Niektórzy dopatrują się w modlitwie Ojcze nasz swoistego streszczenia tego, co dzieje się w czasie Mszy św. Inni, jak św. Augustyn, widzą w niej akt oczyszczenia serca, który jest jak obmycie twarzy wodą. Modlitwę Pańską poprzedza wprowadzenie - zachęta kapłana¹. Przypomina nam ono o tym, że to dzięki otrzymanej łasce możemy zwracać się do Boga: Ojcze.
Ofiara Chrystusa, która uobecnia się we Mszy św., wyzwala nas z grzechów i w ten sposób pozwala nam zasmakować Bożej miłości. To dlatego możemy zwracać się do Boga: Ojcze. O Eucharystii można również powiedzieć, że jest spotkaniem z Bożą świętością - tą, która przenika świat i człowieka, której odbicie możemy dostrzec w każdym stworzeniu. Kościół gromadzący się na sprawowanie Mszy św. to zaczątek Bożego królestwa, tego, o którym Chrystus powiedział, że jest pośród nas. Samo natomiast sprawowanie Eucharystii jest z jednej strony wypełnianiem Bożej woli, z drugiej natomiast składaniem w ręce Stwórcy całego stworzenia - to ofiarowywanie Bogu nas samych, by czynił z nami to, co zechce, by w nas wypełniała się Jego wola.
Wołanie o chleb odnosimy nie tylko do chleba powszedniego, lecz także do Chleba Eucharystycznego - to on ma stać się naszym chlebem powszednim, naszym pokarmem dającym siłę do życia, do miłości i do pracy. Prośba o chleb powszedni staje się więc prośba o możliwość przystąpienia do Komunii św. Łącząc się z prośbą o odpuszczenie grzechów i zachowanie od zła, jest wyrazem naszej małości i grzeszności - oddaniem się w ręce Bożego miłosierdzia, bez którego niemożliwy byłby nasz udział w Eucharystii i przyjęcie Komunii św.
Z tych również względów modlitwa Ojcze nasz towarzyszy także udzielaniu Komunii św. poza Mszą św., przygotowuje bowiem nasze serca na spotkanie z Jezusem.

¹ Można użyć jednego z wprowadzeń podanych w Mszale Rzymskim lub użyć własnych słów, dostosowując wezwanie poprzedzające Modlitwę Pańską do okresu liturgicznego, czytań mszalnych, czy uwzględniając szczególny charakter danego dnia lub zgromadzonej wspólnoty.