Jakże inaczej, wyraźniej niż zazwyczaj, brzmią słowa dzisiejszych czytań liturgicznych, rozważane w kontekście wydarzeń ostatnich dni - agonii i odejścia do wieczności Papieża Polaka.
Zmartwychwstały Chrystus umacnia wiarę uczniów i wszystkich, którzy poszli za Nim.
Potrzebne są nam te słowa pokrzepienia w sytuacji, gdy odszedł od nas Pasterz Dobry, co ukochał lud… Te słowa, będące parafrazą hymnu kościelnego, użyte w komunikacie Polskich Biskupów po śmierci Jana Pawła II - dobrze oddają sytuację.
Zmarły Papież, który tak ściśle identyfikował się ze swym Mistrzem, który bezgranicznie powierzył się Matce Zbawiciela, dzisiaj nadal - chociaż w inny sposób - przemawia do każdego z nas. Tak wiele chciał nam przekazać, chociaż nie bardzo to przyjmowaliśmy wtedy. Dzisiaj spontanicznie przychodzimy, aby Go nie tylko pożegnać, ale aby Go nadal słuchać…
Zmartwychwstały Chrystus pomaga tworzyć wspólnotę i komunię. „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał...”. To wiara paschalna jednoczy, znosi podziały, otwiera na potrzeby innych. Takie otwarcie i taka solidarność to zarazem sprawdzian autentycznej wiary.
Liturgia okresu Wielkanocnego zaprasza nas, abyśmy nabrali ducha i nie lękali się, abyśmy przestali się bać. W tym duchu Ojciec Święty uczył nas 10 czerwca 1979 r., podczas uroczystości z okazji 900. rocznicy męczeństwa św. Stanisława biskupa. To jego testament już wtedy nam pozostawił. Wołał wówczas na krakowskich Błoniach:

„Więc mówię za Chrystusem samym:
«Weźmijcie Ducha Świętego»! (J 20, 22)
I mówię za Apostołem:
«Ducha nie gaście!»
(1 Tes 5, 19)
I mówię za Apostołem:
«Ducha Świętego nie zasmucajcie!» (por. Ef 4, 30).
Musicie być mocni, drodzy Bracia i Siostry! Musicie być mocni tą mocą, którą daje wiara! Musicie być mocni mocą wiary! Musicie być wierni! Dziś tej mocy bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek epoce dziejów. Musicie być mocni mocą nadziei, która przynosi pełną radość życia i nie dozwala zasmucać Ducha Świętego! Musicie być mocni mocą miłości, która jest potężniejsza niż śmierć, jak to objawił św. Stanisław i Maksymilian Maria Kolbe. […]
Musicie być mocni, drodzy Bracia i Siostry, mocą tej wiary, nadziei i miłości świadomej, dojrzałej, odpowiedzialnej, która pomaga nam podejmować ów wielki dialog z człowiekiem i światem na naszym etapie dziejów - dialog z człowiekiem i światem, zakorzeniony w dialogu z Bogiem samym: z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym: dialog zbawienia”.
I kończąc ten swój testament, użył takich słów:
„I dlatego - zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością - taką, jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie świętym:
- abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili,
- abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy.
Proszę was
- abyście mieli ufność nawet wbrew każdej swojej słabości, abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało,
- abyście od Niego nigdy nie odstąpili,
- abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On «wyzwala» człowieka,
- abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest «największa», która się wyraziła przez Krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma ani korzenia, ani sensu.
Proszę was o to
- przez pamięć i przez potężne wstawiennictwo Bogarodzicy z Jasnej Góry i wszystkich Jej sanktuariów na ziemi polskiej,
- przez pamięć św. Wojciecha, który zginął dla Chrystusa nad Bałtykiem,
- przez pamięć św. Stanisława, który legł pod mieczem królewskim na Skałce.
Proszę was o to. Amen”.