3 kwietnia 2004 r. biskup Marian Gołębiewski został ogłoszony arcybiskupem metropolitą wrocławskim. Ucieszyła mnie ta wiadomość, ponieważ miałem sposobność poznać go rok wcześniej, w Rzymie, podczas obrad Papieskiej Rady ds. Migracji. Już 24 kwietnia 2004 r. abp Marian Gołębiewski rozpoczął służbę jako 58. ordynariusz metropolii wrocławskiej, podejmując - na wzór pierwszego rozesłania Apostołów sprzed dwudziestu wieków, które w Kościele zapoczątkował Chrystus Pan - zadania apostolskie wyznaczone biskupom i kapłanom. Tę prawdę przypomina i podaje współczesnemu światu nauka II Soboru Watykańskiego: „Biskupi zaś, ustanowieni również przez Ducha Świętego, zajmują miejsce Apostołów jako pasterze dusz; otrzymali też oni posłannictwo, by łącznie z Biskupem Rzymskim i pod jego zwierzchnictwem nadawać trwałość dziełu Chrystusa, wiecznego Pasterza. Chrystus bowiem dał Apostołom i ich następcom nakaz oraz władzę, by nauczali wszystkie narody, by uświęcali ludzi w prawdzie i żeby byli ich pasterzami. Biskupi zatem przez danego sobie Ducha Świętego stali się prawdziwymi i autentycznymi nauczycielami wiary, kapłanami i pasterzami” (DB, 2).
Te piękne i wiążące słowa odnosimy do naszego Arcypasterza, który swoją erudycją dogłębnie i z wiarą odczytuje myśl i posłannictwo Kościoła, potwierdzając niestrudzoną aktywnością, że pokochał nową archidiecezję i dolnośląską ziemię. Postawę wzajemności dostrzega się ze strony społeczności naszego miasta i wspólnot parafialnych, z którymi Arcypasterz prowadzi pełny dialog, nauczając i umacniając braci w wierze, nadziei i miłości.
Jubileusz 45-lecia święceń kapłańskich Metropolity Wrocławskiego, w tym 11 lat posługi biskupiej, daje nam okazję do wdzięczności Bogu za gorliwego Arcypasterza, a także zobowiązuje nas do gorliwej modlitwy o dobre zdrowie i nadprzyrodzone moce Ducha Świętego w pełnieniu służby Kościołowi wrocławskiemu.
Dostojnemu Jubilatowi Arcybiskupowi Metropolicie Wrocławskiemu życzymy ad multos faustoque anno.

Bp Andrzej Siemieniewski:

Po otrzymaniu nominacji biskupiej obowiązkiem jest, jako osobę pierwszą, powiadomić o tej decyzji ordynariusza diecezji. Dlatego właśnie w wyznaczonym czasie udałem się do Księdza Arcybiskupa. Przyjął mnie serdecznie, z uwagą wysłuchując nowiny - po czym rozpromienił się i wyraził swoją radość i optymizm. Ten optymizm zaczął więc udzielać się także i mnie!
Prawdę mówiąc, to sama nazwa funkcji biskupa pomocniczego wskazuje, że to on ma być pomocny dla biskupa ordynariusza. Natomiast, jeśli mówi się, że biskupstwo kształtują konkretne wzorce, konkretnych, żywych osób, to mówi się jak najsłuszniej!
Przecież kiedy Pan Jezus powołał 12 Apostołów, to nie utworzył z nich oddziału jednolicie zachowujących się funkcjonariuszy, ale raczej wspólnotę uczniów. Każdy więc uczył się: przyjmował Słowo Pana Jezusa i moc Ducha Świętego na swój sposób. W każdym z nich łaska powołania rozkwitła w inny sposób.
Idąc tym śladem, staram się - choć na razie tylko zaczątkowo - uczyć posługi biskupiej, rozglądając się pilnie wokoło. A znaczy to przede wszystkim podpatrywać styl głoszenia Słowa Bożego, sposób zachęcania duszpasterzy do budowania wspólnoty Kościoła, motywowanie wiernych w diecezji do wzrastania w Panu, niestrudzone szafarstwo sakramentów - to wszystko, co składa się na posługę naszego Księdza Arcybiskupa.