Odnoszę wrażenie, że 1 listopada jest w naszych czasach dniem, kiedy więcej niż kiedykolwiek ludzie wyznają swoją praktyczną niewiarę w życie wieczne. Czynią to w sposób zapewne niezamierzony, ale cóż w tym za pociecha? Może nawet mniemają, że tak właśnie kultywują uświęconą tradycję?

Setki tysięcy osób, od świtu do zmierzchu, przemierzają nieraz setki kilometrów, by tego jednego dnia nawiedzić wszystkie groby krewnych i znajomych. W zapale składania wieńców i pilnowania zniczy, niejeden zapomina o udziale we Mszy św. W uroczystość Wszystkich Świętych zdaje się obowiązywać zasada "zastaw się a postaw się". Odnosi się ona zarówno do kreacji kupowanych dla żywych, by jak najlepiej zaprezentować się na cmentarzu, jak i do tego, co oferuje się zmarłym, bez uwzględnienia ich rzeczywistych potrzeb. Marmurowe i lastrykowe nagrobki zastawione tuzinami kopcących lampionów i sztucznych kwiatów, poplamionych, by ich nie rozkradli złodzieje, są wymownym świadectwem kultury religijnej.

Niestety, ciągle będą tacy, którzy umarli na głos Ewangelii, za najważniejsze uznają coroczne grzebanie swoich umarłych pod stertą tego, co nazajutrz będzie śmieciem. Ci zaś, których wiara jest większa niż własny egoizm i chęć pokazania się, potrafią zrozumieć, że zmarłym bardziej potrzebny jest nasz udział we Mszy św., aniżeli wyprawa na cmentarz. Dla tych, którzy czekają na zmartwychwstanie, najważniejsza jest modlitwa, uzyskanie odpustu i czyny chrześcijańskiego miłosierdzia. Aby to zrozumieć, trzeba prawdziwie wierzyć w "świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny.".