Ksiądz Aleksander Zienkiewicz, wrocławski duszpasterz akademicki, nazywany przez studentów „Wujkiem”, którego pamięć jest ciągle żywa, był człowiekiem modlitwy różańcowej. Śledząc wydarzenia z jego życia, słuchając wspomnień wychowanków i czytając opracowania dotyczące jego osoby, można stwierdzić, że różaniec stanowił jego umiłowaną modlitwę. Swoim codziennym życiem dał budujący przykład miłości do Matki Bożej i wierności modlitwie różańcowej.
Ks. Zienkiewicz ukazywał też piękno i wartość modlitwy różańcowej innym, inspirował i motywował swoich wychowanków do jej odmawiania, gdyż sam wielokrotnie doświadczał jej mocy i skuteczności. Różaniec towarzyszył mu wszędzie. Zawsze przesuwał w palcach jego ziarenka. Powtarzał swoim podopiecznym, że różaniec jest rozmową z Maryją, rozmową pełną ufności i zawierzenia. To powierzenie Jej naszych trosk, naszych nadziei, otwarcie przed Nią naszego serca. Oddanie się Jej do dyspozycji we wszystkim, czego Ona żąda od nas w imieniu swego Syna.
Każdego dnia składał w darze Maryi i z wielką miłością ten wieniec róż. Zawierzał wówczas Maryi sprawy, które przykuwały jego uwagę i stanowiły głęboką troskę. Modlił się szczególnie za swoich wychowanków, ogarniał modlitwą wszystkich studentów.
Podczas wojny - jako rektor kościoła farnego w Nowogródku - codziennie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem prowadził modlitwę różańcową, zakończoną Litanią Loretańską i błogosławieństwem. Czynił to nawet po zamordowaniu 11 sióstr nazaretanek męczenniczek, a przed swoją dramatyczną ucieczką przed Niemcami.
Ufność „Wujka” we wstawiennictwo Matki Najświętszej wzmocniło jeszcze bardziej niezwykłe wydarzenie. W czasie jednego z bombardowań, „Wujek” znalazł się w schronie razem z wieloma innymi ludźmi. Rozlegał się płacz i zawodzenie kobiet. Wówczas zastanawiał się, co mógłby uczynić. Wyciągnął różaniec i rozpoczął modlitwę. Powoli zaczęli przyłączać się do niego obecni. Burza przerażenia ucichła. Nastał spokój. Na koniec podszedł do niego oficer sowiecki i gratulując powiedział: Wszystkiego nas nauczyli, ale „molitsja” nie nauczyli.
W pracy ze studentami potrafił umiejętnie ubogacać modlitwą różańcową prowadzone w każdym czasie i miejscu zajęcia. Maria Oszmiańska stwierdza: „W czasie wakacji, w czasie dni skupienia zwykle wychodziliśmy na wieczorne spacery i pod rozgwieżdżonym niebem, wśród szumiących drzew, w pewnym momencie cichły rozmowy - „Wujek” rozpoczynał różaniec”.
Wieczorem można było spotkać „Wuja” na pl. Katedralnym lub w jego okolicy - jak spacerował w sutannie, z różańcem w ręku. Nie zważając na pogodę wychodził „obmodlić” wszystkie sprawy.
W kościele św. Piotra i Pawła zakładał koła żywego różańca, a grono modlących się błogosławił, gratulując im i zachęcając do wytrwałości. Wielu swoim podopiecznym podarował różaniec. Dziś jest dla nich cenną relikwią. Warto w tym miejscu nadmienić, że do dzisiejszego dnia istnieją 3 różne róże różańcowe, zakładane przez „Wujka”. Niektóre z nich były zakładane ponad 35 lat temu. Do jednej z nich należał sam „Wujek”.
Na swój jubileusz 50-lecia kapłaństwa prosił: Tylko nie dawajcie mi prezentów. Lepiej odmówcie w mojej intencji różaniec. Prośba została spełniona.
Kiedy był już chory, studenci często przychodzili do niego, do Domu Księży Emerytów, aby razem pomodlić się na różańcu. Wspólna modlitwa sprawiała mu wielką radość. Była też dla „Wujka” pomocą, bo mając już słaby wzrok uzyskał pozwolenie Księdza Kardynała na zastąpienie liturgii godzin modlitwą różańcową.
Gorliwość ks. Zienkiewicza w modlitwie różańcowej stała się motywem skłaniającym wychowanków do przyjęcia jej i praktykowania we własnym życiu, Tajemnica modlitwy „Wujka” jawi się jako coś żywego, pociągającego i niezbędnego. Siła przekonywania „Wujka” polegała na tym, że pociągał innych do modlitwy własnym przykładem. Stał się osobą godną naśladowania. Wielu spośród wychowanków kontynuuje „czwórkowe” tradycje w swoich rodzinach, na wyjazdach z przyjaciółmi czy na spacerach niedzielnych. Dzieło ks. Zienkiewicza trwa. Widać to w wierności modlitwie różańcowej jego wychowanków.

Oprac. Agnieszka Bugała

„U podstaw ujmującej duchowości ks. Zienkiewicza leży głęboka cześć Matki Zbawiciela. Starał się zawsze naśladować Jej życie, szczególnie w zakresie służby bliźnim. Inspirację do Jej czci znajdował w poezji Adama Mickiewicza, który Ją uwielbiał zarówno w Obrazie Jasnogórskim, jak i w Ostrej Bramie, w ukochanym Wilnie. W swym testamencie wyznał, iż od najmłodszych lat stale doznawał Jej pomocy, Jej zawierzał każdy dzień swego życia i że nie zawiódł się na Niej nigdy.
W zeszycie swych ćwiczeń duchownych napisał, że chrześcijaninowi nie wolno odłączać Jej czci od kultu Jej Syna. Różaniec stanowił jego umiłowaną modlitwę.
Ks. prof. J. Swastek

„Ks. Wujek wśród pracy z młodzieżą, z absolwentami i ich rodzinami, tak szczelnie wypełniającej jego czas, nie zaniedbywał modlitwy osobistej, brewiarzowej, Drogi Krzyżowej i Różańca św.
W czasie natomiast naszych spotkań jedna forma modlitwy była mu szczególnie bliska i droga - Różaniec św. Towarzyszył mu wszędzie”.
Józef Kuropka