Pełni zapału misjonarze udali się najpierw przez morze ku zachodowi, na Cypr i tam, w mieście nazywanym Pafos, Szaweł przeprowadził w willi bogatego dostojnika rzymskiego Sergiusza słynną dysputę z magiem Elimasem, zwanym Bar-Jezusem. Dysputę zakończył słowami o niezwykłej sile: „O, synu diabelski, pełny wszelkiej zdrady i wszelkiej przewrotności, wrogu wszelkiej sprawiedliwości, czyż nie zaprzestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pańskich? Teraz dotknie cię ręka Boska: będziesz niewidomy i przez pewien czas nie będziesz widział słońca” (Dz 13, 10-11). Na te słowa natychmiast spadła na Elimasa ciemość. Począł niezdarnie chodzić wkoło, szukając kogoś, kto by podał mu rękę. Pod wrażeniem tych słów i świętej mocy apostoła Pawła gospodarz rzymski przyjął chrzest i roztoczył swą opiekę nad misjonarzem, który odtąd zaczął używać imienia Paweł, które oznacza łacińskie „paulus” - mały, niski lub uniżony.
Z Cypru Paweł udał się na północ do Azji Mniejszej, gdzie przez Perge, Antiochię, od miasta do miasta, od gminy do gminy niósł małoazjatyckim ludom pocieszenie i naukę oraz ratował dusze tych, którzy nie zetknęli się jeszcze z Chrystusem.
Po tej pierwszej podróży misyjnej Pawła, zbiera się Sobór Jerozolimski. Apostołowie zgromadzili się, aby razem omówić sprawy dalszego rozwoju Kościoła. Paweł i Barnaba pośpieszyli więc do Jerozolimy. Kościół otwiera się na pogan. Dzięki otwartej postawie Pawła i Piotra postanowiono, że poganie, przyjmując chrześcijaństwo, nie muszą przestrzegać całości żydowskich rytuałów. Paweł mógł śmiało wyruszyć z następną misją. I uczynił to z wielką gorliwością.
Paweł odbywa więc swoją drugą podróż misyjną. Obejmuje ona lata 50-52 po Chrystusie i wiedzie z Jerozolimy poprzez: Tars, Derbe, Listrę, Ikonium, Antiochię, Troadę aż do Aten. W Troadzie przyłącza się do niego grecki lekarz (Łukasz), który później opisze jego działalność w Dziejach Apostolskich. W Atenach Paweł przemawia do filozofów pogańskich na Areopagu.
W latach 53-58 Paweł odbywa trzecią podróż misyjną. Wiedzie go ona m.in. przez miasta: Hierapolis, Kolosy, Efez, Smyrnę, Pergamon i Troadę. W czasie jej trwania Paweł pisze swoje sławne listy do niektórych gmin: w Macedonii do Galatów, w Efezie do Filipian i dwa do Tesaloniczan, które odwiedził w trakcie wcześniejszych wypraw. Listy te wejdą później wraz z innymi do kanonu Nowego Testamentu.
Podróże misyjne Pawła i jego towarzyszy po Azji Mniejszej oraz jego owocna służba wzbudzały zazdrość i gwałtowny sprzeciw Żydów. Kiedy Paweł, podczas pierwszej wyprawy misyjnej, udał się do Ikonium, okoliczni Żydzi potraktowali go zuchwale, gdy mieszkańcy pobliskiej Listry pod wpływem emocji początkowo obwołali Pawła bogiem. Ale kiedy dotarli tam rozzłoszczeni Żydzi z Antiochii i Ikonium, ci sami ludzie ukamienowali Apostoła i zostawili go na niechybną śmierć.
W trakcie swej drugiej podróży Paweł najpierw udał się lądem do Listry, gdzie spotkał się z braćmi, po czym powędrował na północ z zamiarem głoszenia słowa w prowincjach Bitynia i Azja. Jednak Duch Święty skierował go przez północno-zachodnią część Azji Mniejszej do nadmorskiej Troady, gdzie następnie dał mu w wizji polecenie, by obwieszczał Dobrą Nowinę w Europie (Dz 16, 1-12).
Podczas trzeciej podróży Paweł znów przemierzył Azję Mniejszą. Dotarł do Efezu, ważnego portu, w którym już dwukrotnie się zatrzymał, gdy wracał z poprzednich wypraw. Teraz aktywnie działała tam grupa chrześcijan, a Paweł i jego towarzysze przebywali wśród nich przez jakieś trzy lata.
Służba misjonarska w Efezie i okolicach przyniosła piękne owoce: „Wszyscy mieszkający (w okręgu) - Azji, Żydzi i Grecy, usłyszeli słowo Pańskie” (Dz 19, 10). A zatem jakieś 20 lat po święcie Pięćdziesiątnicy 33 r. w południowej i zachodniej części Azji Mniejszej istniało, dzięki Pawłowi, sporo wspólnot chrześcijańskich solidnie ugruntowanych (Dz 14, 26-28).
Rzecz jasna do krzewienia chrześcijaństwa w I wieku przyczyniło się znacznie więcej wydarzeń, niż te, o których czytamy w Dziejach Apostolskich. W opisaną tam działalność angażowali się solidarnie apostołowie Piotr i Paweł, ale na pozostałych terenach słowo Boże głosiło wielu innych ewangelizatorów. Rozwój pawłowego dzieła w Azji Mniejszej i następnie w Europie potwierdza, że pierwsi chrześcijanie wzięli sobie do serca polecenie Jezusa: „Idzcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 19, 20).
Te słowa Jezusa były dla Pawła programem działania, jego apostolskiego powołania. Po tych trzech owocnych wyprawach misyjnych Paweł przywozi do Jerozolimy datki dla ubogich. Czas ten wykorzystuje arcykapłan Ananiasz, który z Sanhedrynem doprowadza do uwięzienia Apostoła. Więzienie trwa dwa lata. Lecz Paweł korzysta z przysługującego obywatelom rzymskim prawa apelacji do samego cesarza. W związku z tym pod eskortą wyrusza statkiem z Cezarei przez Sydon, Myrę, wyspy - Kretę, Maltę i Sycylię, miasto Neapol do Rzymu. U wybrzeży Malty sztorm i zaniedbania w wyposażeniu powodują katastrofę okrętu. Paweł i załoga cudem uchodzą z życiem. Gdy po tym Apostoł przebywał w Rzymie, chrześcijanie byli strasznie prześladowani. W roku 64 n.e. sporą część miasta strawił pożar. Na chrześcijan spadły wtedy straszliwe represje, gdyż Neron obarczył ich podpaleniem stolicy, chcąc w ten sposób położyc kres pogłoskom, jakoby to on był sprawcą pożaru.
Rzymski historyk Tacyt napisał: „Śmierci ich (chrześcijan) przydano to urągowisko, że okryci skórami dzikich zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy albo przybici do krzyżów, albo przeznaczeni na pastwę płomieni; gdy zabrakło dnia, palili się, służąc za nocne pochodnie” - ludzkie pochodnie oświetlające cesarskie ogrody. Tacyt, który nie darzył chrześcijan sympatią, dodał dalej: „Chociaż ludzie ci byli winni i zasługiwali na najsurowsze kary, budziła się ku nim litość, ponieważ nie dla pożytku pospólstwa, lecz dla zadośćuczynienia okrucieństwu jednego człowieka (Nerona) byli traceni”. W takich warunkach w latach 60-65 apostoł Paweł kontynuuje działalność misyjną w stolicy cesarstwa, a w 63 r. tamtejszy sąd wydaje wyrok uniewinniający Apostoła; po którym - być może - odwiedził on ponownie Macedonię, Grecję i prawdopodobnie Hiszpanię. W roku 67 z rozkazu cesarza Nerona Paweł zostaje ścięty nieopodal drogi wiodącej z Rzymu do nadmorskiej Ostii. Tradycja głosi, że stało się to 29 czerwca, dokładnie tego samego dnia, gdy św. Piotr poniósł męczeńską śmierć na krzyżu.
Jedna z legend głosi, że w miejscu, gdzie spadła głowa św. Pawła, wytrysnęły trzy źródła. Ciało pochowano w posiadłości matrony Luciny w odległości ok. 3 km od miejsca egzekucji. Tam też wzniesiono grobowiec, do którego ciągnęły niezliczone pielgrzymki. W IV wieku na grobie wielkiego Apostoła wyrosła piękna Bazylika św. Pawła (dzisiaj nazywana za Murami).
Święty Paweł, jako Szaweł przyszedł na świat ok. 8 r. po Chrystusie w Tarsie (Azja Mniejsza). Pochodził z bogatej rodziny żydowskiej, posiadającej obywatelstwo rzymskie.
Apokryficzna tradycja uczyni z Szawłowego ojca wytwórcę namiotów. Wedle legendy, sam Szaweł, a następnie Paweł, miał parać się także tym zajęciem. Ludzie morza czczą też św. Pawła jako uosobnienie pierwszego kapelana statkowego, wytrawnego marynistę i podróżnika morskiego.
Pośród Apostołów, którzy poświęcili całe swoje życie głoszeniu Ewangelii, św. Paweł zajmuje najpoczytniejsze miejsce. Powołany przez samego Jezusa Chrystusa do bycia Apostołem, stał się największym misjonarzem wszystkich czasów, gdyż ukazał w uniwersalny sposób związek między powołaniem a misją. Borykał się z wieloma przeciwnościami. Był chłostany, bity, kamienowany, więziony i topił się. Ponadto zmagał się z jakąś ułomnością, być może, z wadą wzroku, która była dla niego nieustannym „cierpieniem w ciele” (2 Kor 12, 7-9; Ga 4, 16). Oskarżany przez swoich przeciwników, że nie był upoważniony do prowadzenia apostolstwa, Paweł nieustannie odwołuje się właśnie do powołania otrzymanego bezpośrednio od Chrystusa Pana prosto z nieba (por. Rz 1, 1; Ga 1, 11-1 2, 15-17).
Wieloraka działalność apostolska Pawła jest wymownym świadectwem objawienia mu całej Ewangelii przez Boga. Objawienie to było szczególnie widoczne wtedy, kiedy rodził się wśród pogan Kościół, „aby świat uwierzył” (J 17, 21). Bo działalność misyjna Pawła to szczególny dar, o który Kościół codziennie prosi przez niego Ducha Świętego. Święty Paweł nieustannie uczy Kościół i nas, jak przeżywać wiarę i miłość potrzebną dla zbawienia człowieka.
Pomóż w rozwoju naszego portalu