Do tego aktu kandydaci, prowadzeni przez ojca duchownego ks. Pawła Kozakowskiego, przygotowywali się przez tygodniowe rekolekcje w Żdżarach. Wspólnie z bp. J. Zawitkowskim Mszę św., połączoną ze święceniami diakonatu, sprawowali przełożeni i wykładowcy Wyższego Seminarium Duchownego.
Na ceremonię święceń diakonatu złożyły się: przedstawienie kandydatów, przemówienie biskupa, przyrzeczenia kandydatów (m. in. przyrzeczenie celibatu i posłuszeństwa biskupowi oraz jego następcom), Litania do Wszystkich Świętych, święcenie diakonatu oraz obrzędy uzupełniające (włożenie stuły i dalmatyki, przekazanie księgi Ewangelii, znak pokoju). Istotnym obrzędem podczas święceń jest nałożenie przez biskupa rąk na głowy kandydatów do kapłaństwa i modlitwa konsekracyjna do Ducha Świętego. Ten gest ma ich umocnić na obranej drodze. Po nim po raz pierwszy zakładają stułę i dalmatykę. W modlitwie konsekracyjnej bp J. Zawitkowski zwracał się do Ducha Świętego z prośbą, by umocnił nowych diakonów w wiernym służeniu Kościołowi „miłością bez obłudy, powagą pełną pokory, troską o chorych i biednych, czystością bez skazy, przestrzeganiem duchowej karności”.
Po Mszy św. wszyscy wyszli na plac przy bazylice katedralnej. W atmosferze ogólnej radości diakoni przyjmowali życzenia od rodzin, przyjaciół i znajomych. Na twarzach nowo wyświęconych diakonów nie było już widać stresu. „Wcześniej bardzo się denerwowałem, ale w chwili przyjęcia święceń spłynęła na mnie łaska Ducha Świętego. Teraz czuję, że mogę w pełni służyć wspólnocie Pana” - powiedział jeden z nowo wyświęconych.
Święcenia diakonatu są ukoronowaniem 5-letnich studiów filozoficznych i teologicznych. Łowiccy klerycy studiują w ramach Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. Nowi diakoni jeszcze przez rok będą zdobywać potrzebną wiedzę i doświadczenie duszpasterskie, m.in. w czasie tzw. praktyk w parafiach, aby przyjąć święcenia prezbiteratu. Diakon to najniższy stopień sakramentu święceń kapłańskich (dwa wyższe stopnie to prezbiter - czyli „zwykły ksiądz” - oraz biskup). Diakonat jest zazwyczaj przygotowaniem do przyjęcia drugiego stopnia święceń. Diakonów można rozpoznać po stroju przez nich noszonym podczas odprawianej liturgii - zamiast ornatu mogą nosić dalmatykę (jest nieco krótsza) lub albę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu. Stuła, na podobieństwo szarfy, przewieszona w poprzek przez lewe ramię, symbolizuje niepełną władzę kapłańską, obwieszcza też, że diakon przekreśla wszystkie swoje indywidualne wizje oraz marzenia i całego siebie pragnie podporządkować Chrystusowi. Zaś dalmatyka oznacza zaszczyt i honor diakona usługującego Chrystusowi Eucharystycznemu. Modlitwy kościelne przedstawiają ją jako szatę radości i symbol nadprzyrodzonej sprawiedliwości.
Urząd diakona swą historią sięga początków chrześcijaństwa. O posłudze diakonów czytamy już w Dziejach Apostolskich, według których Apostołowie wybrali w Jerozolimie 7 osób, mających odciążyć ich od spraw „stołu” (Dz 6, (1 - 6). Od tej pory diakoni troszczyli się o potrzeby ubogich i chorych, byli odpowiedzialni za rozdzielanie jałmużny, ale głosili też Ewangelię.
Dzisiaj służba diakona wyraża się przez posługę liturgiczną. Umocnieni darem Ducha Świętego nowi diakoni łowiccy będą więc pomagać księdzu biskupowi i jego prezbiterium w posłudze słowa i ołtarza. Jako słudzy ołtarza, będą mogli głosić Ewangelię, przygotowywać Eucharystię, rozdzielać wiernym Komunię św. Na polecenie księdza biskupa będą głosić homilie, przekazując w ten sposób naukę wierzącym i niewierzącym. Będą też mogli przewodniczyć modlitwom, udzielać sakramentu chrztu św., asystować przy zawieraniu małżeństw oraz je błogosławić. Gdy zajdzie taka potrzeba, mogą także iść z Wiatykiem do ciężko chorych oraz przewodniczyć obrzędom pogrzebowym. Diakoni, uświęceni przez nałożenie rąk i ściśle związani z ołtarzem, będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa i proboszcza. W tym wszystkim potrzebne jest im nasze wsparcie. Dlatego módlmy się, aby nigdy nie zawiedli pokładanych w nich nadziei, aby wybór obranej drogi dawał im autentyczną radość, wynikającą z bliskiego przebywania z Bogiem - dla ludzi.