Rudawiec jest jednym z przysiółków wsi Izdebki, w powiecie brzozowskim, oddalonym od macierzystej wioski ok. 4 km w kierunku Przysietnicy. Liczy ok. 60 domostw i ok. 300 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o tej części wioski pochodzi z XIX w., choć niektórzy skłaniają się ku temu, że Rudawiec istniał wcześniej (być może w XVIII w.).
To właśnie duża odległość i uciążliwa droga do Izdebek (zwłaszcza zimą), były głównymi motywami podjęcia w latach 70. XX w. inicjatywy budowy świątyni. Ówczesny proboszcz izdebskiej parafii, ks. Stanisław Zborowski, w rozmowach z mieszkańcami Rudawca wielokrotnie podpowiadał, że „w Rudawcu przydałby się kościół”. Sam duszpasterz nie mógł podjąć inicjatywy budowy świątyni ze względu na istniejącą sytuację polityczną w tamtej Polsce, jak również swoją osobistą przeszłość (spędził kilka lat w więzieniu we Wronkach za działalność patriotyczną w czasie wojny i był pod baczną kontrolą władz).
Powstanie „Solidarności” w 1980 r. przyczyniło się do wzrostu odwagi wśród parafian dążących do powstania świątyni w Rudawcu. Pod koniec listopada 1980 r. ks. Zborowski spotkał się z zelatorką jednej z róż różańcowych działających na terenie przysiółka, Genowefą Owsianą i przekonywał, że nadszedł najlepszy czas, by inicjatywę powstania kościoła podjąć. Po rozmowach z ks. Zborowskim, 7 grudnia odbyło się w domu państwa Dytków spotkanie kilku wtajemniczonych w sprawę osób - inicjatorów powstania świątyni, w czasie którego podjęto decyzję o natychmiastowym rozpoczęciu prac adaptacyjnych na rzecz kaplicy mszalnej. Po święcie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, kilku mężczyzn pod przewodnictwem Bronisława Dytka rozpoczęło prace adaptacyjne w dotychczasowej, drewnianej remizie strażackiej. Przerobiono drewnianą scenę na podwyższenie ołtarza, urządzono małą zakrystię. Następnie członkinie róży różańcowej wykonały dekoracje i porządki. Na szczęście o wykonywanym dziele nie dowiedziały się lokalne władze.
Po wykonaniu prac poinformowano wszystkich mieszkańców Rudawca, że w niedzielę 14 grudnia odbędzie się poświęcenie kaplicy. Rzeczywiście, tego dnia ks. dziekan Marian Bal z Gwoźnicy Górnej, w obecności ks. Zborowskiego, ks. prał. Juliana Pudły z Brzozowa, ks. Pawła Komborskiego z Przysietnicy oraz ks. Józefa Niżnika - ówczesnego wikariusza z Izdebek, dokonał poświęcenia kaplicy. Na pierwszą na ziemi rudawieckiej Mszę św. przybyła cała społeczność Rudawca i kilkudziesięciu mieszkańców Przysietnicy. Liczba przybyłych wiernych, którzy nie pomieścili się w nowopowstałej kaplicy zaskoczyła duszpasterzy i już wtedy zauważono, że potrzeba, by Rudawiec miał większy kościół. Po uroczystym poświęceniu kaplicy, izdebscy księża zaczęli systematycznie odprawiać w każdą niedzielę Mszę św. o godz. 9.30, na którą zaczęło przychodzić coraz więcej wiernych, również z górnej części Przysietnicy.
Jeszcze w grudniu 1980 r. zawiązał się komitet budowy nowego kościoła, na czele którego stanęli: ks. Józef Niżnik, Mieczysław Łukaszyk, Jan Organ i Bronisław Dytko. Wczesną wiosną 1981 r. zaczęto pospiesznie gromadzić materiał na budowę nowej świątyni i szukać odpowiedniego miejsca na jej lokalizację. Poszukiwania zakończyły się niebawem sukcesem - Jan Bąk przekazał sąsiadującą z tymczasową kaplicą działkę pod budowę, a mieszkańcy zaczęli ofiarowywać materiały na budowę kościoła. Dokonywano również systematycznych zbiórek pieniężnych na ten cel. Składki pieniężne urządzane były również przez sąsiednie parafie i kapłanów z dekanatu brzozowskiego. Projekt budowy nowej świątyni wykonał izdebski rodak, mgr inż. Zdzisław Wojdanowski.
18 kwietnia 1981 r. rozpoczęto wznoszenie nowej, murowanej świątyni o wymiarach 18 x 12 m. Prace przy budowie trwały 2 tygodnie i nadzorowane były przez ks. Niżnika oraz zarząd komitetu budowy. W pracach budowlanych i wykończeniowych uczestniczyli zarówno mieszkańcy Rudawca, jak i górnej części Przysietnicy. Po dwóch tygodniach wytężonej pracy świątynia była prawie gotowa, choć w tzw. surowym stanie. Jeszcze w czasie trwania prac budowlanych ks. Niżnik udał się 25 kwietnia do bp. Tokarczuka z prośbą o przybycie i poświęcenie nowopowstającej świątyni w dniu 3 maja.
Jak zawsze w takiej sytuacji ówczesny pasterz diecezji z radością przyjął zaproszenie na uroczystości poświęcenia kościoła. Rankiem 3 maja 1981 r. ordynariusz przybył do izdebskiej parafii, a następnie tuż przed godz. 9.00 do Rudawca. Na uroczystej Mszy św. zgromadziło się kilkudziesięciu kapłanów i ok. 3 tys. wiernych. Nowopoświęcona świątynia otrzymała tytuł Matki Bożej Królowej Polski.
Od tego czasu systematycznie, najpierw pod przewodnictwem ks. Stanisława Zborowskiego, a następnie ks. Józefa Kasperkiewicza (od 1990 r.) rudawiecki kościół jest upiększany i wzbogaca się o nowe wyposażenie. W 1988 r. powstało zaplecze mieszkalne przy kościele, a w 1986 r. rudawczanie urządzili również swój cmentarz grzebalny. Powstanie świątyni i gorliwa praca duszpasterska kapłanów przyczyniła się do wzrostu pobożności i religijności wśród mieszkańców Rudawca, czego najlepszym dowodem są choćby powołania kapłańskie i zakonne z tej małej wspólnoty. W tym okresie z Rudawca wyszło 3 księży - Zbigniew Ślączka, Jan Rogula i Piotr Dytko oraz 2 siostry zakonne - Domicella Kaszowska i Katarzyna Szuba.
Mamy nadzieję, że Pan Bóg pobłogosławi rudawieckiej ziemi na dalsze lata troski o lokalny Kościół i pobudzi do dalszych inicjatyw na rzecz tak upragnionej przed laty świątyni.