzkiej godności i w promowaniu pokoju, sprawiedliwości i troski o stworzenie, nasz wspólny dom. W tej perspektywie podpisaliśmy również wspólnie apel odnośnie do Jerozolimy, aby Święte Miasto mogło być zachowane jako dziedzictwo ludzkości i miejsce pokojowego spotkania, zwłaszcza dla wiernych trzech religii monoteistycznych.

W towarzystwie Jego Wysokości odwiedziłem Mauzoleum Mohammeda V, oddając hołd pamięci o nim i Hassanie II, a także instytut kształcący imamów oraz kaznodziejów i kaznodziejki. Instytut ten promuje islam, który szanuje inne religie i odrzuca przemoc i fundamentalizm, to znaczy podkreśla, że wszyscy jesteśmy braćmi i musimy działać na rzecz braterstwa.

Szczególną uwagę zwróciłem na kwestię migracji, czy to zwracając się do władz, czy zwłaszcza podczas spotkania poświęconego szczególnie migrantom. Niektórzy z nich zaświadczyli, że życie osób emigrujących zmienia się i staje się na powrót ludzkie, gdy znajduje wspólnotę, która przyjmuje ich jako osobę. To ma fundamentalne znaczenie. Właśnie w Marrakeszu, w Maroku, w grudniu ubiegłego roku ratyfikowano „Globalne Porozumienie w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i regularnej migracji”. Jest ono ważnym krokiem w kierunku przyjęcia odpowiedzialności przez wspólnotę międzynarodową. Jako Stolica Apostolska zaoferowaliśmy nasz wkład, który można streścić w czterech czasownikach: przyjęcie, ochrona, promocja i integracja. Nie chodzi o narzucanie z góry programów pomocy, ale o wspólne podążanie poprzez te cztery działania, aby budować miasta i kraje, które zachowując swoje tożsamości kulturowe i religijne, byłyby otwarte na różnice i umiały je doceniać w imię ludzkiego braterstwa. Kościół w Maroku jest bardzo zaangażowany w okazywanie migrantom bliskości. Ale muszę wyznać, że nie lubię mówić: migranci, wolę mówić osoby migrujące, bo migrant to przymiotnik, a osoba to rzeczownik. Popadliśmy w „kulturę przymiotnika”, używamy wielu przymiotników a zapominamy o tym co istotne - rzeczowników. Przymiotnik jest połączony z rzeczownikiem, z osobą. A zatem nie migrant, a osoba migrująca. W ten sposób zachowany jest szacunek i nie popadamy w tę „kulturę przymiotnika”, która jest zbyt płynna, zbyt ulotna. Zatem Kościół w Maroku jest bardzo zaangażowany w okazywanie bliskości osobom migrującym. Dlatego też pragnąłem podziękować i wesprzeć tych, którzy wielkodusznie poświęcają się, by im służyć, wypełniając słowo Chrystusa: „byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie” (Mt 25, 35).

Niedziela była poświęcona wspólnocie chrześcijańskiej. Przede wszystkim odwiedziłem Wiejski Ośrodek Pomocy Społecznej, prowadzony przez Siostry Miłosierdzia, te same które prowadzą tutaj poradnię i ambulatorium dla dzieci tutaj u Świętej Marty, a te siostry przy współpracy licznych wolontariuszy oferuje ludności różne usługi.

W katedrze w Rabacie spotkałem się z kapłanami, osobami konsekrowanymi i Ekumeniczną Radą Kościołów. Jest to mała trzódka w Maroku i dlatego przypomniałem ewangeliczne obrazy soli, światła i zaczynu (por. Mt 5, 13-16; 13,33), o których czytaliśmy na początku obecnej audiencji. Liczy się nie ilość, ale to, aby sól miała smak, by światło jaśniało, a zaczyn miał moc, żeby zakwasiło się całe ciasto. A nie pochodzi to od nas, ale od Boga, od Ducha Świętego, który czyni nas świadkami Chrystusa, tam gdzie jesteśmy, w stylu dialogu i przyjaźni, który należy przeżywać przede wszystkim między nami, chrześcijanami, ponieważ, jak mówi Jezus: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35).

Radość komunii kościelnej znalazła swój fundament i pełny wyraz w niedzielnej Eucharystii, celebrowanej w kompleksie sportowym w stolicy. Tysiące ludzi pochodzących z około 60 różnych narodowości! Wyjątkowe objawienie Ludu Bożego w sercu kraju islamskiego. Przypowieść o miłosiernym Ojcu sprawiła, że zajaśniało pośród nas piękno zamysłu Boga, który chce, aby wszystkie jego dzieci uczestniczyły w Jego radości, w święcie przebaczenia i pojednania. Na tę ucztę wchodzą tylko ci, którzy potrafią uznać siebie za potrzebujących miłosierdzia Ojca i umieją się z Nim radować, gdy brat lub siostra powracają do domu. Nie przypadkiem tam, gdzie muzułmanie codziennie przyzywają Łaskawego i Miłosiernego, rozbrzmiewała wspaniała przypowieść o miłosierdziu Ojca. Tak to jest: tylko ten, kto się odrodził i żyje w objęciach tego Ojca, tylko ci, którzy czują się braćmi mogą być w świecie sługami nadziei.

Ks. Łukasz Leśniak

Dzieje Apostolskie wspominają go jako „Jana zwanego Markiem”, był synem Marii, właścicielki jakiegoś jerozolimskiego domostwa, być może samego wieczernika i krewnym Barnaby (por. Kol 4, 10). Prawdopodobnie ochrzcił go sam św. Piotr Apostoł (por. l P 4,13). Wśród apostołów dojrzewał do pracy misyjnej. Widzimy go najpierw u boku Pawła w czasie jego pierwszej wyprawy misyjnej (Dz 13), a następnie u boku Piotra jako „ucznia i tłumacza”.

Męczennik

Tradycja podaje, że Piotr wysłał go do Egiptu jako biskupa Aleksandrii. Zakładał tam nowe gminy chrześcijańskie. Tam również miał ponieść śmierć męczeńską za panowania cesarza Nerona. Inni przesuwają słusznie datę jego śmierci do czasów cesarza Trajana (98-117). W IX wieku Wenecjanie przewieźli jego relikwie do swojego miasta, gdzie zbudowali mu wspaniałą bazylikę patriarchalną.

Ewangelista

Dzień św. Marka zbiegł się przypadkowo z procesją błagalną, praktykowaną od starożytnych czasów dla uproszenia u Boga dobrych urodzajów. Tak św. Marek stał się orędownikiem u Boga o dobrą pogodę i obfite plony. Największą zasługą św. Marka jest to, że zostawił nam napisany zwięzły opis życia i nauki Pana Jezusa. Jego Ewangelia miała być wiernym echem katechezy św. Piotra. Chodziło mu o doprowadzenie czytelnika do wiary w Bóstwo Jezusa Chrystusa. Napisał ją przed rokiem 62. Święty Marek znał doskonale język aramejski i grecki. Ewangelię swoją pisał zapewne w Rzymie, gdyż przypomina znanych w Rzymie gminie chrześcijańskiej: Aleksandra i Rufusa (por. Mk 15, 21) jako świadków pośrednich męki Pańskiej. Przedstawia się go z księgą i w towarzystwie lwa. Jest patronem Wenecji, Bergamo, Egiptu, pisarzy, notariuszy, murarzy, koszykarzy (wyplatających kosze z wikliny), szklarzy, hodowców bydła.

2019-04-26 17:33

Anna Majowicz

W sali im. Jerzego Woźniaka w Dolnośląskim Urzędzie Wojewódzkim odbyła się dziś konferencja prasowa, w której Dolnośląski Kurator Oświaty Roman Kowalczyk poruszył temat ustawy maturalnej, przebiegu matur, sytuacji w szkołach na Dolnym Śląsku i okrągłego stołu edukacyjnego.

- Chciałbym przede wszystkim oświadczyć, że w edukacji, w oświacie na Dolnym Śląsku i w całym kraju panują spokój, porządek, praca i zgoda – zaznaczył na początku spotkania Dolnośląski Kurator Oświaty. Dodał, że kuratorium oświaty z wielką satysfakcją przyjęło decyzję o zawieszeniu strajku i zapowiedź, że od poniedziałku zajęcia w szkołach będą odbywać się bez zakłóceń.

Nowelizacja przepisów prawa, która przeszła przez Sejm, została uchwalona przez Senat chwilę po północy. Polega ona przede wszystkim na tym, że jeżeli czynności klasyfikacyjne podejmowane przez poszczególnych nauczycieli, a przede wszystkim przez rady pedagogiczne, byłyby zagrożone, to obowiązek wykonania tych zadań i kompetencji będzie miał dyrektor szkoły. Jeżeli zaś z jakichś względów dyrektor szkoły nie będzie w stanie wykonać zadań, wówczas organ prowadzący wyznaczy w tym celu innego nauczyciela. Dolnośląski Kurator Oświaty Roman Kowalczyk jest jednak pewien, że z ustawy nie trzeba będzie korzystać. - Jeszcze dziś w niektórych szkołach odbywają się posiedzenia klasyfikacyjne rad pedagogicznych, ale uchwały będą podejmowane także w poniedziałek, a nawet we wtorek – mówił podczas konferencji.

Kurator zaznaczył, że matury nie są zagrożone, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. - Strajk został zawieszony, ale pozostaje pytanie jak ta decyzja zostanie przyjęta w społecznościach szkolnych. Monitorujemy sytuacje, ale o tym dowiemy się w poniedziałek, kiedy nauczyciele podejmą pracę. Tym niemniej w dalszym ciągu gromadzimy i prosimy o zgłaszanie się wolontariuszy, którzy posiadając przygotowanie pedagogiczne będą mogli wesprzeć zespoły nadzorujące. Oczywiście służymy również swoimi osobami, my pracownicy kuratorium, ponieważ posiadamy stosowne uprawnienia. Mamy ogromną nadzieję, że we wszystkich szkołach matura odbędzie się własnymi siłami, tzn. że w skład zespołów nadzorujących wejdą nauczyciele z poszczególnych szkół – dodał.

Strajk został zawieszony, ale Dolnośląski Kurator Oświaty patrzy w przyszłość. Roman Kowalczyk zauważa, że to dobry czas na poważne rozmowy, również o kwestiach finansowych, bo one są istotą tego protestu. Wspomniał na debatę, która odbędzie się w centrach konferencyjnych Stadionu Narodowego. - Dyskusja będzie wielowątkowa. W tym debata na temat sposobu finansowania. Myślę, że nie ma takiej kwestii, nie ma takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać w spokojnej, merytorycznej dyskusji. I dobrze, że ta debata rozpoczyna się już bez aury strajkowych emocji. Teraz będzie kilka miesięcy na poważną rozmowę od której, mam taką nadzieję, nikt się nie uchyli. Edukacja jest zbyt ważną sprawą, żeby się dąsać, kierować własnymi interesami. Warto usiąść, warto rozmawiać. My do takiej rozmowy jesteśmy gotowi – mówił.

Kolejna sprawa niezwykle ważna, to odbudowa wspólnotowości w szkołach. - W czasie strajku otworzyły się podziały. Zdarzało się, że padły ciężkie słowa, a słowa bywają cięższe niż kamienie. Ujawniły się często złe emocje. Prawa socjologii są żelazne, wiec w jakimś sensie jest to naturalne, ale przecież będziemy wspólnie pracować dla dobra Rzeczypospolitej, wychowując, kształcąc młode pokolenie, przebywając w tych samych pokojach nauczycielskich, siedząc przy tych samych stołach, realizując te same projekty. W związku z tym trzeba wielkiej wyobraźni, pracy i refleksji od wszystkich, ale przede wszystkim od osób zarządzających oświatą. Będziemy też prosić dyrektorów, aby odegrali poważną role w tym dziele integracji zespołów nauczycielskich i szerzej integracji szkolnych wspólnot. Mamy działać jako wspólnota, mamy szerzyć myśli w jedno ognisko. Mamy zbyt ważne zadania, żeby te podziały miały się konserwować – zauważył Roman Kowalczyk.

Na zakończenie podjął temat uzupełnienia zaległości. – Strajk trwał parę tygodni i dużo lekcji przepadło. Na razie nie ma żadnych dyspozycji i zapewne nie będzie, by rok szkolny przedłużać. Rok szkolny skończy się tak jak to zostało zaplanowane w terminarzu, czyli pod koniec czerwca. Jeżeli tak, to znaczy, ze trzeba będzie pracować inaczej. Intensywniej - to jedna droga.

Ale jest tez druga. – Pojawiło się mnóstwo komentarzy, dyskusji i artykułów dotyczących płacy za strajk. Cóż, to jest w kwestii wyłącznie samorządu. Prawo stanowi, że za strajk zapłacić nie mogą, a to oznacza, że powstaną pewne oszczędności. Zwróciłem się z gorącą prośbą do starostów o to, aby środki te, przynajmniej w jakiejś części, przeznaczyć na zajęcia wyrównawcze, pozalekcyjne, za które nauczyciele mieliby płacone. To rozwiązanie zgodne z przepisami prawa i jest odpowiedzią na dylemat, który jest przedmiotem naszej niesłabnącej troski. Pozwólmy młodzieży uzupełnić wiedzę i nabyć trochę umiejętności, by chociaż trochę wyrównać braki, które w czasie strajku powstały – apelował Dolnośląski Kurator Oświaty.