Kłobuck to miasto na Wyżynie Wieluńskiej, położone nad Białą Okszą. Jako osada istniało już we wczesnym średniowieczu, nieopodal gródka warownego. Swój rozwój zawdzięcza położeniu na szlaku handlowym z Krakowa do Wrocławia i Poznania, fragmencie „szlaku bursztynowego”. W 1244 r. otrzymało prawa miejskie, które potwierdził w 1339 r. Kazimierz Wielki. W latach 1370-96 Kłobuck był posiadłością lenną księcia Władysława Opolczyka, później królewską, siedzibą starostwa grodowego. Od XV w. był ośrodkiem rzemieślniczo-handlowym. Rozwijało się w nim kowalstwo, sukiennictwo i hutnictwo. W 1658 r. miasto zostało nadane Ojcom Paulinom z Jasnej Góry. W 1793 r. Kłobuck znalazł się w zaborze pruskim, w latach 1807-15 w Księstwie Warszawskim, a następnie w Królestwie Polskim. W 1870 r. ukazem carskim został pozbawiony praw miejskich, które odzyskał w 1917 r.
Dzisiaj Kłobuck jest miastem powiatowym, stanowiącym centrum administracyjne regionu, w skład którego wchodzi 9 gmin. Liczy 14 tys. mieszkańców. Na jego terenie znajdują się trzy szkoły podstawowe, jedno gimnazjum, trzy zespoły szkół ponadpodstawowych. Działają m.in. Miejski Ośrodek Kultury oraz Miejska Biblioteka Publiczna.
Kłobuck należy do miejscowości, które posiadają swój specyficzny mikroklimat, urzekają urodą i co niespotykane w dzisiejszych czasach - czystym powietrzem. Chętnie jest też odwiedzany ze względu na zabytkowy kościół św. Marcina, w którego skarbcu zachowały się sprzęty liturgiczne ufundowane przez jego drugiego proboszcza ks. Jana Długosza, herbu Wieniawa, słynnego kronikarza Polski. Uwagę przyciągają również krzyżowe sklepienie w prezbiterium, stalle i ambona w kształcie łodzi. Do zabytków należą także: plebania kościoła św. Marcina - dawny klasztor ufundowany przez ks. Jana Długosza dla Kanoników Regularnych Laterańskich oraz zbudowany na przełomie XVIII i XIX w. pałac w Kłobucku-Zagórzu, otoczony obszernym ogrodem.