Do wszystkich Mieszkańców Ziemi Łódzkiej.

Dziś w nocy stała się rzecz w historii naszej Ojczyzny bezprzykładna: Rząd wypowiedział wojnę Narodowi. Uczynił to w 11. rocznicę podobnej decyzji, która rozpoczęła tragedię i zbrodnię Grudnia 1970 r. Decyzję podjęli przedstawiciele tej samej władzy, która pod pomnikiem Ofiar w Gdańsku ślubowała Narodowi, że już nigdy więcej (...). Ten sam rząd, który nadal zwodzi Naród deklaracjami gotowości zawarcia Porozumienia Narodowego (...).

Odezwa pisana przez Jerzego Kropiwnickiego w otoczonym przez odziały ówczesnego ZOMO (Zmilitaryzowanych Oddziałów Milicji Obywatelskiej) świetnie oddaje atmosferę poczucia krzywdy i zawiedzionych społecznych nadziei. W podobnym duchu wypowiedział się w tym znamiennym dniu nieformalny duszpasterz środowisk solidarnościowych - jezuita, o. Stefan Miecznikowski": "Położony został koniec złudzeniom, że Polak z Polakiem może się dogadać. W aparacie władzy zapadła decyzja sprawowania rządów w sposób, który stosuje okupacja wojskowa w podbitym kraju. Poprzedziły ten fakt hasła ´porozumienia narodowego´. Ksiądz Prymas Józef Glemp powiedział niedawno w Bytomiu, że porozumienie znaczy ´po rozumie´ a nie siłą (...)".

Niestety, władza była już zdecydowana na działania represyjno-siłowe. Gen. W. Jaruzelski i jego poplecznicy wyobrażali sobie, że tylko właśnie przemocą "przywrócą ład i porządek".

Ówczesny przewodniczący Zarządu Regionu Andrzej Słowik, pomimo możliwości, i "przemycenia się" w przebraniu (była karetka pogotowia, kitel lekarski) zdecydował się na pozostanie w otoczonym gmachu Zarządu przy Piotrkowskiej 252.

"Ok. godz. 13.00 (...) usłyszeliśmy tupot buciorów na korytarzu. Drzwi otworzyły się z hukiem, wpadło kilku ´cywilów´ w narciarskich czapeczkach z łańcuchami, łomami i siekierami. Za nimi wszedł oficer w polowej [kurtce - G.W.] ´morówce´ w towarzystwie cywila w płaszczu i czterech mundurowych z kałaszami [pistoletami maszynowymi - G.W.] z bagnetami na lufach w ręku (...) mundurowi zaczęli nas kolejno wyprowadzać. Schodziłem po schodach jako przedostatni. Za mną sprowadzano Andrzeja Słowika. Wepchnięto mnie do pustej ´suki´. Po chwili siedział koło mnie Andrzej (...) jeszcze moment i wepchnięto do samochodu kilkadziesiąt osób. W samochodzie przystosowanym do przewozu 12 aresztantów tłoczyło się co najmniej 40 osób (...)". Zgromadzonych przed gmachem łodzian "potraktowano" pałkami i gazem łzawiącym.

Nie bardzo też było wiadomo, co oznacza termin "internowanie", czym się różni od "aresztowania", w jaki sposób rozwinie się sytuacja wobec zatrzymanych w siedzibie Zarządu. "Część osób, w tym J. Kropiwnickiego, przewieziono do więzienia w Łęczycy. (...) Tam piętrowe łóżka, długie wąskie pomieszczenie, stół, dwie długie drewniane ławy, małe okienko ( ...) cela była już pełna - ponad 20 osób (...)".

Niebawem okazało się, że "aresztowanie" oznacza znacznie gorsze warunki pobytu.

"W celi panował półmrok (...) drewniana skrzynia - rodzaj podium, na której leżało obok siebie osiem materaców, koców i poduszek. Siedzieli lub leżeli na niech mężczyźni w cywilnych ubraniach i ćmili papierosy (...) obok śmierdział kocioł z pokrywą. To była nasza ´podręczna´ ubikacja. Nazywa się to ´bomba´. Materac śmierdział rzygowinami ( ...)"