Jak już zostało wspomniane wcześniej niezwykle interesującymi artefaktami, które zachowały się w kościele są średniowieczne ścienne polichromie. Z wnętrza nawy znane jest przedstawienie postaci świętego olbrzyma, Krzysztofa, który przenosi przez wodę małego Chrystusa umiejscowione na ścianie północnej. O ile ów fresk jest dość dobrze znany i często przytaczany w kontekście historii malarstwa gotyckiego na Śląsku, to mniej rozpoznane są polichromie znajdujące się we wnętrzu kruchty dobudowanej od strony południowej. Prawdopodobnie owa salowa przestrzeń była kaplicą rodową wzniesioną przez któregoś z rycerzy krzyżowców z rodu von Redern, łożącego hojne donacje na rozbudowę i doposażenie świątyni. Czy było to wotum za szczęśliwie odbytą podróż do Ziemi Świętej, czy podziękowania dla Matki Bożej za opiekę w czasie wyprawy Krzyżowej - dziś to już trudno rozstrzygnąć. Niewątpliwie owo pomieszczenie spełniało dość ważną rolę ponieważ zachowane do dnia dzisiejszego malowidła - dekorujące praktycznie wszystkie płaszczyzny ścian wykonane w technice al secco - wskazują, iż wykonujący je artysta posiadał wysoki zmysł artystyczny a i nieobce mu były najwyższej klasy światowe wzorce. Ówczesne centra artystyczne to przede wszystkim Anglia, Francja i Niemcy, z których na Śląsk docierały dość szybko, za sprawą dworskich artystów, najnowsze trendy w sztuce.
Wyraźny linearyzm charakterystyczny dla świebodzickich fresków jest wypadkową XIII-wiecznych malowideł dworów północnej Szwajcarii i południowych Niemiec (zamki w Schmalkalden, Runkelstein, Lichtenberg), „obrazkowych opowiadań” zawartych w bibliach i psałterzach, a także ilustracji z literatury świeckiej (m.in. Kodeks Manesse powstały w Zurichu). Transpozycja najprzedniejszych wzorców następowała za sprawą możnych fundatorów - przede wszystkim książąt - których koligacje sprzyjały wymianie artystów. Dziś już wiadomo, że na dwór księcia Bolka Świdnickiego przebywali malarze, rzeźbiarze, złotnicy z Nadrenii i okolic Jeziora Bodeńskiego. Działo się tak za sprawą jego żony, którą była od 1338 r. Agnieszka Austriacka - córka potężnego Leopolda I Habsburga - z zamku Habichtsburg w Szwajcarii. Wraz z księżną, być może wraz z jej nadwornym orszakiem, przybył do księstwa artysta, który dekorował freskami zamek książęcy, a także siedziby możnych rycerzy będących na służbie księcia. Ten Mistrz linearyzmu - który nie wynikał z charakteru warsztatu, a był już pewnym wypracowanym przez długie lata stylem uniwersalnym - dekorował także siedzibę wasala księcia, rycerza pieczętującego się godłem von Redern. Siedlęcińska wieża, w której zachowały się najstarsze w tej części Europy freski o tematyce świeckiej, a przedstawiające cykl najsławniejszego rycerza Okrągłego Stołu Lancelota z Jeziora stanowi niewątpliwie ogniwo łączące się z kościołem w Świebodzicach. Tak tam, jaki i tu w świebodzickim kościele przedstawiono - niejako nadrzędnie - monumentalną postać świętego Krzysztofa i „dopowiedziano w formie pasowej narracji historie o największym z rycerzy”. Christophorosa odnajdujemy także w innych świątyniach doposażanych przez rycerzy Bolka Świdnickiego m.in. w kościele świętych Piotra i Pawła w Lubiechowej i św. Jana Chrzciciela w Świerzawie. (…) Owe stylistyczne tropy, analiza formalna struktury i konstruowania malowideł (m.in. identyczne obrysy postaci i sylwetek koni tak w Świebodzicach, jak i w Siedlęcinie) dziś już jednoznacznie wskazują na to, iż wykonywać je mógł ten sam artysta. „Wypożyczanie” rzemieślników i artystów przez księcia do prac zleconych w innych siedzibach świeckich lub kościelnych nie było w tamtych czasach czymś niezwykłym. Liczyła się bowiem pewna biegłość rzemiosła, stały poziom i perfekcja wykonania co gwarantowało godziwe zarobki i zamówienia na przyszłość w innych ośrodkach.
Niestety, dziś te malowidła są niedostępne do oglądu, ponieważ tak one jak i fresk ze św. Krzysztofem doczekały się wreszcie chwil, gdy zajęli się nimi konserwatorzy malarstwa ściennego.
Z niecierpliwością więc oczekiwać należy chwili, gdy prace przy malowidłach zostaną ukończone i odsłonięte - we właściwy sposób wzmocnione - będą cieszyć oczy jak przed siedmiuset laty tym samym wyrazem lapidarnej, lecz jakże wymownej formy. Nie należy także zapominać, iż te zachowane freski - choć tylko częściowo - we wnętrzu świebodzickiego kościoła są przykładem malarstwa czasów średniowiecza, które tu na Dolnym Śląsku było realizowane na najwyższym, europejskim poziomie.