Z chwilą śmierci bp. Czesława Kaczmarka 26 sierpnia 1963 r. obowiązki pasterskie, jako administrator diecezji z ramienia Stolicy Apostolskiej, przejął bp Jan Jaroszewicz. W 1967 r. został mianowany biskupem diecezjalnym. Czas jego posługi w diecezji przypada na okres odnowy posoborowej w Kościele katolickim. Bp Jan Jaroszewicz, który osobiście brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II, stał się propagatorem i praktycznym nauczycielem odnowy posoborowej w diecezji.
Warto zaznaczyć, iż reforma ta w Kościele polskim, także i w naszej diecezji, musiała dokonywać się w trudnej sytuacji, gdzie władza komunistyczna wszelkimi metodami starała się tłamsić wolność Kościoła i swobodę sprawowania kultu, dążąc do całkowitej laicyzacji życia społecznego i rodzinnego. Takie metody jak: wysokie podatki nakładane na parafie i księży oraz wszelkie instytucje kościelne, zakazywanie lub utrudnianie budowania świątyń i prowadzenia remontów kościołów, szykanowanie księży i katechetów oraz inwigilowanie na różne sposoby środowiska kościelnego miały posłużyć do dezintegracji i uzyskania kontroli nad Kościołem.
Bardzo ważnym krokiem umożliwiającym sprawniejsze upowszechnianie uchwał Soboru na gruncie diecezji było powołanie na początku 1964 r. Komisji ds. Liturgii, ds. Sztuki Kościelnej i ds. Muzyki Kościelnej. Praktyczne wskazówki wypływające z nauki Soboru w dziedzinie liturgii zawierały liczne publikacje na łamach Kieleckiego Przeglądu Diecezjalnego. Autorami tych publikacji byli księża wykładowcy seminarium kieleckiego. Pomocą dla kapłanów diecezjalnych były również listy pasterskie, orędzia, kazania i artykuły autorstwa samego bp. Jaroszewicza. Biskup postulował m.in. wprowadzenie języka narodowego do Rytuału Rzymskiego, uproszczenie obrzędów konsekracji kościołów i ołtarzy oraz przepisów dotyczących tzw. asysty biskupiej.
Naukę Soboru Watykańskiego II bardzo prężnie propagowało środowisko profesorów kieleckiego Wyższego Seminarium Duchownego, a wśród nich śp. ks. Andrzej Zuberbier, ks. Władysław Łydka, ks. Józef Kudasiewicz, ks. Stanisław Czerwik.
W diecezji okazją do praktycznego wprowadzenia zaleceń soborowych w dziedzinie liturgii stał się szereg wielkich uroczystości, które miały miejsce w Kościele w latach 60-tych i 70-tych: obchody Milenium Chrztu Polski w 1966 r., zorganizowane w Wiślicy oraz w Kielcach, jak również koronacje obrazów Matki Bożej w Piekoszowie w 1968 r., obrazu Matki Bożej w Smardzowicach w 1972 r. Wielkim jubileuszem było również 250-lecie Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach. Głębokim przeżyciem duchowym, niosącym odnowę moralną wiernych była peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po parafiach w 1974 r. Wszystkie te wydarzenia, poprzedzone wcześniejszymi rekolekcjami dla wiernych, gromadzące wielotysięczne tłumy, stawały się żywym świadectwem wiary umacniającym Kościół kielecki.
Bp Jaroszewicz, człowiek ogromnej pracowitości i sumienności, z niezwykłą starannością przyjmował i sprawował wszelkie obowiązki duszpasterskie. W czasie swojej posługi w Kościele kieleckim przeprowadził 615 wizytacji kanonicznych w parafiach. Należy podkreślić, iż duszpasterską troskę bp. Jaroszewicza odczuwały również znajdujące się na terenie diecezji zgromadzenia zakonne, zwłaszcza żeńskie. Jako znawca duchowości zakonnej i członek Komisji ds. Zakonnych Episkopatu Polski, Biskup Jan przez szereg lat (w tym przez 15 w kieleckim karmelu) głosił konferencje i prowadził rekolekcje w domach zakonnych, rezygnując nawet z urlopowego wypoczynku. Ponadto niejednokrotnie dyskretnie wspierał finansowo domy zakonne. Dbając o oprawę i piękno liturgii, dostarczał siostrom zakupione podczas podróży do Rzymu materiały do szycia szat liturgicznych.
Mimo wielkich utrudnień ze strony władz komunistycznych, na terenie diecezji bardzo wiele udało się osiągnąć również w dziedzinie architektury sakralnej. Dzięki staraniom bp. Jaroszewicza oraz pomocy koordynującej pracami budowlanymi w całej diecezji Komisji Artystyczno-Budowlanej, uzyskano pozwolenia na budowę 20 nowych kościołów i 24 kaplic filialnych. Reforma soborowa przyniosła wiele zmian w muzyce sakralnej. W diecezji zaczęto prowadzić kursy dla organistów, umożliwiające im zdobycie odpowiedniego fachowego, a zarazem formacyjnego przygotowania. Prężenie rozwijał się również ruch katechetyczny. Dzięki zaangażowaniu i pracy bp. Edwarda Materskiego, od 1968 r. katecheci brali udział w wakacyjnych kursach katechetycznych. Dla środowiska katechetycznego nieoceniona była również pomoc bp. Jaroszewicza, który wielokrotnie fundował stypendia dla nich, wspierał ich dobrą radą, a jeśli byli szykanowani przez władzę, występował w ich obronie.
Pod koniec lat 70-tych diecezja kielecka liczyła 27 dekanatów, 258 parafii, 29 kościołów rektoralnych i filialnych, 4 kościoły zakonne, 141 kaplic, w których prowadzono stałe duszpasterstwo, 12 domów zakonnych męskich i 69 żeńskich, 574 kapłanów diecezjalnych.
Od 1981 r., po śmierci bp. Jana Jaroszewicza 17 kwietnia 1980 r., diecezją kierował bp Stanisław Szymecki, mianowany w 1993 r. arcybiskupem w archidiecezji białostockiej (teraz arcybiskup senior). W diecezji posługiwali też księża biskupi pomocniczy: śp. Jan Gurda, śp. Mieczysław Jaworski i Piotr Skucha (teraz biskup pomocniczy diecezji sosnowieckiej). Obecnie jesteśmy świadkami duszpasterskiej posługi Księży Biskupów: Kazimierza Ryczana, biskupa kieleckiego, oraz biskupów pomocniczych: Mariana Florczyka i Kazimierza Gurdy. Wciąż trwa zapis kart historii Kościoła kieleckiego...

W tekście wykorzystano materiały z sesji naukowej poświęconej bp. Janowi Jaroszewiczowi zamieszczone w KPD, LXXX, 2004 r.: Daniel Olszewski, Diecezja kielecka (1805-1985), Kielce 1985 r.

„Diecezja stanowi część ludu Bożego, powierzoną pieczy biskupa przy współpracy kapłanów, tak aby trwając przy swym pasterzu i zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię tworzyła kościół partykularny, w którym faktycznie jest obecny i działa jeden, święty, katolicki Kościół Chrystusowy”. (Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 369).