W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, która w tym roku przypada w oktawie Zmartwychwstania Pańskiego - 4 kwietnia, wspomina się, że w Maryi poczęło się nowe życie. Tym nowym życiem był Jezus. Dzień ten w Polsce obchodzony jest jako Dzień Świętości Życia. Jest to czas szczególnego uwielbienia Boga za to, że „Syna swego dał” i czas dziękczynienia za dar życia każdego człowieka, które rozpoczyna się w chwili poczęcia. Niestety, coraz częściej obok tego dziękczynienia Bogu trzeba podejmować działania w obronie życia. Jest ono bowiem na wiele sposobów zagrożone: zabijanie nienarodzonych, kara śmierci, sztuczne zapłodnienie, eutanazja. Każda ludzka istota, w każdej fazie rozwoju od poczęcia do naturalnej śmierci, zarówno w zdrowiu, jak i chorobie, w sprawności, jak i w upośledzeniu, bogactwie czy ubóstwie, ma najbardziej pierwotne prawo do życia. Tego prawa w sposób szczególny trzeba bronić w imieniu nienarodzonych dzieci. One bowiem nie mogą wstawić się same za siebie. Możemy im pomóc poprzez głoszenie świadectwa życia od poczęcia, poprzez zaangażowanie w obronę życia poczętych dzieci, ale przede wszystkim przez modlitwę w intencji nienarodzonych i ich rodziców.
Wiadomość o poczętym nowym życiu nie dla wszystkich matek, nie dla wszystkich ojców jest wiadomością pełną radości i długo oczekiwaną. Bywa to wiadomość bolesna, trudna i przygnębiająca, która przychodzi z zaskoczenia w tzw. najmniej spodziewanym momencie. Radość nadziei nowego życia łączy się wtedy ze smutkiem, zdenerwowaniem, obawą. Rodzą się pytania o to, jak sobie poradzimy?, co pomyślą inni?, co z pracą, studiami i planami na przyszłość?, czy damy sobie radę?, czy dorośliśmy już do roli rodziców? Trudno uniknąć takich pytań. Dobrze, gdy są one zadawane w liczbie mnogiej - przez obydwoje przyszłych rodziców, dobrze, gdy ich stawianiu towarzyszy owa niełatwa przecież radość z nowego życia. Niejednokrotnie tak się nie dzieje. Zbyt często stawianiu powyższych pytań towarzyszy niechęć i negatywny stosunek do rozwijającego się w łonie matki dziecka i padają wtedy te najbardziej bolesne pytania: po co marnować sobie życie?, czy nie lepiej „pozbyć się problemu”? Aby tak się nie działo i aby jak najrzadziej, a najlepiej nigdy nie padała na te pytania twierdząca odpowiedź, organizowany jest Dzień Świętości Życia połączony z Duchową Adopcją Dziecka Poczętego. Jest to zobowiązanie otoczenia opieką nienarodzonego dziecka. Podjąć ją może każdy, niezależnie od płci, wieku czy stanu. Poprzez podjęcie duchowej adopcji przyczyniamy się do ocalenia jednego dziecka, znanego jedynie Bogu, a także pomagamy jego rodzicom, by z miłością przyjęli i wychowali swoje dziecko - dar, którym ich Bóg obdarzył. Jeżeli dzięki temu, choć jedni rodzice zdecydują się na urodzenie swojego dziecka, to warto podjąć trud duchowej adopcji, trud codziennej modlitwy.
Pomóż w rozwoju naszego portalu