Janek Mela, choć ma dopiero 23 lata, swoimi doświadczeniami mógłby obdzielić wielu dorosłych. Podróżuje więc po całej Polsce dodając wiary tym, którzy nie wierzą we własne siły. Dlaczego się nie poddał? Skąd czerpie siłę do życia i co go inspiruje do podejmowania kolejnych wyzwań? Opowiadał o tym mieszkańcom Jaworzna. Janek dokonał tylu niesamowitych rzeczy, że wydaje się być bohaterem. Z drugiej jednak strony to zwyczajny, wrażliwy chłopak, który ma swoje radości i problemy. Jedno jest pewne - pozytywną energią obdarzył także naszych diecezjan, uczestników spotkania, które zorganizowała Wspólnota „Betlejem”.

Dramat 13-latka

Jaś nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Doświadczył wielu dramatycznych wydarzeń. Kiedy miał zaledwie kilka lat, doszczętnie spłonął jego rodzinny dom. Kilka miesięcy później na jego oczach utopił się młodszy brat Piotruś. W 2002 r., gdy miał 13 lat, sam uległ tragicznemu wypadkowi By przeczekać deszcz, wraz z kolegą wszedł do niezabezpieczonej stacji transformatorowej. Tam poraził go prąd o napięciu 15 tys. V. Powinien tego nie przeżyć, jednak stało się inaczej. Dlaczego? Odpowiedzią jest całe jego późniejsze życie. „Kulejąc, doszedłem do domu o własnych siłach, byłem w tak wielkim szoku, że nie czułem bólu” - wspomina. Został niezwłocznie przewieziony do szpitala w Gdańsku, gdzie po trzech miesiącach leczenia zdecydowano o amputacji kończyn.

Życiowy skarb

„Miałem mnóstwo szczęścia w nieszczęściu, bo po wypadku spotkałem Marka Kamińskiego, który pokazał mi, jak wierzyć w marzenia i do nich dążyć. Był moim nauczycielem, który zamiast dać mi od razu rybę, dał wędkę i pokazał, jak łowić. Nauczył mnie nie tylko tej średnio użytecznej życiowo zdolności zdobywania biegunów, ale i wyznaczania sobie kolejnych celów, a to już mogę i staram się wykorzystywać w codziennym życiu” - wyznaje Janek.
Z kolei Marek Kamiński w jednym z wywiadów przyznał kiedyś, że nie do końca wierzył we wspólne dotarcie na biegun. Ale chciał, by Jasiek zaczął ćwiczyć, by miał w życiu cel. A dla Jaśka spotkanie z nim było jak wstrząs. Pomogło uwierzyć w siebie.
Czy zastanawiał się, jak wyglądałoby jego życie, gdyby nie pojawił się w nim Marek Kamiński? Albo gdyby nie zdarzył się wypadek? Czy porywałby się na zdobywanie biegunów i górskich szczytów, będąc w pełni sprawnym, „zwyczajnym” młodym człowiekiem? „Gdybanie, jak wyglądałoby moje życie bez wypadku, nie ma sensu. Wierzę jednak, że każde wydarzenie, nawet tragiczne, ma swój sens. Gdyby nie wypadek, nie poznałbym tych wszystkich ludzi. Otwierając się na innych, dzielimy się cząstką siebie, ale i taką cząstkę dostajemy. Te cząstki to mój największy życiowy skarb” - mówi.

Zabarwić życie

Janek nie ukrywa, że ma poczucie zaciągniętego długu, który należy spłacić. „Uważam, że nasze życie ma największy sens wtedy, gdy dzielimy się swoimi doświadczeniami z innymi” - podkreśla. Dlatego też spotyka się ze zdrowymi młodymi ludźmi, przestrzegając ich przed niebezpieczeństwami, skutkami braku rozsądku i nieostrożności. Chętnie dzieli się sobą i swymi doświadczeniami z tymi, których los poddaje ciężkim próbom. Odwiedza ich załamanych, bez chęci nie tylko do rehabilitacji, lecz i bez wiary w sens dalszego życia. Co mówi takim osobom? „Staram się opowiadać o swoim życiu, przede wszystkim o momentach załamania. Pokazuję im, że sam byłem w podobnej sytuacji i choć na początku nie wierzyłem w to, że coś się może zmienić, że moje życie jeszcze kiedyś zabarwi inny kolor niż szary, to spotkałem cudownych ludzi, którzy odegnali te szare chmury. Próbuję udowodnić im, że życie nigdy się nie kończy, zawsze jest droga dalej, nawet, gdy jej nie widać. Staram się zarażać ich uśmiechem” - opowiada Janek.
Poprzez dokonanie niezwykłego wyczynu, kiedy to 2 lata po wypadku zdobył dwa bieguny, stał się najmłodszym polarnikiem na świecie, pierwszym niepełnosprawnym człowiekiem w historii, który stanął na tym niezwykłym miejscu. Wówczas cały świat obiegły zdjęcia ze szczęśliwą twarzą chłopca, wywiady, ogromne zainteresowanie mediów. Jednym słowem pospolite ruszenie. A co na to wszystko Bohater? „Nie chcę być «naj», jakimś tam w historii, bo to nic nie znaczy. Chcę po prostu pokazywać, że nie ma takiej bariery, której nie dałoby się pokonać. Słowo «niemożliwe» jest tylko w naszej głowie. Ja po prostu staram się żyć pełnią życia. Warto dzielić się sobą i czuć się częścią czegoś większego”.

Codzienność to taka wspinaczka

Dla Jaśka wyprawa ta stała się jedną z najważniejszych lekcji w życiu, lekcją, która na zawsze je odmieniła. Po niej chłopak nabiera wiary w siebie, realizuje marzenia, chce pomagać innym. Przed swoimi 20 urodzinami zakłada Fundację Poza Horyzonty. Dzięki niej udało się pomóc już wielu osobom, m.in. załatwić pieniądze na zakup protezy, zorganizować charytatywną imprezę sportową i integracyjną wyprawą na Elbrus. W 2009 r. Janek wraz niewidomym od urodzenia Łukaszem Żelechowskim i Piotrem Pogonem, który od 20 lat walczy z chorobą nowotworową i przeszedł resekcję płuca, zdobył najwyższy szczyt Kaukazu. Rok wcześniej zdobył Kilimandżaro, najwyższy szczyt Afryki, a w 2010 r. uczestniczył w wyprawie wspinaczkowej na liczący ponad 1000 m n.p.m. szczyt El Capitan w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. W wyprawie tej wziął udział Andrzej Szczęsny, paraolimpijczyk i narciarz zjazdowy, który przeszedł amputację nogi. „Nie wchodziliśmy tam po to, by coś zdobyć, bo gór się nie zdobywa, ich się doświadcza. Szliśmy po to, by pokazać, że nawet nie mając płuca, nie widząc, czy nie mając nogi i ręki, można robić wszystko. Nie trzeba jednak jechać na koniec świata, by zdobywać swoje szczyty. Dla niektórych codzienność jest jak taka wspinaczka. Ważne, by się nie poddawać i wspinać się po ścianie życiowych trudności” - twierdzi Jasiek. Kolejny plan Janka - podróżnika to przemierzyć konno Mongolię.