Porozmawiajmy dziś o szansie, którą daje Pan Bóg rodzinie przez wydarzenie, jakim jest I Komunia św. i o moim niepokoju, który przeżywam co roku w związku z przystępowaniem dzieci do Komunii św.
Nie jestem proboszczem (nigdy nim nie byłem), ale obserwując uroczystości pierwszokomunijne z okna mojego pokoju, zauważam, jak wielu ojców tych dzieci, które są w kościele, w czasie uroczystości wychodzi na ulicę, na papierosa. To widzę na własne oczy! A ponieważ okna są otwarte, zeszłego roku usłyszałem taki głos jednego taty, który zwrócił się do grona stojących wokół niego mężczyzn:
- Idź, zobacz do kościoła, jak daleko jest ten biznes.
Ten ktoś poszedł, po chwili wrócił i mówi:
- Jeszcze stary ględzi.
Wtedy ja zamknąłem swoje drzwi na podwójny zamek, żeby nie wyjść i nie trzepnąć go w papę, bo to byli kiedyś moi uczniowie. Chodzili kiedyś na religię, a dziś: „Zobacz, jak ten biznes jest daleko…”, „Jeszcze ględzi”. Załamałem się!
Biada dzieciom, jeśli mają takich ochrzczonych pogan za rodziców! Jakbyś temu ojcu powiedział, że jest niewierzący, to by się obraził, bo jest przecież ochrzczony. W Polsce jest bardzo dużo pogan ochrzczonych! Dlatego trzeba koniecznie zastanowić się, o co chodzi. Jest powiedziane w Piśmie Świętym, aby „nie rzucać pereł przed wieprze” (por. Mt 7, 6).
Dar I Komunii św. jest niezwykłym darem uczestnictwa w Eucharystii. Nie będę się czepiał uroczystości rodzinnych, a zwłaszcza tych prezentów. (One mogłyby być przekazywane dzieciom kiedy indziej, np. z okazji urodzin, ale wiem, że jest to głos wołającego na puszczy). Przykro człowiekowi, że ta szansa, którą daje Komunia św., jest zmarnowana, ale cóż trzeba by chyba zacząć od początku, bo mówienie o prezentach, akcentach położonych nie tam, gdzie trzeba, to jakby zaczynanie od środka.
Proszę najpierw zastanowić się nad swoją wiarą. Czy ta atmosfera wiary jest w domu? Ciekawy jestem, która z was, kochane matki, wychodzącym dzieciom do szkoły robi znak krzyża na czole? Wiesz, co to znaczy - znak krzyża zrobiony dziecku na czole? Po tym poznasz, że jesteś wierząca. To jest zabezpieczenie dziecka, kiedy wychodzi na ulicę. Znak krzyża uczyniony z wiarą - nie magicznie, ale z wiarą - chroni twoje dziecko od nieszczęścia. Znak krzyża znaczy: „Oddaję, Panie Boże, to moje dziecko Twojej opiece”. Proszę się nie wstydzić błogosławić dziecka, także wtedy, kiedy to dziecko już dorasta albo gdy jest już przed ślubem. Niejednokrotnie zauważyłem, że za tym dzieckiem idzie błogosławieństwo Boże. Zasadniczo nie powinno się odmawiać błogosławieństwa. Trzeba się również tego nauczyć, bo już nie wszyscy wiedzą, jak to zrobić.
To, że wasze dzieci przygotowujecie do I Komunii św., oznacza, że na nowo podejmujecie obowiązek, który spoczywa na was od dnia ślubu: „Przyjmiemy z miłością i wychowamy po katolicku potomstwo, którym nas Bóg obdarzy”.
Zgłosił się kiedyś do mnie student trzeciego roku z prośbą o chrzest, a w perspektywie miał małżeństwo. Twierdził, że jego rodzice i całe otoczenie to ludzie wierzący.
- Dlaczego cię nie ochrzcili?
- Bo mi powiedzieli, że jak sam dorosnę, to zdecyduję.
Chwała Bogu, że ten dwudziestotrzyletni człowiek się zdecydował! Ale spytałem go:
- Zadowolony jesteś z takiego postępowania rodziców?
- Nie, proszę księdza.
- A ty jak zrobisz, gdy będziecie mieli dzieci po ślubie?
- Proszę księdza, ochrzczę swoje dziecko zaraz.
Zmądrzał! Postępowa mamcia mówi: „Dorośnie, to sobie wybierze”. Wybierze! Trzeba coś dziecku dać, żeby później wybrało. Jeżeli mu się nie da czegoś zasadniczego, to wybierze ulicę. A co jest na ulicy - nie muszę wyjaśniać. Tak więc uroczystość pierwszokomunijna czy bierzmowanie waszych córek i synów jest konsekwencją waszego uroczystego ślubowania. Wspomnijcie na to ślubowanie, popatrzcie w oczy swoim dzieciom, Panu Bogu, i zaplanujcie uczciwie swoje uczestnictwo w tych wydarzeniach.