Wszystko biegiem!

Nastał rok 2005. Termin Drugiej Pielgrzymki przybliżał się prędzej, niż byśmy chcieli. Szybko więc: spotkania organizacyjne, kompletowanie sprzętu, prace programowe, kilkakrotne objazdy całej trasy, wizyty u księży proboszczów pątniczego szlaku, spotkania z samorządowcami i wszystkimi, którzy wyrażali gotowość pomocy. Drukarnie, szyldy, transport, wnioski racjonalizatorskie, przewodnicy, służby porządkowe, ekologia, medycyna...
Czułem, że będzie trudniej niż przed rokiem. Nie da się improwizować, wykręcać brakiem czasu i pośpiechem… To, czego nie doceniałem lub zgoła nie widziałem jako przewodnik grupy w Pieszej Pielgrzymce Wrocławskiej, zaczęło spędzać sen z powiek przewodnika głównego Pielgrzymki Świdnickiej, np. służba zdrowia... Sam nigdy na pielgrzymkach nie potrzebowałem pomocy. Mdlejących, zwłaszcza dziewczyny, traktowałem mało poważnie. Bardzo odpowiadała mi żartobliwa teoria leczenia pielgrzymów pięcioma kroplami wody na pół szklanki wody. Teraz wiem, że to zupełnie nie tak. Widziałem upracowane do granic wytrzymałości pielęgniarki, zaganianych kadetów Maltańskiej Służby Medycznej, czuwającego do późnej nocy lekarza... [ks. Brudnowski w oryginalnym tekście wspomina wszystkie służby, które organizowały pielgrzymkę - przyp. red.].

Czułem się jak owczarek

Nie miałem wątpliwości, że wszyscy są ludźmi dobrej woli. Że idą, bo chcą, a nie, że muszą. Ta świadomość miała ogromne znaczenie zwłaszcza przy powierzaniu młodym odpowiedzialnych służb. Zapał i entuzjazm nie zawsze szły w parze z doświadczeniem. Czasu nie da się wyprzedzić. Zdarzały się więc chybione decyzje i niekoniecznie precyzyjne informacje. Płaciliśmy przysłowiowe „frycowe”. Trzeba było łapać rwące się nieraz nitki, zdmuchiwać zapalone lonty i wiązać w całość. Na tym przede wszystkim polegała rola Głównego Przewodnika. Czułem się po trosze niczym owczarek podhalański, uwijający się wokół stada, by nic się nie straciło. Nic dziwnego, że mój brat cioteczny - „kapelan” Głównego - nakręcił w 10 dni 1800 km, a brat Zygmunt kolorowym busem z napędem na 2 kuchnie polowe... 1600! Pielgrzymi zaś przeszli jedynie 267 km.
Pielgrzymkowe życie potwierdziło mądrość „paktu jedności”, który zawarliśmy w katedrze w dniu wyjścia na trasę. Po prostu: z góry i do przodu wybaczyliśmy sobie wszystko, co mogłoby się przydarzyć po drodze.

Biskup był z nami

Na radość z pielgrzymowania i poczucie bezpieczeństwa niezwykle wpływał fakt żywego zainteresowania nami przez pasterza diecezji świdnickiej bp. Ignacego Deca. Najpierw 1 sierpnia obecność w katedrze i marsz na czele pielgrzymki aż do granic miasta. 3 sierpnia spotkanie z wszystkimi już pątnikami w sanktuarium w Bobolicach. Znowu Msza św. i zachęta: „Idźcie głosić Ewangelię”. A gdy obowiązki pasterskie powiodły Księdza Biskupa do Amerykańskiej Częstochowy w USA, codziennie otrzymywaliśmy SMS-y.

Szukać zgubionego

Ostatecznie doświadczyłem w tym roku piątej tajemnicy radosnej: znalezienie Pana Jezusa. Ale najpierw - nierzadko uciążliwego i męczącego szukania Jezusa. W całym tym utrudzeniu najpiękniej wspominam, jak w razie czego - nikt nikogo nie obwiniał. Zaistniał problem - trzeba zaradzić! Mobilizowali się wszyscy. Wędrujący pielgrzymi nawet nie wiedzieli, co się działo na obrzeżach. Tej mądrości uczyliśmy się od Maryi i Józefa. Gdy zgubili Jezusa - nie szukali winnego, szukali ZGUBIONEGO... Dlatego znaleźli! My też!