Kościół pozwala odkrywać sacrum w dialogu z Bogiem. Dialog ten może przybierać różne formy, byleby duch - jak mawiał poeta - wiał kędy chce. Krzysztof Kabat jest osobowością niezwykłą. Teolog, nauczyciel, artysta malarz, kompozytor, doskonały interpretator poezji śpiewanej a nade wszystko miłośnik gór. Kieruje zarządem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Popularyzuje to, co z definicji samej kreśli urodę gór, organizuje rajdy, spotkania, wykłady. To wszystko oplata autentyczną i szczerą religijnością. Przyznać trzeba, że nieczęsto spotyka się osoby świeckie obdarzone umiejętnością integralnego łączenia tego, co Boże ze sferą ludzkich pasji i zainteresowań. Kabat nie jest człowiekiem, który gapiąc się w telewizję staje się kolekcjonerem ludzkich przygód. Może dlatego mam odwagę poświęcić słów parę jego spotkaniu w parafialnym Centrum Kultury Kolpinga przy parafii Chrystusa Króla w Jarosławiu. Odbyło się ono 13 września br. W ten sposób zainaugurowano w mieście kilkudniowe Ogólnopolskie Spotkanie Oddziałów Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Krzysztof Kabat umie zachować swoistą interakcję ze słuchaczami. Tego dnia otwarto wystawę jego prac malarskich. Ikony Kabata mają nie tylko wschodnią proweniencję. Wiele prac należy zaliczyć do tzw. cyklu oświęcimskiego, w którym znajdujemy i ból, i cierpienie, i ofiarę św. Maksymiliana Marii Kolbego. To interesująca wystawa. Obrazy wykonane są po mistrzowsku, z wielką dbałością o formę i treść. W treści kryje się głęboka duchowość naszej wiary i samego autora.

Zetknięcie z Krzysztofem Kabatem było dla mnie ogromnym odkryciem. Sam autor powiada, że wszystko, co ma - talent, rodzinę, pasje zawodowe i pozaprofesjonalne zawdzięcza Bogu i łasce Ducha Świętego.

Kubat mówił dużo o malarstwie, poezji, zachęcał do lektury wierszy nieżyjącego Jerzego Lieberta, a na koniec przedstawił recital o wymownym tytule Jestem świątynią Ducha Świętego. Nie jestem upoważniony do oceny kreatywnej natury Kabata. Jedno wszakże wiem na pewno - jego piękna postawa religijna wyrażana w wizerunkach Chrystusa, Maryi, świętych Pańskich z tradycji wschodniej, w skomponowanych przez siebie akordach muzycznych do wierszy Wyspiańskiego, Tuwima, Lieberta i innych poetów, aktywność w ustawicznym podziwianiu gór dowodzą, że człowiek musi wierzyć i, de facto, wierzy w naturalny porządek rzeczy.

"Nieprawdą, wręcz oszustwem współczesnego świata jest twierdzenie, że człowiek kiedykolwiek w przebiegu swego życia może być bez Boga - powiedział Krzysztof Kabat. - Kiedy Jezus wzywa człowieka na drogi, które zostały dla niego przygotowane, nikomu z nas nie obiecuje samych róż. W oparciu o własne życie mogę zaświadczyć, że na tych drogach, kiedy odpowiemy zdecydowanie na Chrystusowe wezwanie przychodzi czas przeróżnych prób, trudów, nawet odejść".

Moje własne doświadczenie płynące z zetknięcia z Krzysztofem Kabatem pełniej niż dotąd uświadamia, że dzieło tworzenia powinno być odwzorowaniem tego, co takie dojrzałe i trudne niekiedy w Słowie Bożym. Dodam od siebie, że spieniężenie świadomości obserwowane w Polsce, ucieczka w nienawiść potwierdzana terroryzmem na niespotykaną dotąd w świecie skalę i wszystkie inne aberracje życia osobistego, zawodowego i społecznego stanowią deprecjację chrześcijańskich kanonów etycznych. Czy nie lepiej zatem dać się ponieść ucieczce w stronę sztuki, jak to czyni Krzysztof Kabat?