Niedziela, 7 grudnia.

8. dzień - „Gdy królestwo przychodzi bardzo blisko”

• Iz 11, 1-10 • Ps 72 • Rz 15, 4-9 • Mt 3, 1-12

Słowo dnia: Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie

Refleksja: Nawrócenie to nie kosmetyczna poprawka, ale zmiana myślenia – zobaczenie siebie i świata oczami Króla, który już jest blisko. Siekiera przyłożona do korzeni nie ma nas przestraszyć, ale odciąć od fałszywych zabezpieczeń. Królestwo przychodzi tam, gdzie człowiek przestaje się bronić przed prawdą i pozwala Słowu wejść w konkret życia.

Modlitwa: Panie Jezu, który przychodzisz jak ogień i jak łagodny deszcz, dotknij mojego serca. Pokaż mi miejsca, w których żyję „po swojemu”, jakby Ciebie nie było. Daj mi odwagę na prawdziwe nawrócenie, nie tylko deklaracje. Niech Twoje królestwo zacznie się dziś tam, gdzie najbardziej się bronię.

Krok do Betlejem:

Podziel się cytatem

Wybierz jedną bardzo konkretną rzecz do zmiany (słowo, nawyk) i zapisz ją jako „adwentowe nawrócenie” – z intencją, że w tym tygodniu zrobisz pierwszy realny krok.

Pierwsze czytanie - Iz 11,1-10

Pień Jessego wygląda jak koniec historii. Drzewo ścięte. Zostaje pień. Właśnie tam Bóg zaczyna. Z martwego pnia wyrasta delikatna „latorośl”. Hebrajskie słowo necer przypomina nazwę miasta Nazaret. Ojcowie widzieli tu dyskretne mrugnięcie ku Jezusowi z Nazaretu. Nowy Dawid wyrasta z zapomnianego korzenia.

Na Mesjaszu spoczywa Duch Pana. Tekst wymienia dary, które tradycja Kościoła nazywa siedmioma darami Ducha Świętego. To opis serca Chrystusa. On zna myśl Ojca (mądrość, rozum, rada), żyje w świętej bojaźni, a Jego „upodobaniem” jest posłuszeństwo Bogu. Św. Ireneusz mówił, że Duch spoczywa na Chrystusie jak gołębica na wodzie, by potem rozlać się na cały Kościół.

Mesjasz sądzi inaczej niż ludzie. Nie według pozorów. Nie według plotki. Staje po stronie ubogich i krzywdzonych. Jego „pasem” jest sprawiedliwość i wierność. Ten obraz przechodzi potem w wizję zgody stworzenia. Wilk mieszka z barankiem, lew pasie się z cielęciem. Ojcowie czytali to jako opis odnowionych relacji. Gdy sercem rządzi Mesjasz, „drapieżne” charaktery łagodnieją.

Kluczem jest zdanie: „Ziemia będzie pełna poznania Pana, jak wody wypełniają morze”. Poznać Pana to wejść z Nim w przyjaźń. Nie tylko wiedzieć o Nim. Gdy to poznanie ogarnia człowieka, przestaje być możliwe życie zbudowane na przemocy i lęku.

„Korzeń Jessego” staje się znakiem dla ludów. To już zapowiedź Ewangelii dla pogan. Paweł zacytuje ten fragment w dzisiejszym drugim czytaniu. W Chrystusie spotyka się wierność wobec Izraela i otwarte ramiona dla narodów. Adwent zaprasza, byśmy spojrzeli na własne „ścięte pnie” w życiu. Bóg właśnie tam lubi wypuszczać nowy, cichy pęd.

Drugie czytanie -Rz 15, 4-9

Paweł przypomina, że Pismo zostało „napisane dla naszego pouczenia”. Ale nie chodzi tylko o wiedzę. Słowo ma rodzić „wytrwałość” i „pociechę”, a przez to nadzieję. Biblia nie jest księgą, która przygniata. Ma podtrzymywać serce, gdy droga jest długa. Stąd tytuł Boga: „Bóg wytrwałości i pociechy”. To piękne imię na Adwent.

Apostoł prosi o „to samo dążenie” wśród wierzących. Chodzi o jedność myślenia „na wzór Chrystusa Jezusa”. Nie o jednakowość charakterów. Chodzi o wspólne patrzenie na siebie przez pryzmat Jego krzyża i zmartwychwstania. Owocem ma być wspólna chwała. „Abyście zgodnie na chwałę Boga Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa wielbili Go jednym sercem i jednym głosem”. Liturgia staje się miejscem pojednanej różnorodności.

Potem Paweł kreśli szeroką perspektywę historii zbawienia. Chrystus „stał się sługą obrzezania”. Przyjął drogę sługi, aby okazać wierność obietnicom danym ojcom Izraela. Jednocześnie przez to otworzył drzwi poganom. Ci mają „wielbić Boga za miłosierdzie”. Żydzi widzą w Nim wypełnienie obietnic. Poganie – zdumiewające miłosierdzie, którego nie oczekiwali.

Cytaty ze Starego Testamentu, które przywołuje Paweł, pokazują jedno: od dawna w sercu Boga było pragnienie, by wszystkie narody przyszły do Jego światła. Chrystus nie jest planem awaryjnym. Jest centrum całości.

Adwent uczy nas lektury dziejów. Bóg prowadzi(ł) Izraela, nasz Kościół, nasze osobiste życie z cierpliwością i pociechą, nawet gdy my szliśmy na skróty. W Nim zbiera się całość. W Nim skłóceni mogą znów usiąść przy jednym stole. W Nim każdy człowiek – niezależnie od historii – ma prawo usłyszeć: „to Słowo jest także dla ciebie”.

Ewangelia - Mt 3, 1-12

Na scenę wchodzi Jan Chrzciciel. Nie w świątyni, lecz na pustyni. Ubrany w sierść wielbłądzią, żywiący się szarańczą i miodem leśnym. Jego styl życia jest trochę jak billboard. Cały jest znakiem. Pokazuje, że Bóg wzywa do powrotu do prostoty. Pustynia w Biblii to miejsce pierwszej miłości Boga i Izraela. Tam rodziła się ufność. Teraz tam rodzi się nowy początek.

Jan woła: „Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”. Greckie metanoeite oznacza zmianę myślenia. Wejście w inne spojrzenie. Nie tylko w poprawę zachowania. Królestwo jest blisko, więc warto popatrzeć na wszystko oczami Króla. Izajasz nazywał Jana „głosem wołającego”. Głos nie zatrzymuje uwagi na sobie. Ma prowadzić do Słowa, którym jest Chrystus.

Przychodzą do niego tłumy, także faryzeusze i saduceusze. Jan nie pieści ich słowami. Mówi o „plemieniu żmijowym”. Nie obraża dla samej ostrości. Demaskuje duchową ucieczkę. Oni chcą „mieć” chrzest na pustyni, ale bez realnej przemiany życia. Uspokajają się: „mamy Abrahama za ojca”. Jan odcina tę iluzję. Z samych korzeni, z których jesteś dumny, może nic nie zostać, jeśli serce pozostanie twarde. „Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi”. Łaska nie jest dziedziczeniem z krwi. Jest przyjęciem daru.

Obraz siekiery przyłożonej do korzeni i drzewa ścinanego jest niewątpliwie mocny. Nie po to, by nas przerazić, ale by zburzyć wygodne „jakoś to będzie”. Drzewo ocenia się po owocu. Wiara bez owocu miłości staje się suchą kłodą. Chrystus przyjdzie jak ogrodnik, który zna serce każdego drzewa. Św. Grzegorz Wielki mówił, że już teraz Bóg przykłada siekierę do naszych fałszywych zabezpieczeń, ale czyni to z miłości, abyśmy nie zmarnowali życia.

Jan wprowadza też obraz młocarni. W ręku Mesjasza jest „szufla do czyszczenia”. Oczyści klepisko, pszenicę zgromadzi do spichlerza, plewy spali „ogniem nieugaszonym”. W tradycji Kościoła ten ogień bywał odczytywany jako ogień Ducha Świętego. Ten sam, o którym Jan mówi chwilę wcześniej: „On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem”. To ogień, który pali to, co puste, lekkie jak plewa. Ocala to, co ma ciężar miłości.