"Wiele jest miejsc zamieszkanych przez Maryję. Są one najróżniejszego typu, od poświęconego Jej kącika w domu czy maleńkiej kapliczki przydrożnej ozdobionej wizerunkiem Matki Bożej, po zbudowane na Jej cześć kaplice i kościoły (...). W miejscach tych ów wyjątkowy testament Ukrzyżowanego Pana jest przedziwnie aktualny: tam człowiek czuje, że został zawierzony i oddany w ręce Maryi" - tak Syn polskiej ziemi, Jan Paweł II, rozpoczynał swoją homilię w Fatimie w dniu 13 maja 1982 roku. Miało to miejsce podczas pielgrzymki wdzięczności w rok po cudownym uratowaniu życia Papieżowi. Nie było by "Maryjnego Papieża" z Polski bez wywyższenia " Bogiem sławionej Maryi" w dziejach, tradycji i świadomości Narodu polskiego. Można nawet zaryzykować metaforę, że nasza Ojczyzna jest szczególnym miejscem mariologicznym. "Maryja żyje w Narodzie" - napisał w r.1946, jeszcze jako biskup lubelski Sługa Boży Stefan kard. Wyszyński - wywyższona w nim jak wieża jasnogórska, dzieli jego dole i niedole, jest koronowana raz złotą, to znów cierniową koroną, jest pełna chwały lub ran, jak oblicze Jasnogórskiej Panienki, jest bezdomna, wysiedlona, skazywana na wygnanie - choć ostatecznie wraca ciągle do swych ołtarzy i do serc".

Maj - najpiękniejszy miesiąc w roku ofiarowujemy Matce Jezusa i naszej Matce. "Chwalcie łąki umajone, chwalcie cieniste gaiki" - mówi pieśń. A maj lub maik to zarówno nazwa miesiąca, jak i młodej zieleni. W naszym kraju mamy prawie pół tysiąca świętych miejsc, wsławionych szczególnym wstawiennictwem Królowej Narodu Polskiego. Od roku 1717 do 1902 o. W. Nowakowski naliczył na ziemiach polskich 1114 obrazów łaskami słynących, w tym 34 ukoronowane. Pod Jej płaszczem były "trzy siostry rodzone": Korona, Litwa i Ruś, zaś najważniejsze " maryjne stolice" były w Częstochowie, Kijowie, Krakowie, Gostyniu, Wilnie, Poczajowie, Lwowie, Nowogródku, Berdyczowie, Latyczowie, Leżajsku i Kodniu. Abp Bolesław Pylak wylicza 71 ukoronowanych obrazów i figur po II wojnie światowej na aktualnym terytorium Rzeczypospolitej. 3 maja przypada uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski ( przed II wojną światową dodawano także "i Wielkiej Księżnej Litewskiej", a czasami także "Kniahyni Podola i Wołynia"). Katolików obowiązuje w tym dniu obecność w kościele na Mszy św. Dla katolików, którzy są jednocześnie Polakami, jest to zarazem przywilej, jakkolwiek mieliby podejście kontestujące do obchodów święta Konstytucji Trzeciego Maja w tymże dniu, a zatem i do uroczystości o charakterze państwowo-narodowym.

Na przełomie XIX i XX stulecia, gdy Ojczyzna nasza była spowita mrokami niewoli, anonimowy autor jednego z modlitewników tak pisał: "Nie rozpaczaj, narodzie mój drogi, bo jam nie przestała być twoją Królową i Matką. Ja się tam wstawiam za tobą przed Stolicą Bożą; ja jęki i boleści twoje ofiaruję Najwyższemu, jako pokutę za twoje grzechy; ja modlitwy moje kładę na szalę sprawiedliwości, by ci skrócić czas kary: cierp tylko, kochaj i ufaj, a miłosierdzie Pańskie zstąpi na cię". Święto Królowej Maryi było we czci u wszystkich na polskiej ziemi. Do obchodów dołączali się wszyscy, którym imię Polski było drogie. Dlatego i w okresie II RP, zwłaszcza w latach dwudziestych, nierzadki był widok procesji do kopca czy pomnika, w której obok chorągwi katolickiej, chwiejącej się na majowym wietrze, połyskiwała ryza Ikony w rękach prawosławnego księdza, a melodię " Boże coś Polskę" lub "poloneza Trzeciego Maja" rzewnie wycinała żydowska kapela lub luterańska orkiestra parafialna. W okresie porozbiorowym aż po wojnę powszechną ludów w r. 1914, w wigilię uroczystości Trzeciego Maja w domach zapalano lampy przed obrazem Przenajświętszej Panienki, majono domowe ołtarzyki, a wioskowe przydrożne kapliczki przystrajano w barwy maryjne i narodowe. Dzień 2 maja był w większości domów dniem postu w intencji o wolność Ojczyzny. Weterani pamiętający niepodległe chwile Powstania Styczniowego siadali na przyzbie i opowiadali młodszym o wielkich kartach z dziejów Narodu. I nawet w dość odległych od Krakowa stronach starano się nadstawiać ucho "od krakowskiej strony", czy aby nie gra Zygmuntowski dzwon, bo oznaczałoby to jakąś wieść o końcu niewoli. Nie na darmo w tym dniu obchodzono właśnie wspomnienie św. Zygmunta - tak sobie to tłumaczono.

Imię Przenajświętszej Marii jest w tak szczególnej czci, że aż po XVIII wiek nie nadawano go na chrzcie świętym żadnej dziewczynce. Później, aby nic temu Imieniu nie uchybić, wolno było ochrzcić dziecko jako Marianna. 3 maja to wspomnienie ślubów króla Jana Kazimierza, złożonych l kwietna 1656 r. w lwowskiej katedrze. Trzysta lat później Prymas Tysiąclecia wraz z całym Kościołem polskim ponowił te śluby jako Jasnogórskie Śluby Narodu. Zofia Kossak w "Roku Polskim" przywołuje legendy, które mówią, że Bóg stworzył świat w maju. O rocznicy Trzeciego Maja autorka pisze, że "nie zblednie, dopóki Polska istnieje. A że Polska zaczyna się najpierw w sercu Polaka, to może warto sobie uświadomić, że tronem Królowej Polski jest przede wszystkim serce człowieka. Koroną zaś - czyny nasze, w których okazujemy się godni Testamentu z Krzyża: Matko, oto Syn Twój - Synu, oto Matka twoja".

Wielka Boga - Człowieka Matko. Króluj nam, chcemy składać Najwyższemu za Twoim przykładem, ofiarę czci i miłości. Oręduj za nami przed tronem Miłosiernego i Nieśmiertelnego Króla wieków. Bądź naszą Hetmanką w walce z wadami pijaństwa, chciwości, sprzedajności, braku ufności pomiędzy pasterzami a ludem Bożym, dzieciobójstwa, demoralizacji i niegodziwości. Okryj nas płaszczem, ilekroć naszych policzków nie okrywa wstydu rumieniec, gdy nie okazujemy się godni miana dzieci Bożych i uczniów Chrystusowej Ewangelii. Przybywa nam miejsc Twojej chwały na polskiej ziemi, ale ubywa ich w polskich sercach: wzorowanej na Twojej czystości, pobożności, wierności, przebaczeniu. Naucz nas pięknej miłości, pomóż przywrócić wiarę i bądź naszą Nadzieją. Królowo Polski - módl się za nami.