- W archidiecezji lubelskiej potrzebnych jest więcej nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., zwłaszcza dla posługi ludziom chorym - uważa ks. Zbigniew Wójtowicz, odpowiedzialny za przygotowanie szafarzy. Ks. Zbigniew Wójtowicz, moderator Archidiecezjalnej Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego wyjaśnia, że liczba 453 szafarzy jest zadowalająca, ale nie zaspokaja wszystkich potrzeb. - Uważam, że ta liczba jest wciąż niewystarczająca. 106 parafii w archidiecezji (na ok. 250) nie ma ani jednego szafarza, a w każdej są osoby potrzebujące tej częstej posługi, zwłaszcza w niedziele - mówi. - Nadzwyczajny szafarz Komunii św., a nie szafarz Eucharystii - jak podkreśla ks. Wójtowicz. - Ta nazwa jest bardzo ważna, ponieważ szafarzami Eucharystii w Kościele są biskupi i kapłani, natomiast nadzwyczajny szafarz rozdziela tylko Komunię św. - czy to podczas liturgii, kiedy jest liczniejszy udział wiernych, czy też zanosząc ją do chorych w domach prywatnych, szpitalach i zakładach opieki - dodaje. Jeśli chodzi o udział szafarza w liturgii, to decyzja należy do sprawującego Mszę św. kapłana. Jak podkreśla ks. Wójtowicz, chodzi o „roztropne rozeznanie sytuacji”. Szafarz w takim przypadku powinien być ubrany w albę przepasaną paskiem, w czasie całej liturgii znajdować się w prezbiterium, na moment śpiewu Baranku Boży klęknąć przy ołtarzu. Kapłan po spożyciu Komunii św. w pierwszej kolejności udziela Komunii św. pod dwiema postaciami szafarzowi. Nadzwyczajny szafarz odbiera puszkę z rąk przewodniczącego liturgii i wraz z kapłanem udziela Komunię św. wiernym.
Nadzwyczajnym szafarzem Komunii św. może być mężczyzna w wieku od 35 do 65 lat, choć szafarzami mogą być także osoby konsekrowane - siostry zakonne. Instrukcja Episkopatu zaleca, by kandydat odznaczał się „nieskazitelnym życiem moralnym, pobożnością, poważaniem wśród duchowieństwa i wiernych”. Powinien posiadać przynajmniej średnie wykształcenie, znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza odnoszące się do Kościoła i Mszy św. Biskup może polecić kandydatowi udział w kursie teologicznym, zażądać egzaminu i w praktyce tak to się odbywa. W archidiecezji lubelskiej kurs organizowany jest przez Archidiecezjalną Komisję Liturgiczną, trwa około miesiąca i kończy się egzaminem. Szafarz otrzymuje upoważnienie do udzielania Komunii św. na jeden rok, przed ponownym przedłużeniem ma obowiązek uczestniczyć w rekolekcjach. - Zapotrzebowanie na posługę szafarzy jest coraz większe, zwłaszcza jeśli chodzi o drugi aspekt posługi: zanoszenie Komunii św. do chorych - mówi ks. Wójtowicz. - Ci chorzy, którzy już korzystają z tej posługi, w tej chwili nie wyobrażają sobie niedzieli bez Pana Jezusa i bez obecności szafarza, który często poświęca swój czas na rozmowy, pociechę w cierpieniu, czasem udziela krótkiej katechezy, czyta wspólnie z chorym Pismo Święte, odmawia Różaniec - dodaje. Jak zaznacza ks. Wójtowicz, posługa szafarzy natrafia na większy opór przy udzielaniu Komunii św. w czasie liturgii, zwłaszcza w parafiach małych, wiejskich. Tam też - według niego - istnieje pewien lęk przed podjęciem tej posługi ze strony świeckich, którzy obawiają się braku akceptacji, odrzucenia czy nieprzychylnych komentarzy pod swoim adresem. Jak zaznacza, bardzo dużo zależy od roztropności proboszcza i jego wyjaśnienia roli szafarzy.
W archidiecezji lubelskiej pierwszy kurs przygotowujący szafarzy odbył się w 1993 r. z inicjatywy ówczesnego metropolity abp. Bolesława Pylaka, potem w 1995, 1998 i 2002 r. Obecnie w archidiecezji funkcjonuje 453 nadzwyczajnych szafarzy, w tym 376 szafarzy świeckich i 77 osób konsekrowanych - głównie siostry zakonne, które spełniają tę posługę w domach zakonnych (np. noszą Komunię św. do chorych sióstr na terenie domu i tylko wyjątkowo posługują w świątyniach parafialnych).
Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii św. została wprowadzona w Kościele jako owoc odnowy soborowej, która miała na celu m.in. głębsze zaangażowanie wiernych świeckich w misję Kościoła. Została wprowadzona na mocy instrukcji watykańskiej Immensae Caritatis w 1973 r. W Polsce Episkopat wprowadził posługę w 1990 r., określając przepisy prawne, a w rok później wydał instrukcję w sprawie formacji i sposobów wykonywania tej posługi.